Cando se actúa por amor, non son necesarias as explicacións, porque as
grazas son compartidas
A web do DOMUND Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Que ledos hoxe estamos (Nº 5)
*
LECTURAS: Escoita ao Señor (Nº 15)
*
OFERTORIO: Eu soñei (Nº 58)
*
COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
ESCOITA ACTIVA
A palabra Deus está moitas
veces na nosa boca para pedir, agradecer, compartir... Mesmo hai persoas -non
sei se ao mellor tamén algunha das que hoxe estamos aquí-, que ao referirse a
Deus fano para expresar a súa frustración, a súa carraxe ou o seu descontento.
Neste caso a referencia a Deus é pola vía negativa. A pesares de que o facemos
así, como se Deus fose ben culpable ben o gran conseguidor, El móstrasenos
sempre coa sinxeleza de quen chega, escoita, chama e acompaña...sen pedir nada
a cambio, sen ofrecer grandes solucións, simplemente para ,desde o seu amor,
dicirnos que nos quere e que para El somos importantes. Acollámolo logo e
deixemos que aqueza de tenrura o noso corazón. E que mellor comezar a facelo
desde xa, nesta celebración que agora imos comezar.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
·
Porque a diferenza de Ti, nós si facemos distingos e
preferenzas coas persoas; SEÑOR, QUE
RECOÑEZAMOS QUE TEMOS QUE CAMBIAR.
·
Porque a diferenza de Ti, nós non facemos as cousas
con amor, senón moitas veces con desgana e faltas de ilusión; CRISTO, QUE RECOÑEZAMOS QUE TEMOS QUE
CAMBIAR.
·
Porque a diferenza de Ti, no canto de pensar no ben
dos demais, pensamos nas nosas comenencias; SEÑOR,QUE RECOÑEZAMOS QUE TEMOS QUE CAMBIAR.
OLLOS ABERTOS E
PÉS NO CHAN
*
Deus
está sempre no reverso dos grandes titulares que hoxe inundan as fontes polas
que recibimos a información. E namentres que esta chéganos propoñéndonos que a
felicidade está no ter, no posuír, no gañar sempre; Deus, o Deus dos cristiáns,
aparece como quen está ao lado dos pobres, dos aflixidos, dos que son
abandonados á súa sorte, dos... A pesares disto aos cristiáns –a tod@s: bispos,
curas, segrares...- parece -un simple parece- que nos gusta máis a primeira
parte que a segunda. Porque namentres que na primeira está o momento de gloria
que sempre leva o recoñecemento; na segunda está o labor calado, moitas veces
descoñecido pola gran maioría, de quen sabe descubrir o rostro do Deus no que
cre, celebra e vive nos abandonados do noso mundo triunfalista: os enfermos, os
que sofren violencia, os que nos excluídos polas súas deficiencias, os que non
teñen cartos, os que non buscan famoseo, os... Cada un de nós temos que decidir
de que lado, ou en que proxecto queremos estar para facer da nosa vida un
crecer rostro e presenza de Deus alí onde esteamos.
*
Hoxe
é o día no que en toda a Igrexa celebramos a Xornada pola evanxelización dos
pobos. Evanxelizar é facer da Boa Nova, do Evanxeo, proposta de vida para nós e
para aqueles que, a través do noso testemuño, se ven sorprendidos pola nosa
coherencia no actuar, a nosa honestidade no traballar e a nosa caridade no
acoller. Porque a misión, en palabras de Xesús, sintetízase na tarefa de pasar
buscando servir e non ser servido. Un servizo ao que se lle vai poñendo mans,
corazón e rostro: o/s outro/s: os que están preto; os que están afastados; os
que aínda non están, pero algún día quizais estean... Isto fai que o servizo
que sempre debemos prestar os cristiáns, respondendo á misión, sexa xenuína
solidariedade enchoupada de entrega xenerosa: escoitar, acompañar, dar.
Seguindo, logo, a Xesús, a nosa tarefa está en esforzarnos cada día por ser
misioneiros da misericordia: misioneiros de acción e oración; de contemplación
e compromiso; de esforzo e acompañamento; de diálogo e escoita. Misioneiros
sempre, e non só de cartos, senón de vivir e actuar seguindo a tarefa
encomendada por Xesús. E sabéndonos tod@s misioneiros, hoxe na nosa oración
debemos ter moi presente o traballo solidario, xeneroso e de gratuidade de
tod@s @s misioneir@s que, en distintas partes do mundo e seguindo a Xesús,
queren facer da súa presenza alí tarefa permanente de misericordia.
