Ir al contenido principal

14 Domingo TO A 2017


MANSOS E HUMILDES, SI. DOMESTICADOS, NON

Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ö ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
ö LECTURAS: A túa palabra (Nº 25) 
ö OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
ö COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)

ESCOITA ACTIVA

Hai que facer discípulos, non prosélitos... non basta que deas o Evanxeo, has de abrir coa túa vida a paixón por comelo”. Esta cita de Pedro Casaldáliga axúdanos a situar a nosa celebración de hoxe. Si, porque Aquel que é a nosa bendición preséntasenos de xeito modesto, sinxelo e sen facer apenas barullo, como sen que se note.... pero si que está. E está para converter a nosa vida nunha treboada de disposición e esforzo por levar sorriso de dignidade e xustiza alí onde a violencia, o abuso e a utilización das persoas para fins interesados acabaron impóndose. Está para alentar e encher a nosa vida de valores, actitudes e opcións nas que a igualdade e dignidade humanas son berce de presenza de Deus... Paga ou non a pena embarcarse nesta apaixoante tarefa?.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

*        Por non confiar en Ti para poder aprender da túa gratuidade; SEÑOR, ALENTA O NOSO CAMIÑAR.

*        Por non ser capaz de levar a forza da túa bendición a quen se sente angustiado e sen esperanza; CRISTO, ALENTA O NOSO CAMIÑAR.

*        Porque somos cristiáns consumidores de ritos: vodas, bauticeiros, rosarios e novenas, pero andamos moi lonxe de aterrar para encarnar a fe no aquí e no agora; SEÑOR, ALENTA O NOSO CAMIÑAR.

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

·        Non estaría de máis que tod@s; pero dun xeito especial os que presiden e acompañan as nosas comunidades, meditasen paseniñamente o que hoxe nos di o Señor por boca do profeta Zacarías; que sigue alentando a esperanza do pobo. Nun tempo no que camiñamos na desesperanza e no desalento, nun tempo que os profetas de calamidades describen coma tempo de apocalipse, de persecución, de desastre… o profeta lémbranos que Deus segue a camiñar con nós… pero non desde unha estrutura piramidal (que tantas nostalxias levanta), senón desde unha estrutura de comuñón. Non desde a xuntanza do poder e da Igrexa, senón desde o camiño da sinxeleza. Non desde as parafernalias nas que moitas veces se teñen convertido as nosas celebracións, senón desde a valoración das cousas pequenas que van tecendo a tea da nosa vida: un sorriso alentador, unha man no traballo, un rato de compaña….

·        Se o que queremos é vivir a vida sabendo e aprendendo a integrar nela a fe, non é necesario facer cousas raras e estrañas, senón coller o rumbo que nos orienta cara un Deus que se implica no que nos pasa, no noso sufrimento e na nosa ledicia; na nosa tristura e na nosa esperanza, para poder logo afastar a tentación ben de crernos superiores aos demais ben sentírmonos incapaces e medorentos. O Deus de Xesús, é o Deus da vida e de canto fai que o mundo no que vivimos non sexa o mundo no que triúnfan os corruptos, ou a sucia burocracia que fai negocios coas persoas. O Deus no que cremos que nos reúne nesta celebración, non é polo tanto o Deus da demagoxia e o engano, senón do amor. E o amor, como ben di Paulo solo se pode mostrar nas boas obras que facemos, non para nós e o noso proveito, senón por e para o ben dos demais.

·        Só deste xeito entenderemos por que Xesús nos invita a achegarnos a El. Porque nos temos cansado e gastado a favor dos demais, non de buscarnos a nós mesmos, senón de buscalo a El no traballo a favor dun mundo máis xusto e igualitario, no que Deus está presente e nos chama a atopalo na mansedume, que non servilismo, e na humildade do noso facer, dando lugar a un corazón entregado á solidariedade e a causa da paz. Xesús nin nos trae nin nos invita a ter poder, senón que nos mostra que o camiño, a sinxeleza e a honestidade do traballo que non deixa que ninguén se aproveite da boa fe dos sinxelos

FRATERNIDADE ORANTE

Desde a apertura de corazón á que nos chamas, poñemos agora a nosa oración na túa confianza, para que sintamos a túa presenza no noso camiñar cotián, e dicímosche xuntos:
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Ø Por unha Igrexa que non perda tanto tempo en dogmatismos, senón que saiba cargar cos xugos de tantos irmáns entristecidos e desacougados, OREMOS. 
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Ø Polas nosas comunidades, para que a fe que compartimos nos leve a avanzar coa realidade na que estamos e vivimos, implicando aí a nosa vida, OREMOS. 
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Ø Por cantos estamos abert@s á palabra hoxe proclamada, para que a acollamos de verdade, e non deixemos que esvare por nós convertida en rutina, desgana e ritualismo; OREMOS.
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Grazas, por dar luz a unha vida tantas veces chea de sombras, e necesitada da túa claridade. P.X.N.S. Amén. 

MIRADA DIFERENCIADA
Confía na súa palabra: non temas.
Confía na súa promesa: terás a lumieira das estrelas.
Confía na súa bendición: terás froitos de amor.
Confía na súa presenza: eu estou contigo.
Confía no seu evanxeo: terás un fillo divino.
Confía nos seus dons: a efusión do Espírito.
Confía nos seus amores: lévote nas palmas das miñas mans e no meu corazón. Amén.

Comentarios

Entradas populares de este blog

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

Epifania 2025

A ESTRELA DE DEUS GUÍA O CAMIÑO CARA Á BELÉN DA SINXELEZA CANTOS:  Panxoliñas OLLOS ABERTOS Paz e ben. Hoxe é un día máxico e de maxia. Máxico porque Deus móstrasenos a toda a humanidade, sen distincións. El non repara na nosa condición social, na cor da nosa pel, no noso xénero ou na nosa idade. El é man aberta que acolle e abraza sen exclusións de ningún tipo. Pero tamén é día de verdadeira maxia, para pequenos e grandes: a maxia da ilusión e da capacidade de sorprendernos pola estrela do Señor, que guía a nosa vida. Con esta invitación a non perder nunca a maxia da ilusión, comecemos a nosa celebración de hoxe. CORAZÓN MISERICORDIOSO Señor, inda que Ti nos invitas á maxia da ilusión, nós confundimos o camiño e andamos no pesimismo, por iso che dicimos, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, Ti non cansas nunca de dicirnos que só quen ten capacidade de sorprenderse seguirá fiel no teu vieiro, por iso che pedimos, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, pol...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...