5 Coresma B

PORQUE PARA TI NON EXISTEN CRISTIÁNS “CON DENOMINACIÓN DE ORIXE”... GRAZAS, SEÑOR!!!!!!!!!!!

PÓRTICO

Dinos a primeira lectura do Libro dos Feitos que hoxe proclamaremos, que os membros da comunidade tiñan medo de Paulo, non acababan de crelo nin de fiarse del. Non esqueceran que había ben pouco tempo que aquel que agora se achegaba como membro do grupo, andara a perseguilos. Tamén nos pode pasar a nós que non acabemos de fiarnos de tantas persoas que están dispostas a cambiar; de tantas persoas que queren romper co pasado, deixalo atrás, para reorientar a súa vida, e que buscan en nós unha man amiga que os acolla e acompañe.

Este quinto domingo da pascua invítanos a reflexionar sobre cal é a nosa reposta diante destas situacións, para que nos esforcemos por superar as desconfianzas e non repetir unha e outra vez o que un foi no pasado. Na fidelidade á fe en Xesús, temos que esforzarnos en coñecer e saber qué supón e esixe ser cristián, e non deixarnos levar nin por ritos nin costumes que non nos fan medrar como seguidores de Xesús nin vivir os valores que emanan do Evanxeo.

O PERDÓN

Pola nosa falta de confianza nas persoas, que nos fai insensibles e moitas veces mesmo inhumanos diante dos seus problemas, SEÑOR, AXÚDANOS A CAMBIAR.
Porque moitas veces dicimos que amamos, cando o certo é que só nos amamos a nós mesmos, CRISTO, AXÚDANOS A CAMBIAR.
Porque non estamos dispost@s a recoñecer que as persoas poden cambiar e rara vez lle damos aos demais as segundas oportunidades que reclamamos para nós, SEÑOR, AXÚDANOS A CAMBIAR.

REMUÍÑO

Todos lle tiñan medo: Aos seguidores de Xesús pasáballe como nos pasa a nós moitas veces: nin eles nin nós acabamos de crernos que a conversión é posible, que as persoas poden cambiar; e que aínda que custe, pódense deixar atrás comportamentos, actitudes e rutinas, para comezar de novo, para intentalo outra vez, para variar o rumbo e dirixir o temón da nosa vida noutra dirección distinta á que viña sendo. Si, podemos. E esta posibilidade, ademais de facernos moito máis humanos e maduros, convértenos en menos dogmáticos e moito máis realistas, sensibles e necesitados dos demais. Claro que para logralo é necesario estar convencido, porque apostar por esta vía supón esforzarse en romper esquemas e costumes... e iso non é nada doado. Por unha banda require esforzo da nosa parte, e pola outra esíxenos aprender a ser humildes e sinxelos. E chegados a este punto, sáenos a tod@s o “xen” da soberbia que non nos acaba de deixar dar o brazo a torcer, recoñecendo que estabamos equivocados, que podemos aprender dos demais, que seguimos necesitando contrastar as nosas opinións coas doutr@s, para apreciar que a verdade, sendo unha, nunca nos chega de xeito monolítico e pechado, senón que vén moi repartida. Neste senso, Paulo entendeuno, e pasou de ser o gran perseguidor dos cristiáns, a ser o primeiro evanxelizador da fe en Xesús. Tal é así que, sen ser un dos apóstolos, é hoxe recoñecido coma tal. Pero custou, tal e como nolo di a primeira lectura. Un custo que supuxo desconfianza por parte dos cristiáns, que non acababan de entender como aquel home que uns días antes corría desaforado en busca de cristiáns para acusalos e entregalos a autoridade xudía, pasaba ser agora alguén a quen había que acoller, axudar e polo que preocuparse. En fin, inda que pasaron moitos anos, nós tamén hoxe seguimos actuando así, e non acabamos de fiarnos de quen foi dando pasos para cambiar, para deixar atrás comportamentos e actitudes negativas. O medo tamén a nós nos impide pensar con racionalidade e confianza. E xa sabemos: se o que nos move é o medo, andamos moi afastados de Deus, xa que para El o fundamental, o eixo, é a acollida, a confianza, verdadeiros contrasinais de calquera actitude xerada desde o medo. Só quen é capaz de romper e superar prexuízos, pode saberse na xeira do resucitado
E esta xeira nova está marcada non con palabras e bos desexos, senón con feitos, con concrecións, con respostas reais a situacións e momentos concretos. As palabras rapidamente se esquecen, e ademais, como son moitas, faise difícil memorizalas. Porén, os feitos a medida que os imos vendo, coñecendo e descubrindo poñen de manifesto a credibilidade de quen os realiza. Por iso Xoán na súa carta volve insistir nesta idea de que non debemos perder tempo en explicacións que leva o vento, senón que o noso, o que nos corresponde, é poñernos a tirar do carro xa e dunha vez por todas. Así serán cribles canto dicimos sobre o sentido, lugar e importancia que a vivencia do relixioso, a experiencia de fe ten na nosa vida. Como ocorre coas esponxas que se deixan enchoupar pola auga, tamén a nosa vida ten que deixarse enchoupar polos feitos que van mostrando que Xesús non só resucitou para aquel grupiño de doce incomprendidos e atolados, senón que segue a resucitar cada día e en nós. E iso non é posible con rutinas e tradicións, senón con amor. Só fai falta que esteamos atent@s.
Deste xeito o labrador que nos enviou a Xesús coma vida descubrirá que pagou a pena, que a súa morte e resurrección segue a ser novidade e renovación no medio dun mundo no que moitas veces se perde o rumbo e nos deixamos levar do cómodo, fácil triste. Desde a vida de Xesús estamos chamad@s a ser froito de solidariedade, de paz, de loita contra a resignación, de compromiso por mellorar as cousas... os froitos que nos levan a permanecer á carón de quen non dubidou en arriscar coa plantación, porque confiaba en nós e non estaba disposto a deixarse convencer polo que cega con unha claridade que é simple aparencia, pero non alumea nin chama a camiñar na madurez. Tarefa nosa é non deixar que seque a videira, porque deste xeito nunca poderá haber froito. Porén, se nos deixamos acompañar de Xesús, e nos convertemos en verdadeiras testemuñas, o froito será abondoso, o que fará posible compartilo con moit@s. Paga a pena intentalo.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

O Señor está a darnos oportunidades novas para construír a nosa vida sobre o perdón e a reconciliación; por iso lle dicimos: