Ir al contenido principal

22 Domingo TO B 2015

-->
Nunha sociedade con persoas de mente tan dispersa, que difícil entender cando nos din: Escoita!
Descarga o ficheiro
-->

RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS

o   ENTRADA: Vinde axiña
o   LECTURAS: Escoita ti
o   OFERTORIO: Velaquí
o   COMUÑÓN: Eu soñei

OLLOS ABERTOS

Escoitar estase a converter nunha actitude cada vez máis escasa e difícil. Escasa porque atarefados como andamos ao longo do día, sempre dun lado para o outro, pensando no noso e despreocupándonos dos demais, faise moi raro, mesmo complicado, que paremos a prestar atención a alguén que nos di e fala; principalmente se son cuestións referidas ao sentido da vida, á coherencia persoal entre o dicir e facer ou á necesidade de superar o individualismo para comezar a pensar en comunitario, de xeito que os demais, o que entre tod@s podemos facer ou as cousas da casa común, se convertan en esixencias nas que  poidamos estar implicados moit@s. Asemade faise difícil porque se un non está acostumado a escoitar, tampouco o vai estar para que o escoiten, co que se produce unha situación de individualismo silencioso desde o que cada un vai ao seu, sen importarlle o que lles pasa aos que están ao noso lado.
            Porén, a Palabra que hoxe imos proclamar, chámanos no sentido contrario. Tanto nos custa prestarlle un pouco de atención?

CORAZÓN MISERICORDIOSO

  • Por non saber escoitar a quen precisa de nós, SEÑOR, QUE SUPEREMOS O INDIVIDUALISMO.
    Porque somos desinteresados diante do sufrimento e a dor dos demais, CRISTO, QUE SUPEREMOS O INDIVIDUALISMO.
  • Por non facer o esforzo de poñernos ao comezo de cada día nas túas mans, deixándonos acompañar por Ti, SEÑOR, QUE SUPEREMOS O INDIVIDUALISMO.

PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN

·      No “escoita Israel” que liamos na primeira lectura  mostrásennos os dous planos nos que nos situamos ao achegarnos á Palabra de Deus. Por unha banda está o plano de Deus. El diríxese a nós invitándonos, como facía con Israel, a prestar oído a canto vai deixando, ofrecéndonos un camiño para percorrer sempre acompañados, dándonos razóns e sentido para que a vida non se converta nunha suma de éxitos materiais, si, pero que nos van deixando baleiros por dentro e cheos de decepción e fracasos, porque imos descubrindo que, a pesar de ter moitas cousas e de manexar e dominar a técnica e a ciencia, non acabamos de sentirnos a gusto nin con nós mesmos nin co que facemos. Non temos máis que prestar atención a como, cada día máis, as persoas vólvense desconfiadas, insensibles ante a dor e o sufrimento dos outros, buscando sempre ter máis, sen que nada nunca lles chegue. Neste vivir nunha permanente insatisfacción móvense hoxe moitas persoas para as que Deus é prescindible, e a fe unha esixencia pola que non están dispostas a pasar. A pesares diso, o plano de Deus segue a ser sempre oferta de acompañamento, de sentido, de presenza, de amor. Por outra banda, o plano dos seres humanos camiña na insatisfacción de quen necesita constantemente estar facendo cousas, cada vez máis e máis rápido para non aburrirse. A hiperactividade na que se moven, e non só os nenos, ponnos de manifesto que xa non somos capaces de valorar as cousas pequenas: o recendo dunha conversa pausada, a tempo dedicado en silencio á reflexión e a contemplar e escoitar a harmonía de sons e imaxes que Deus nos ofrece por medio desta casa común que chamamos mundo. A pesares de que non acabamos de camiñar para que a distancia entre os dous planos se acurte, tamén, Señor, dirixímonos a Ti para que sigas acompañándonos, porque, antes ou despois, acabaremos descubrindo a necesidade e o conforto de poder hospedarnos na túa tenda.
·      A escoita á que nos invita Deus vese redobrada coas palabras do apóstolo Santiago. O seu acollede docemente a súa palabra, é non só unha invitación, senón todo un plan de vida que nos chama a ir desenvolvendo coa a atención que sempre nos merece a conversa que Deus vai ofrecéndonos manter con nós a través de tódalas pegadas que vai deixando ao noso redor. Pegadas que nos chegan en forma de tempo compartido, traballo comunitario, solidariedade vivida ou tolerancia e diálogo conseguido. A acollida á que nos chama Deus esixe estar espertos e atentos a canto pasa sempre ao noso redor; deste xeito o escoitar adquire plenitude ao verse complementado co realizar, co facer realidade toda a riqueza que a proposta de Deus ofrece cando nos chama a poñerlle rostro: mirar polos orfos, viúvas, maiores, maltratad@s... Estaremos tan cegos como para non velo?
·      E todo isto vainos levando ata Xesús. Se non valoramos o silencio, se non descubrimos a necesidade de ser contemplativos desde o que pasa no mundo, endexamais entenderemos que é desde aí onde comezamos a entender que as cousas necesitan o seu tempo, e que as présas sempre son malas compañeiras para quen viaxa. O noso si a Deus non está no respecto das tradicións –o tempo acaba fosilizándoas-, no externo, senón na nosa capacidade de reflexionar e descubrir que non podemos esperar, como facemos desde o pensamento materialista, a Deus sentados, sen facer nada. Deus xa está, o que nos pasa é que non somos capaces, polo moito barullo que facemos, de descubrilo á nosa beira. Xesús di que o importante, o fundamental, é o que sae de dentro de nós, aquilo que é froito da reflexión, da revisión e das decisións pensadas sen presa. Honrémolo logo co corazón e non só cos beizos.

FRATERNIDADE ORANTE

Moitas veces ignoramos toda a riqueza que levamos dentro porque as présas coas que andamos impídenos descubrirnos, querernos e valorar canto lle podemos aportar aos demais. Neste momento de oración comunitaria ao que Ti nos chamas, dicimos xunt@s:
QUE O NOSO ACTUAR SE HARMONICE CO NOSO PENSAR
*      Para que na Igrexa aprendamos a disfrutar de toda a riqueza que nos ofrece a Palabra de Deus, e descubramos que a súa importancia non está só en coñecela, senón tamén en vivila, OREMOS.
QUE O NOSO ACTUAR SE HARMONICE CO NOSO PENSAR
*      Para que nas nosas comunidades nunca nos deixemos arrastrar polas queixas e lamentos dos profetas de calamidades que, ademais de non mover unha man para axudar, só ven problemas e dificultades cando os demais están dispostos a achegarse a quen os necesita, OREMOS.
QUE O NOSO ACTUAR SE HARMONICE CO NOSO PENSAR
*      Por nós, para que aprendendo a escoitar e contemplar a voz e a presenza de Deus na nosa vida, saibamos ser agradecidos polo don da fe; don de cordialidade, acollida e fraternidade, OREMOS.
QUE O NOSO ACTUAR SE HARMONICE CO NOSO PENSAR
Señor, que teñamos sempre os oídos limpos e os ollos abertos para escoitarte e descubrirte no medio do noso mundo. P.X.N.S. Amén.

OÍDOS ATENTOS

Escoitar a Deus é como escoitar a calquera persoa –antes de escoitala, debemos prepararnos para atoparnos con ela-. Se un de nós desexa escoitar a voz de Deus no medio da barafunda do mundo, necesita buscar a tranquilidade interior e exterior. Necesitamos buscar o tempo e o lugar, precisamos estar convencidos de que queremos facelo, para non deixarnos levar das dúbidas e inseguridades que tantas veces lastran as relacións entre nós. A oración é unha destas maneiras de comezar a conversar con El. O noso xeito de dicirlle, ola!, estamos aquí, contigo, ao teu lado; grazas por acompañarnos. Nela contámoslle canto nos pasa, a nosa vida. Poñémola na súa man, e deixámonos agarimar pola súa tenrura. Afastémonos, se queremos escoitalo, do barullo que tantas veces nos rodea, altera e impide que nos escoitemos uns aos outros. Que saibamos integrar os barullos do mundo na relación de escoita e acollida á que Deus sempre nos chama e invita.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel