Ir al contenido principal

DEUS ESTÁ AQUÍ

TESTEMUÑAS DUNHA VIDA E TRANSMISORES DUNHA EXPERIENCIA

PÓRTICO

Sempre dicimos que a fe é importante na nosa vida, que Deus ocupa un lugar fundamental, que sen El faltaríanos algo. Nembargantes, en demasiadas ocasións utilizamos a Deus para os nosos propios intereses, ancorándonos en costumes, tradicións, comodidades… e deixando de lado o que debera ser o fundamental: a construción do Reino aquí e agora.
Que a celebraciónb que comezamos nos axude a saber estar no mundo cunha actitude de colaboración, para deste xeito ir deixando tras de nós as pegadas de quen se sinte testemuña do Deus da vida.


PERDÓN

Polas veces en que nos pechamos en nós mesmos, facendo o que nos apetece a nós e desentendéndonos de todo e de todos, SEÑOR, ÁBRENOS Á VIDA.

Porque nos custa renovarnos e preferimos dar de costas a todo o que signifique transformación e cambio, CRISTO, ÁBRENOS Á VIDA.

Polas veces nas que tratamos de encorsetar a Deus e sometelo á nosa conveniencia, SEÑOR, ÁBRENOS Á VIDA.

REMUÍÑO

* Que o Señor encamiñe os vosos corazóns ó amor de Deus e á paciente espera do Cristo.

Para nós, que hoxe temos a misión de manifestar coa nosa vida, coas nosas actitudes e cos nosos valores a Xesús, estas palabras de Paulo fannos caer na conta de que chamarnos cristiáns, levar o nome de Cristo non é nin un costume nin unha tradición, e menos unha rutina. Inda que moitas veces non somos conscientes do que nos supón e esixe, chamarnos cristiáns ten que ser para nós un plantexarse seriamente que responder ao seu mandato ten que facer tremer as nosas seguridades e o noso costume de entender as cousas da fe coma algo ”que se fixo sempre, e inda que eu non creo o fago”. Non pode ser ese o noso xeito de ver e facer as cousas. Atrás quedou o tempo no que nos obrigaban a bautizarnos, casar pola igrexa ou facer a primeira comuñón. Hoxe, grazas a Deus e á democracia, xa non é así. Acoller a fe é un acto de liberdade, por iso se queremos ser cristiáns e levar con dignidade o nome de Xesús, temos que pensar o que iso nos supón e esixe, e deixar de facer as cousas sen sentilas, sen vivilas, sen descubrir qué supón e aporta á nosa vida. Á grande maioría dos bautizados fáltanos fe, e sen fe, dificilmente poderemos entender o que El quere e pide de cada un dos seus seguidores. E, desenganémonos, a fe non nola dan nin as moitas misas do patrón, nin os moitos funerais, nin os moitos bautizos aos que teñamos asistido por simple costume. A fe é un encontro persoal e gozoso co Resucitado que lle vai dando forza e sentido á nosa vida. E é no medio do mundo, no que facemos cada día na familia, no traballo, na colaboración veciñal, no noso tempo de lecer... onde temos que manifestar e mostrar que somos homes e mulleres de fe, que Cristo é importante e supón o horizonte que nos leva a vivir os valores do Reino sen complexos e na gratuidade. A que esperamos?.

* O Deus de Abraham, o Deus de Isaac e o Deus de Xacob. E Deus non é un Deus de mortos, senón de vivos, para El todos están vivos.
  • Espertar á fe axudaranos a entender por qué o noso é un Deus de vivos.
    Espertar á fe levaranos a aprender a vivir na esperanza e a superar o derrotismo, tantas veces presente á hora de falar de Deus e poñer na súa compaña o que nos alenta e tamén canto nos preocupa.
  • Espertar á fe faranos caer na conta de que sómente quen sabe por a súa vida no camiño de buscar canto dignifica, canto busca o que é xusto e non o aproveitarse dos demais, canto respecta a pluralidade que supón que haxa outras visións, e que non debo impor só a miña, porque Aquel que nos abre á vida tamén é Pai dos que non pensan coma min.
  • Espertar á fe é saber agradecer, diante do pasamento de familiares e amigos todo o bo que El foi pondo na vida de quen nos deixou, sen caer no camiño fácil de botarlle a El a culpa da morte do familiar ou do amigo. Tamén na dor estamos invitados a descubrir a esperanza, e que a vida ao lado de Deus é plenitude de todo aquilo polo que temos loitado no noso paso polo mundo.

Se camiñamos así, si que entenderemos que Deus é un Deus de vivos e non de mortos, de vida e non de morte, de esperanza e non de tristura.


ORACIÓN DA COMUNIDADE
Pondo a nosa esperanza no Deus que sabe acompañar as nosas vidas e respectar a nosa liberdade, compartamos agora a nosa oración, sabéndoa por ao seu dispor para dar froitos de amor solidario e confiado, e digamos.
Que a vida sexa un canto de esperanza
  • Pola Igrexa para que renove o seu compromiso pola vida, especialmente, e polas persoas que día a día a perden por non ter unhas condicións dignas de vida, de traballo, de dignidade, OREMOS

Que a vida sexa un canto de esperanza

  • Para que nos nosos grupos cristiáns, parroquiais ou non, non nos deixemos levar pola indiferenza, e sabendo vencela convertamos a nosa resposta de fe en acción a favor dos que máis necesitan do noso tempo: os que están solos, os vellos, os enfermos, os que son mal vistos, os que teñen pouca relación cos outros veciños, OREMOS.

Que a vida sexa un canto de esperanza

  • Por cantos estamos agora compartindo a fe desde a escoita da palabra e o pan compartido, para que nos esforcemos cada día en vencer a tentación de facer da resposta que nos pide Xesús un simple cumprimento de preceptos, normas ou mandatos, sen ser capaces de poñerlle vida, ilusión e risco, OREMOS.

Que a vida sexa un canto de esperanza

Grazas, Señor, por axudarnos a espertar do sono que nos leva a empobrecer a vivencia de fe, e nos incapacita para responder a túa chamada. Amén.


REFLEXIÓN

Son moitas as vendas que me impiden ver.
Pero Deus sigue sendo o que quita as barreiras,
o que limpa os meus ollos,
o que me devolve unha e outra vez a capacidade de descubrir
o que me está oculto.
Só teño que deixarlle facelo,
deixarlle tomar a miña man para sacarme do coñecido;
deixarlle que toque os meus ollos,
as miñas entrañas e o meu corazón,
para ver de novo.


CANTOS

ENTRADA: Pedras vivas / Todos xuntos

LECTURAS: A túa Palabra

OFERTORIO: Gracias, Señor, graciñas

COMUÑÓN: Ide e pregoade / Sede o sal sede a luz

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel