GRAZAS
POR CHAMARNOS A SER POLITICAMENTE INCORRECT@S
Descarga o ficheiro
RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS
o ENTRADA: Andarei na presenza do Señor
o LECTURAS: Non vou so
o OFERTORIO: Eu sei de quen me fiei
o COMUÑÓN: Ide e pregoade
OLLOS ABERTOS
Cantas veces na nosa vida temos
calado diante de inxustizas notorias contra nós ou contra os nosos irmáns.
Cantas veces temos “comulgado con rodas de muíño” para non ter problemas, para
evitar represalias, por medo ao qué dirán ou qué pensarán. Cantas veces
deixamos que pisen os nosos dereitos ou que non respecten a nosa dignidade por
sentirnos inferiores, por vergoña, por non armar balbordo. E resulta que o
Señor hoxe dinos que non quere que sexamos politicamente correctos, senón
profeticamente correctos; que non quere que sexamos mudos, xordos ou cegos,
senón que debemos ter os ollos, os oídos e os beizos ben abertos. Que esta
celebración que agora comezamos nos dea folgos e alento.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Por ter calado ou mirado cara outro lado diante de tantas e tantas inxustizas, sen ter o valor de denuncialas profeticamente, SEÑOR, MÓSTRANOS A TÚA MISERICORDIA.
- Porque non valoramos nin agradecemos na nosa vida cotiá o feito de que nos escollas para sermos fill@s e mensaxeir@s do teu amor, CRISTO, MÓSTRANOS A TÚA MISERICORDIA.
- Porque na nosa vida de fe somos moito máis partidarios de impoñer que de espertar e invitar por medio do testemuño dunha vida coherente, SEÑOR, MÓSTRANOS A TÚA MISERICORDIA.
PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN
As lecturas
de hoxe chámannos a tomar conciencia da nosa tarefa de profetas do Señor no
medio do mundo. Desde esta afirmación entendemos o que nos di Paulo de que
fomos elixid@s na persoa de Cristo, para ser mediador@s da súa presenza, sendo
a súa voz, o seu corazón e as súas mans. Esta mediación esíxenos honestidade no
sentir e actuar de cada día, sendo capaces de ver a persoa de Cristo en todos
aqueles que nos rodean, inda que isto, moitas veces non resulte doado, e pida
de nós un esforzo de comprensión e verdadeira misericordia. Porque El nos
elixiu, tod@s asumimos a responsabilidade de levar a Cristo no noso actuar e
tamén no noso saber escoitar, acoller e traballar para ser fermento de
esperanza diante de tantas tristuras e dificultades que a vida lle vai
presentando ás persoas.
Conscientes
de que esa é a nosa tarefa, Xesús envíanos, como enviou aos apóstolos, para que
sexamos esa presenza súa alí onde nos atopemos. O envío non é simplemente un
ide, senón que pide de nós unha resposta persoal: aquí estou. E aí onde se fai
presente a nosa reposta de dispoñibilidade e participación en canto supoña que
o chamado de Xesús non é unha teoría imposible de vivir. Foron moitas as
persoas, homes e mulleres, que nos dous mil anos de historia, e o que é máis
importante, tamén hoxe, responderon e están a responder a este envío. Por que
somos tan cegos para non velo?.
Pero,
ollo!. Xesús non envía aos seus discípulos de calquera xeito. Para
colaborar no seu proxecto e para prolongar a súa misión deberán coidar o
seu xeito de vida. Velaí algunhas recomendacións que nos lembra Marcos:
- non lles dá poder sobre as persoas que irán atopando no seu camiño, senón autoridade para liberalas do mal; é dicir, os seus discípulos humanizarán a vida, aliviarán o sufrimento e farán medrar a liberdade e a fraternidade.
- só levarán caxato e sandalias, Xesús imaxínaos como camiñantes, nunca instalados, sempre en camiño, sen atarse a nada, só co imprescindible.
- sen pan, sen alforxa, sen cartos, para que non vivamos agoniados pola nosa propia seguridade, non vaia ser que un día se esquezan dos pobres e vivan encerrados no seu propio benestar.
- sen túnica de reposto, para vestir coa sinxeleza dos pobres, para que sexan profetas no medio da xente, para que a súa vida sexa sinal da cercanía de Deus a todas as persoas, sobre todo ás máis necesitadas.
FRATERNIDADE ORANTE
Con sinxeleza
de corazón e co compromiso de traballar por ir cambiando o que nos afasta de
ti, dicimos xunt@s:
QUE A VERDADE
NOS FAGA LIBRES
¨
Pola Igrexa, para que non viva nin do
triunfalismo de que sempre o fai ben e de que a única e a mellor nin da
nostalxia de que calquera tempo pasado foi mellor, OREMOS.
QUE A VERDADE NOS FAGA LIBRES
¨
Polas nosas comunidades, para que non nos
deixemos levar da superficialidade de valorar máis ás persoas “máis
importantes”, senón que saibamos poñer no centro do noso sentir e do noso
actuar aos pequenos e marxinados, seguindo o proxecto de Xesús, OREMOS.
QUE A VERDADE NOS FAGA LIBRES
¨
Para que cada un e cada unha de nós, para que
descubramos na nosa vida a ledicia de sabérmonos salvad@s e querid@s por Deus,
converténdonos así en testemuñas vivas do evanxeo, que nos leva a anunciar a
súa boa nova e a transformar o noso mundo, OREMOS.
QUE A VERDADE NOS FAGA LIBRES
Grazas,
Señor, por invitarnos a valorar e sentir o gozo de sermos fill@s dun Deus que
nos quere e nos invita a querer aos demais. PXNS.
OÍDOS ATENTOS
Para
o camiño, Señor,
non
levo ouro nin prata, nin cartos no peto;
fíome
da túa palabra.
Non
teño alforxa,
abonda
coa túa compaña e co pan de cada día.
Para
apoiarme, un caxato e máis nada,
que
os irmáns e as irmás animan e dan a man
cando
o camiño se fai duro,
cando
sangro, tropezo e caio.
Túnica,
chega coa posta,
pois
non teño nada que agochar
e
o frío e a calor son máis liviáns en familia,
E
sandalias, unhas de quita e pon,
ben
axustadiñas para que non fagan callo as cousas,
para
andar lixeiro e non esquecer o chan que piso
cando
o teu Espírito me ergue, me leva e me arrastra.
Case
lixeiro de equipaxe...
Sígote!!!!.
Iso bástame.
Comentarios