Ir al contenido principal

Bautismo do Señor 2020

Responder á invitación de Deus non necesita nin barullo nin da violencia, senón da cotidianeidade xusta e igualitaria

Cantos

        Entrada.- Que ledicia miña
        Lecturas.- A auga do Señor
        Ofertorio.- Na nosa terra
        Comuñón.- Non vou só

Mirada integradora

A festa do Bautismo do Señor vólvenos á cotidianeidade do calendario litúrxico. Reforzad@s ao longo do Advento e do Nadal, tempos litúrxicos fortes, poñémonos agora de novo en camiño para ir experimentando a alegría de sabernos acompañad@s pola presenza do Señor. Nin imos sós, nin nos sentimos no esquecemento e abandono. A encarnación do Deus que se fai dos nosos, ofrécenos a compañía ,nos pasos que imos dando, da presenza de Xesús nas loitas por facer da vida experiencia de crecemento e madurez persoal e comunitaria.
Acollamos esta presenza amigable co agradecemento deste camiño comezado o día do noso bautismo, de xeito que a auga do Señor, siga cambiando os nosos corazóns.

Corazón misericordioso

    • Porque moitas veces dámoslle as costas a escoitar túa voz. Señor, que a auga do bautismo limpe o noso corazón.
    • Porque somos escasos no sorrir e farturentos no derrotismo pesimista. Cristo, que a auga do bautismo limpe o noso corazón.
    • Porque somos rápidos para criticar , e moi lentos para recoñecer o ben feito. Señor, que a auga do bautismo limpe o noso corazón.

      Palabra enraizada

      A vertixe na que vivimos cada día fesíxenos, moitas veces case que sen darnos conta, que lle vaiamos imprimindo á vida unha présa que nos fai que non teñamos tempo para valorar e degustar as pequenas cousas de cada día que van conformando a nosa vida. Deste xeito, e coma quen non quere a cousa, imos perdendo a capacidade de valorar, contemplar, mesmo agradecer, a cotidianeidade. Parece que só se facemos ou vemos cousas espectaculares, grandiosas, ou, coma se di agora, virais nos van valorar e recoñecer como persoas importantes. Porén, a Palabra de Deus, que sempre se dirixe á pequenez de cada corazón particular, e non busca a espectacularidade de ter moitos “ me gusta” a eito, segue a buscarnos a cada un/ha de nós en particular, de xeito sinxelo, falándonos en ton baixo ao oído, pero coa capacidade de aquecer o corazón e espertar en nós a constancia de non deixarnos levar por esta vertixe do espectacular e grandioso. Como dicimos tantas veces, as cousas importantes están no pequeno e sinxelo. Pois son elas os que fan posible que fagamos o camiño de xeito paseniño e mirando para os lados e sempre fixándonos nas persoas. Non buscando recoñecemento.
      Nesta sinxeleza é na que temos que integrar o noso actuar coma cristiás; unha integración que non esquece, ao contrario, que no día no que fomos presentados á comunidade para recibir o bautismo, fomos incorporados a este proxecto de amor, non de utilidade nin grandiosidade, que nos ofrece Xesús. E ofrecer non é impoñer,nin tampouco restar liberdade, senón poñer ao noso dispor para ver, reflexionar e vivir. E estes tres infinitivos explican moi ben por onde han ir os pasos da nosa vida, persoal e comunitaria: ser contemplativos na sinxeleza. É aí onde descubrimos que os crentes nunca imos sós, sabemos , e se non é así moitas cousas están a fallar na coherencia da nosa vida, que o sentido comunitario está no cerne da nosa vivencia da fe. E esta, non se impón pola forza do autoritarismo, senón pola capacidade de testemuñar a alegría dunha mensaxe que aleda o noso corazón , e que non é unha cita a cegas, senón froito da reflexión, contrastada desde o Evanxeo , para ser mostrada no noso xeito de facer e dicir as cousas. No noso xeito de vivir!
      Sen esta aplicación e implicación á vida, o bautismo non é máis que un rito lastrado polo acto social de facer unha comida para invitar á familia. Porén no Evanxeo vimos de escoitar que no bautismo de Xesús non estaba o ritualismo de verter un pouco de auga na cabeza, senón o comezo dunha vida na que a voz de Deus se vai escoitando namentres nos di que somos fill@s por amor e sen distinción. Deus acóllenos de xeito inclusivo, por que nós estamos empeñados en facer diferenzas?

      Oración compartida

      A dimensión comunitaria da fe vai unida á nosa confesión de ser cristiás. Sentindo logo esta necesidade de compartir comunitariamente a fe, diciámosche agora: Que aprendamos a bendicir co túa paz.
      • Que nos esforcemos por ser Igrexa no mundo. Un mundo que é sempre proxecto, capacidade e posibilidade de ben común e compromiso pola liberación das persoas e institucións. Oremos. Que aprendamos a bendicir co túa paz.
      • Que non fagamos das nosas parroquias ámbitos de individualismo e despreocupación do que lle pasa ás persoas que habitamos nelas, senón comunidade ás que a auga do bautismo aquece os noso corazóns. Oremos. Que aprendamos a bendicir co túa paz.
      • Que no noso actuar de cada día, teñamos sempre presente que son as persoas, e non as normas, os ritos ou os costumes as que fan posible vivir a mensaxe de Xesús con alegría e solidariedade alí onde nos atopemos. Oremos. Que aprendamos a bendicir co túa paz.
      Señor, con alegría compartimos e agradecemos poder sentir a forza da túa presenza no medio desta comunidade, que celebra e da grazas pola súa fe. Por Cristo o noso Señor. Amén.

      Silencio agradecido

      Ábrese o ceo, e Deus entra a cachón;
      El convértese en espello na auga derramada;
      Auga que fai erguer aos humildes, e pensar aos poderosos.
      Compartes, Señor, os noso días e noites,
      como compañeiro presente nos silencios,
      e nas nosas euforias.
      Estás sen balbordo nin manipulación;
      estás con e por amor;
      estás, simplemente estás.
      E como nos custa recoñecerte!
      Segue a ser, inda que eu non o queira,
      o aletexo que da luz a miña vida,
      tantas veces chea de escuridades
      que se desespera sen querer buscar a esperanza.
      Que só poderei atopar en Ti.

      Comentarios

      Entradas populares de este blog

      1 Advento 2024

      Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

      Santos 2024

        Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

      Domingo Ramos 2025

      TRANSFORMEMOS A FLOR MURCHA DA CORESMA NO VERDE ESPERANZADO CARA Á PASCUA   Comézase fóra, a poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa, para poder camiñar procesionalmente unha vez bendicidos os ramos.  COMEZANDO A CAMIÑAR Xesús púxose en camiño cara a Xerusalén ,escoitaremos na lectura do evanxeo de Lucas. Un camiño que se converte en sinal de contradición. En Xerusalén vivirá a morte; pero tamén alí, na mesma Xerusalén, na resurrección, mostrarase a grandeza e a fondura do Deus que envía ao seu Fillo para ser coma nós. A resurrección é, xa que logo, o triunfo, a esperanza, o punto de chegada dun camiño duro, difícil e cheo de dificultades. Nós hoxe tamén, coma Xesús, poñémonos en camiño cara esa Xerusalén que nos levará da mesa da fraternidade ao triunfo da Noite Santa da vida, pasando pola tristura e o desacougo da Paixón do Venres Santo. Dispoñámonos, poñendo o mellor de nós, a comezar esta andaina de salvación e esperanza. ACOLLENDO A BENDICIÓN DE DEUS Señor, sabénd...