Ir al contenido principal

34 Domingo TO A 2020

A LEDICIA DA FE ATOPA RAÍZ NO ENCONTRO DESDE A REALIDADE COAS DORES E ILUSIÓNS DAS IRMÁS E DOS IRMÁNS

CANTO GOZOSO

  • ENTRADA: Non vou so (Nº 60)
  • LECTURAS: O Señor é o meu pastor (Nº 27)
  • OFERTORIO: Recibe, Señor (Nº 31)
  • COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120)

POÑENDO OS OLLOS NA REALIDADE

É domingo, o día do Señor. Reunímonos para compartir sentindo a presenza próxima das irmás e dos irmáns. Moitas e moitos de nós non nos temos visto desde hai unha semana; neste tempo téñennos pasado cousas. Unhas ben seguro que boas, outras non tan boas, pero volvemos estar de novo a carón da mesa do pan e da palabra para celebrar compartindo, porque non estamos nin sos nin illados. Estamos á beiriña uns dos outros. Que saibamos recoñecernos no sorriso sincero co que nos saudamos e na ledicia esperanzada desde a que nos atopamos para compartir e participar deste encontro co Señor, e poder así gozar do pan da fraternidade.

RENOVANDO O CORAZÓN

  • Por non ter sido sempre persoas misericordiosas e acolledoras; SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS CURAR POR TI.
  • Por evitar mirar aos ollos a quen sabemos precisado da nosa palabra e da nosa man tendida; CRISTO, QUE NOS DEIXEMOS CURAR POR TI.
  • Por non saber facer da nosa vida encontro de fraternidade e de igualdade; SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS CURAR POR TI. 

PALABRA PROCLAMADA

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE EZEQUIEL

Di o Señor: velaí, eu en persoa virei seguirlles as pisadas ás miñas reses e buscalas. O mesmo que mira o pastor polos años, así eu vou mirar polas miñas reses, e vounas salvar, sacándoas de todos os sitios por onde se espallaron un día de nubes e escuridade. Eu mesmo apacentarei o meu rabaño, e eu en persoa fareino acougar. Buscarei a ovella perdida, farei volver á extraviada, vendarei á que ten a pata partida, fortalecerei á feble, pero farei que perezan a gorda e a forte. Apacentarei o meu rabaño conforme á xustiza. 

PALABRA DO SEÑOR

PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEU

Cando veña o Fillo do Home na súa gloria e todos os anxos con el, sentará no seu trono glorioso. Diante del xuntaranse todas as nacións; e separará uns dos outros, como xebra o pastor as ovellas das cabras. E poñerá as ovellas á súa dereita e as cabras á súa esquerda. Entón dirá o Rei ós da súa dereita: "Vinde, benditos do meu Pai; recibide a herdanza do Reino preparado para vós desde a creación do mundo. Porque tiven fame e déstesme de comer; tiven sede e déstesme de beber; fun forasteiro e acolléstesme; estiven espido e vestístesme; enfermo e visitástesme; estiven na cadea e viñéstesme ver". Entón preguntaranlle os xustos: "Señor, ¿cando te vimos famento e che demos de comer; ou sedento e che demos de beber? ¿Cando te vimos forasteiro e te acollemos; ou espido e te vestimos? ¿Cando te vimos enfermo ou na cadea e te visitamos?" O rei contestaralles: "Asegúrovos que canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos fixéstelo comigo". E diralles logo ós da súa esquerda: "Arredade de min, malditos; ide para o lume eterno preparado para o Satán e para os seus anxos. Porque tiven fame e non me destes de comer; tiven sede, e non me destes de beber; fun forasteiro e non me acollestes; estiven espido e non me vestistes; enfermo e na cadea e non me visitastes". Eles replicaranlle: “Señor, ¿cando te vimos famento ou sedento, forasteiro ou espido, enfermo ou na cadea e non che acudimos?" El responderalles: "Asegúrovos que canto deixastes de facerlle a un destes máis pequenos, deixastes de mo facer a min. Daquela irán estes ó castigo eterno, e os xustos á vida eterna". 

