TRABALLEMOS BUSCANDO CANTO NOS UNE, PARA FACER DA RELIXIÓN UN CAMIÑO DE
ACHEGA E NON DE ENFRONTAMENTO
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Que
ledos hoxe estamos (Nº 5)
LECTURAS: As
túas palabras
OFERTORIO: Velaquí,
Señor, o viño (Nº 37)
COMUÑÓN: Grazas,
Señor, graciñas (Nº 50)
ESCOITA ACTIVA
Pecado
e graza contrapóñense de novo hoxe nos textos que imos proclamar ao longo da
celebración. Si, porque o pecado pon de manifesto a nosa limitación, a
debilidade, a capacidade que temos de ser falibles, de equivocarnos, de non
estar permanentemente na verdade nin de dar sempre a resposta acertada. O
pecado, e isto non debera sonar raro, fainos poñer os pés no chan e
descubrirnos humanos; superando a tentación, tan ao uso hoxe en día, do
endeusamento; da substitución de Deus por nós mesmos, autodándonos aires de
grandeza, superioridade e igualdade a Deus.
Namentres
nós actuamos así moitas veces, Deus móstrasenos coma un de nós, asumindo a nosa
condición humana e invitándonos a non deixar de mirar ao rostro das persoas
coas que nos imos atopando para descubrilo no medio de nós. El faise un de nós;
e nós queremos ser coma El xogando a ser pequenos deuses. Que paradoxo! E
fronte á tentación do endeusamento, a graza fainos tomar conciencia de quen
somos e cara onde imos. Si, somos humanos, pero non quedamos na humanidade
empobrecida, senón que desde a graza que Deus comparte e ofrece, somos
invitados a superar este empobrecemento para camiñar na esperanza de plenitude
que El pon ao noso dispor.
Non
trabuquemos o camiño. Esteamos atentos aos sinais que nos mostran por onde nos
é mellor ir, e deixémonos coller da man de Deus que, recoñezámolo ou non,
camiña sempre ao noso lado.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
*
Polas veces nas que nos deixamos seducir por canto nos enfronta e
distancia; SEÑOR, QUE NON TEÑAMOS VERGOÑA DE PEDIR PERDÓN.
*
Polas veces nas que buscamos preitear no canto de escoitarnos,
entendernos e perdoarnos; CRISTO,QUE NON TEÑAMOS VERGOÑA DA PEDIR PERDÓN.
*
Polas veces nas que non deixamos que a bondade sexa a que guíe as
decisións na nosa vida; SEÑOR, QUE NON TEÑAMOS VERGOÑA DE PEDIR PERDÓN.
OLLOS ABERTOS E PÉS
NO CHAN
·
Deus é
liberación, e como a tal está continua e permanentemente pendente de nós. Si nós
marchamos, el permanece; se volvemos, ábrenos os brazos e ofrécenos unha fonda
e sincera aperta: se quedamos, alédase de poder facer tamén ao noso lado o
camiño. El sempre está, e faino por amor. Por iso as relixións non deberan ser
motivo de enfrontamento, senón de traballo común e solidario. Preguntémonos entón:
pode convivir a idea de Deus coa idea de violencia e enfrontamento? A pouco que
o pensemos, descubrimos que dificilmente. Porque inda que os feitos nos mostran
que moitas veces ten sido así, a racionalidade tamén nos di que pensar en Deus
non pode ser máis que unión, tenrura, acollida, achega, escoita,
acompañamento... amor. E iso, a pesares dos fundamentalismos e fundamentalistas
tan ao uso hoxe, é o que vai sempre unido á idea, experiencia e pensamento
respecto a Deus. Deixémonos seducir por este amor que nos fai sentir verdadeiramente
humanos, pero non pechados en nós mesmos, senón abertos, na esperanza que nos
impide caer na desolación do aquí e agora, para atopar acougo quedo e pleno, e
para sempre, ao seu lado. E por iso non deixamos nunca de loalo!