*
Porque
a salvación, da que tantas veces falamos, pasa sempre por poñer na man de Deus
o produto da nosa tarefa de pasar facendo o ben e recoñecendo que todas as
persoas, sen exclusións, somos imaxe e semellanza del, e polo tanto fill@s e
irmáns. A súa xustiza está neste esforzo por non crernos nin máis, nin mellores
cós outros, senón iguais e e dispostos a facer tarefa común da dignidade das
persoas. Por iso, diante o berro do pobre, Deus non fai, non pode facer nunca
oídos xordos. El sempre está a espreita, como nos di o salmo de hoxe:
"Clamou o pobre e Deus escoitouno". Pero a súa é unha escoita activa
e de mediación. Activa porque non queda parado, senón que canto escoita lévao a
sentir a solidariedade que move a estar ao lado para compartir, alentar e dar
forza para vencer dificultades. Mediación porque vai poñendo en nós a
capacidade de non quedar quedos, senón de movernos para ser as súas mans, os
seus ollos, o seu corazón e os seus pés, sempre dispostos a facerlle a vida
máis agradable, xusta e feliz a cantos poidamos. E con Paulo, dicimos tamén, que
esta é unha tarefa que non remata nunca, que non ten vacacións, que non se move
por un contrato temporal, senón que con El asínase un contrato que é para
sempre. E neste sempre o remate non é o fracaso senón a plenitude, o triunfo da
esperanza sobre o pesimismo. A meta á que Paulo lle di a Timoteu que ten
chegado é cara onde nós temos que ir orientando a vida. E esta carreira de
fondo só a poderemos gañar coa axuda de Deus, e a solidariedade duns cos
outros.
*
O
que non nos dá a seguridade dos que se cren mellores e máis xustos cós demais
-o fariseo do evanxeo- senón a necesidade de non crenos mellores nin únicos,
senón sempre necesitados dos demais. E isto non é un estado de ánimo, senón un
principio que ha mover canto fagamos na vida. O fariseo críase perfecto, non
necesitaba dos demais, e coma tal xa se ía poñendo el mesmo as medallas; porén,
o publicano víase pequeno, con erros e necesitado, por iso se situaba na
confianza de quen sabe que aquel ao que se dirixe non lle vai fallar. Aquí,
neste xeito de actuar é onde Xesús pon hoxe a forza da súa Palabra, para que
tamén nós sexamos dos que nos vemos necesitados de todos e dispostos a ofrecer
o que a outros os pode facer felices.
FRATERNIDADE
ORANTE
Señor, agradecidos por mover os
nosos corazóns a descubrirte nos demais, dicimos xuntos:
SEÑOR,
QUE AS NOSAS PEGADAS SEXAN FIRMES NO AMOR
·
Para
que a Igrexa que todos formamos, sexa unha Igrexa que non canse, senón que
busque e se esforce por atopar o rostro de Cristo nos máis empobrecidos e
débiles do noso mundo, OREMOS.
SEÑOR,
QUE AS NOSAS PEGADAS SEXAN FIRMES NO AMOR
·
Por
tod@s cantos conformamos a Igrexa, para que nos esforcemos por ser unha Igrexa
de misión, unha Igrexa en saída cara aos descartados da nosa sociedade, unha
Igrexa de portas abertas, OREMOS.
SEÑOR,
QUE AS NOSAS PEGADAS SEXAN FIRMES NO AMOR
·
Para
que nas nosas parroquias sigamos facendo cousas que poñen quentura nos corazóns
e alegría nos ollos dos que se senten maiores, enfermos e solos; OREMOS.
SEÑOR,
QUE AS NOSAS PEGADAS SEXAN FIRMES NO AMOR
·
Polos
misioneiros e misioneiras de todo o mundo, que dan o mellor de si na misión de
levar o Evanxeo da dignidade ás persoas dos países máis empobrecidos, para que
sigan saíndo coa alegría da misericordia ao encontro dos demais, OREMOS.
SEÑOR,
QUE AS NOSAS PEGADAS SEXAN FIRMES NO AMOR
·
Para
que non deixemos que o pesimismo das noticias que escoitamos e vemos cada día,
afogue a esperanza de crer nun Deus que ama por amor, e se fai presente no actuar
solidario e entregado dos que, sen saír nas noticias de cada día, fan o ben
poñendo alegría e acougo no corazón de quen está necesitado de ser acollido,
escoitado e acompañado; OREMOS.
SEÑOR,
QUE AS NOSAS PEGADAS SEXAN FIRMES NO AMOR
Señor, que o que temos
compartido nesta oración non o deixemos en simples palabras. Que saibamos
levalo á maneira de facer nós as cousas cada día. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE
ESPERANZA
Señor,
espértanos, chámanos.
Sácanos
do noso mundo.
Que
non nos inventemos máis historias
para
xustificar que non nos movemos,
que
non reaccionamos.
Que
abramos o corazón
a
lugares que non sabemos onde están,
a
culturas que non coñecemos,
a
persoas que nos necesitan....
case
tanto coma nós a elas.
Ponnos
en camiño
cara
esas persoas que agardan por nós
porque
soñan con alguén
que
poida falarlles de Ti;
dun
Pai bo, compasivo,
dun
Pai de verdade...
non
coma os deuses dos homes.
Señor,
dínolo tamén a nós:
“Saíde da vosa terra”.
Comentarios