PALABRA DO SEÑOR REMOENDO NA PALABRA

Dinos a primeira lectura do profeta Ezequiel que por moito que busquemos, non imos atopar a Deus na tranquilidade acomodaticia de quen manda, impón e dirixe na distancia: Ao contrario, este Deus no nome do que nos reunimos nos templos, temos que atopalo na vida, na xente que, coma nós, camiña buscando paz, xustiza, nun mundo inxusto. Este é o Deus non descoñecido e si recoñecible cando triunfa o ben sobre a maldade, a axuda e colaboración sobre o individualismo, os valores e o que humaniza sobre o líquido que nunca asenta e diferenza entre o que enche de sentido a vida do que non o fai. Nunha palabra, o Deus que trae hoxe á nosa reflexión Ezequiel é o Deus que coida e cura, para que tamén nós saibamos coidar e curar a quen vexamos necesitada ou necesitado do noso coidado e da nosa capacidade de curar. E neste momento, non moi lonxe de nós, hai tantas persoas que necesitan e agradecerían ser curadas! Curadas do rancor, da envexa, da soberbia... que as fai infelices e sempre insatisfeitas!

Nesta cura por superar a enfermidade da permanente insatisfacción, Xesús sae a camiñar cada día con nós para que acertemos na dirección que temos que percorrer na nosa vida. Dirección e camiño que están cheos de curvas, subidas, estreiteces, e tamén como non, de rectas que nos fan un pouco máis lixeira a viaxe. Unha viaxe na que non imos sos, e na que precisamos compañeiros e compañeiras que nola fagan máis agradable e ditosa. En todo este traxecto Xesús pon ao noso dispor o mellor que nos pode dar: a esperanza, para que nunca nos creamos os mellores; para que nunca pensemos que xa está todo feito; para que nunca caiamos na tentación de crer que o sabemos todo e non precisamos de ninguén; para que nunca... caiamos nas redes que nos fan perder a cordura de saber cal é o camiño e en que parte del estamos. Xa que logo, a súa esperanza é a que fai posible que non nos derrubemos ante as dificultades; unha esperanza que non cansa de albiscar horizontes novos que orientan, dan sentido e forza a volver comezar outra vez, sabendo que non iremos perdid@s.

E como facer posible esta esperanza se non a vemos? Seguro que nos preguntamos moitas veces. A resposta á pregunta atopámola no evanxeo que acabamos de escoitar. Non é necesario ir moi lonxe, tampouco pasar por moitas facultades universitarias, e menos aínda dispor dunha carteira ben chea e unha conta corrente de moitos ceros. Non. Xesús é moito máis claro e sinxelo: cada vez que llo fixestes, o ben ou o mal, a un deste irmáns máis esquecidos, ignorados, invisibles, esmagados polos poderosos, oprimidos pola enfermidade, maltratados pola pretendida superioridade cultural, lingüística ou relixiosa... a min mo fixestes. Que doado de entender, verdade! Que difícil de convertelo en camiño polo que ir dando pasos cada día, sen sentir a vertixe do que nos quere confundir ou trabucar nas nosas pisadas. O compromiso moral de actuar en conciencia, buscando o bo que humaniza e nos humaniza, non o cumprimento das normas nin dos dogmas, será o que ao final da nosa tardiña nos fará pasar o exame máis importante da vida, e entrar coa mellor cualificación na única universidade que paga a pena: a plenitude da esperanza ao lado de Deus! 

COMPARTINDO O COMPROMISO

Facendo do que sentimos no corazón oración compartida, dicimos comunitariamente:

QUE APRENDAMOS A RECOÑECER AS TÚAS PEGADAS

Para que sexamos unha Igrexa coidadora e curadora; OREMOS.

QUE APRENDAMOS A RECOÑECER AS TÚAS PEGADAS

Para que sexamos comunidades que aprendamos a recoñecerte nas irmás e nos irmáns necesitados do noso tempo; OREMOS. 

QUE APRENDAMOS A RECOÑECER AS TÚAS PEGADAS

Para que a nosa vida sexa unha permanente atención a ser esperanza, misericordia, compaña, escoita e alegría para coas persoas ás que lles falte; OREMOS.

QUE APRENDAMOS A RECOÑECER AS TÚAS PEGADAS

Señor, que saibamos recoñecerte nas dores, tristuras e alegrías nosas, das nosas irmás e dos nosos irmáns. P.X.N.S. Amén. 

BUSCANDO ACOUGO ESPERANZADO

Con Xesús queremos facer do mundo berce onde nos sentamos arroupadas e arroupados; leito onde compartamos a fermosa tarefa de sentir ao noso lado a quen nos quere; corredor onde poidamos atoparnos con quen quere facer do noso encontro diálogo e conversa fraterna e solidaria; cociña onde poidamos sentar á mesa da fraternidade compartida na que partimos e repartimos non só pan, tamén olladas de recoñecemento de irmandade que nos iguala e fai que ninguén nos resulte estraño ou estranxeiro. Berrémolo ben forte, berrémolo como cidadás e cidadáns dun mundo que queremos mellor e máis igual! Non calemos ante esta fermosa invitación que El nos fai!

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel