Bautismo do Señor 2020

Responder á invitación de Deus non necesita nin barullo nin da violencia, senón da cotidianeidade xusta e igualitaria

Descarga o ficheiro

Cantos

        Entrada.- Que ledicia miña

        Lecturas.- A auga do Señor

        Ofertorio.- Na nosa terra

        Comuñón.- Non vou só

Mirada integradora

A festa do Bautismo do Señor vólvenos á cotidianeidade do calendario litúrxico. Reforzad@s ao longo do Advento e do Nadal, tempos litúrxicos fortes, poñémonos agora de novo en camiño para ir experimentando a alegría de sabernos acompañad@s pola presenza do Señor. Nin imos sós, nin nos sentimos no esquecemento e abandono. A encarnación do Deus que se fai dos nosos, ofrécenos a compañía ,nos pasos que imos dando, da presenza de Xesús nas loitas por facer da vida experiencia de crecemento e madurez persoal e comunitaria.
Acollamos esta presenza amigable co agradecemento deste camiño comezado o día do noso bautismo, de xeito que a auga do Señor, siga cambiando os nosos corazóns.

Corazón misericordioso

• Porque moitas veces dámoslle as costas a escoitar túa voz. Señor, que a auga do bautismo limpe o noso corazón.
• Porque somos escasos no sorrir e farturentos no derrotismo pesimista. Cristo, que a auga do bautismo limpe o noso corazón.
• Porque somos rápidos para criticar , e moi lentos para recoñecer o ben feito. Señor, que a auga do bautismo limpe o noso corazón.

Palabra enraizada

A vertixe na que vivimos cada día fesíxenos, moitas veces case que sen darnos conta, que lle vaiamos imprimindo á vida unha présa que nos fai que non teñamos tempo para valorar e degustar as pequenas cousas de cada día que van conformando a nosa vida. Deste xeito, e coma quen non quere a cousa, imos perdendo a capacidade de valorar, contemplar, mesmo agradecer, a cotidianeidade. Parece que só se facemos ou vemos cousas espectaculares, grandiosas, ou, coma se di agora, virais nos van valorar e recoñecer como persoas importantes. Porén, a Palabra de Deus, que sempre se dirixe á pequenez de cada corazón particular, e non busca a espectacularidade de ter moitos “ me gusta” a eito, segue a buscarnos a cada un/ha de nós en particular, de xeito sinxelo, falándonos en ton baixo ao oído, pero coa capacidade de aquecer o corazón e espertar en nós a constancia de non deixarnos levar por esta vertixe do espectacular e grandioso. Como dicimos tantas veces, as cousas importantes están no pequeno e sinxelo. Pois son elas os que fan posible que fagamos o camiño de xeito paseniño e mirando para os lados e sempre fixándonos nas persoas. Non buscando recoñecemento.
Nesta sinxeleza é na que temos que integrar o noso actuar coma cristiás; unha integración que non esquece, ao contrario, que no día no que fomos presentados á comunidade para recibir o bautismo, fomos incorporados a este proxecto de amor, non de utilidade nin grandiosidade, que nos ofrece Xesús. E ofrecer non é impoñer,nin tampouco restar liberdade, senón poñer ao noso dispor para ver, reflexionar e vivir. E estes tres infinitivos explican moi ben por onde han ir os pasos da nosa vida, persoal e comunitaria: ser contemplativos na sinxeleza. É aí onde descubrimos que os crentes nunca imos sós, sabemos , e se non é así moitas cousas están a fallar na coherencia da nosa vida, que o sentido comunitario está no cerne da nosa vivencia da fe. E esta, non se impón pola forza do autoritarismo, senón pola capacidade de testemuñar a alegría dunha mensaxe que aleda o noso corazón , e que non é unha cita a cegas, senón froito da reflexión, contrastada desde o Evanxeo , para ser mostrada no noso xeito de facer e dicir as cousas. No noso xeito de vivir!
Sen esta aplicación e implicación á vida, o bautismo non é máis que un rito lastrado polo acto social de facer unha comida para invitar á familia. Porén no Evanxeo vimos de escoitar que no bautismo de Xesús non estaba o ritualismo de verter un pouco de auga na cabeza, senón o comezo dunha vida na que a voz de Deus se vai escoitando namentres nos di que somos fill@s por amor e sen distinción. Deus acóllenos de xeito inclusivo, por que nós estamos empeñados en facer diferenzas?

Oración compartida

A dimensión comunitaria da fe vai unida á nosa confesión de ser cristiás. Sentindo logo esta necesidade de compartir comunitariamente a fe, diciámosche agora: Que aprendamos a bendicir co túa paz.

• Que nos esforcemos por ser Igrexa no mundo. Un mundo que é sempre proxecto, capacidade e posibilidade de ben común e compromiso pola liberación das persoas e institucións. Oremos. Que aprendamos a bendicir co túa paz.
• Que non fagamos das nosas parroquias ámbitos de individualismo e despreocupación do que lle pasa ás persoas que habitamos nelas, senón comunidade ás que a auga do bautismo aquece os noso corazóns. Oremos. Que aprendamos a bendicir co túa paz.
• Que no noso actuar de cada día, teñamos sempre presente que son as persoas, e non as normas, os ritos ou os costumes as que fan posible vivir a mensaxe de Xesús con alegría e solidariedade alí onde nos atopemos. Oremos. Que aprendamos a bendicir co túa paz.

Señor, con alegría compartimos e agradecemos poder sentir a forza da túa presenza no medio desta comunidade, que celebra e da grazas pola súa fe. Por Cristo o noso Señor. Amén.

Silencio agradecido

Ábrese o ceo, e Deus entra a cachón;

El convértese en espello na auga derramada;

Auga que fai erguer aos humildes, e pensar aos poderosos.

Compartes, Señor, os noso días e noites,

como compañeiro presente nos silencios,

e nas nosas euforias.

Estás sen balbordo nin manipulación;

estás con e por amor;

estás, simplemente estás.

E como nos custa recoñecerte!

Segue a ser, inda que eu non o queira,

o aletexo que da luz a miña vida,

tantas veces chea de escuridades

que se desespera sen querer buscar a esperanza.

Que só poderei atopar en Ti.