·
É na súa
bondade onde nos imos descubríndonos como presenza participativa de Deus. Nós
somos alguén, non somos cousa; tampouco número ou tanto por cento. Somos
persoas, de carne e óso, participando da dignidade do Deus ao que lle rezamos e
en quen confiamos. Persoas que desde a dignidade compartida nos descubrimos con
capacidade de elixir, de vivir a liberdade, de experimentar a vida, en relación
e reciprocidade cos demais, como unha experiencia de encontro pleno de sentido
que nos vai facendo felices e con capacidade de axudar, e tamén de recibir, a
felicidade de e para os demais. Deus fainos tomar conciencia de que non estamos
solos; que o individualismo e a cerrazón, que tantas veces nos tentan, non son
o camiño se queremos a Deus como compañeiro nesta andaina persoal. Se queremos
que El nos escoite, acolla e nos faga superar a tentación de cousificarnos,
debemos poñer os oídos en actitude de escoitar; os ollos dispostos a ver e as
mans abertas para acompañar e axudar. Este é o plan do Deus bondade; este é o
plan dos que queremos seguir as súas pegadas. O que nos enche, e non é retórica
nin palabra baleira, de inmensa alegría. Experimentámolo así?
·
E se onda
había pecado sobreabundou a graza, o medo debera quedar atrás e non invadir a
nosa vida, a nosa toma de decisións, as relacións que imos tendo uns cos
outros. Se deixamos que nelas entren o medo e a desconfianza non seremos
capaces nin de entender nin de vivir a proposta que nos fai Xesús. Cando a
verdade é guieiro, brúxula, que nos axuda a non perdernos, inda que o camiño
sexa duro e moitas veces difícil, ao final non nos perderemos e seremos capaces
de chegar á meta. Non deixemos entón que os cantos de serea, neste mundo
líquido no que todo se disolve e no que para moitos non hai diferenza entre o
que facemos e o que debemos facer, sexan os que guíen a nosa toma de decisións .Porque,
como ben nos dicían os noso pais e avós, non nos deixemos atrapar polo que é
“pan para hoxe e fame para mañá”. O importante non é ser superheroes, tampouco
atletas do cilicio e as grandes penitencias, senón do cambio do corazón que fai
que non aniñen en nós sentimentos de rexeitamento de quen é diferente por pel,
cultura ,sexo ou relixión; de que non ten traballo, de quen vén de fóra escapando
da fame ou da guerra, de quen é excluído e tratado como se fose unha cousas, de
quen pensa que a violencia e o maltrato hai que aguantalo porque lle tocou... Non
deixemos que estas maneiras de mirar o mundo e aos que nel estamos, nos afasten
da alegría entusiasmante que sempre nos ofrece Xesús. Non teñades/mos medo, non
sexades dos que o controlan todo, e abrámonos á confianza, real e sincera, en
Deus.
FRATERNIDADE ORANTE
A capacidade de acoller e acompañar a nosa oración
é constante e continua, por iso agora compartimos este momento de oración
comunitaria e dicimos xunt@s:
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOLLER A NOSA ORACIÓN
Para que todas as comunidades cristiás saibamos
prezar e valorar que o camiño do seguimento de Xesús non é individualista senón
comunitario; o que nos esixe poñer os ollos e o corazón nas persoas e non nos
recoñecementos humanos; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOLLER A NOSA ORACIÓN
Polo Papa Francisco, para que, a pesares dos paus
que moitos lle queren poñer na roda do seu traballo pastoral, siga abrindo
camiños novos de esperanza evanxélica, de xeito que cantos formamos a Igrexa
nos sintamos chamados e estimulados a perseverar no respecto da casa común e o
entendemento con cantos traballan pola dignidade das persoas; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOLLER A NOSA ORACIÓN
Para que sentíndonos verdadeiramente humanos,
fagamos de noso acontecer cotián unha resposta real e sinxela na defensa das
causas de todas as persoas que non poden ser felices por estar enfermas, ser
enganadas, sentirse solas ou sufrir abuso e maltrato; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOLLER A NOSA ORACIÓN
Nas túas mans, Señor, poñemos canto nos preocupa e
moitas veces desacouga o noso corazón. Que endexamais nos deixemos caer na
tentación de darche as costas e esquecernos de Ti. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
Desexando compartir a Boa Nova de Xesús, sentímonos
chamados, a "gritar o Evanxeo desde os tellados" a través do
testemuño das nosas vidas, o noso traballo diario e as relacións cos demais.
Dedicados a anunciar a Boa Nova aos pobres, participamos, cada día da misión
evanxelizadora da Igrexa. Esforcémonos por ser testemuñas do Reino de Deus e
impulsores de camiños de entendemento e renovación no noso actuar, que superen
a tentación do individualismo, o illamento e a soberbia persoal. Só así, daremos
razón da nosa esperanza, converténdonos en anunciadores do Evanxeo como
experiencia de comuñón e encontro. Amén.
Comentarios