UNHA MIRADA QUE LEVANTA @S CAÍD@S
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Na noite escura (Nº 104)
- LECTURAS: Arrepentido (Nº 13)
- OFERTORIO: O Señor é o meu pastor (Nº 27)
- COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos (Nº 103)
ESCOITA ACTIVA
Nunha sociedade na que
cada vez escoitamos máis falar de paridade, a realidade vainos demostrando que
aínda queda moi lonxana a utopía da igualdade entre home e muller nos distintos
eidos: a empresa, a política, a investigación…. E non digamos dentro da Igrexa,
na que a muller, na meirande parte dos casos, é unha voz non escoitada e o que
é peor, silenciada.
Por iso o encontro de
Xesús coa muller adúltera que hoxe escoitaremos no Evanxeo constitúe unha
bocanada de aire fresco e, ao mesmo tempo, esixe un esforzo final neste camiño
coresmal para que a nosa sexa sempre unha pegada de traballo a prol da
igualdade.
Que a celebración que
agora comezamos nos axude a non facermos distincións, pois todos somos fill@s
dun mesmo Deus e posuímos a mesma dignidade.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Porque somos extremadamente tolerantes con nós mesm@s e cos nosos erros; e extremadamente intransixentes cos dos demais, SEÑOR, ENSÍNANOS A MIRAR COS TEUS OLLOS.
- Polas veces nas que por medo, por vergoña, por covardía, por quedar ben, por temer facer o ridículo… tiramos nós a primeira pedra ou non saímos en defensa de quen é lapidad@ e menosprezad@, CRISTO, ENSÍNANOS A MIRAR COS TEUS OLLOS.
- Porque a nosa Igrexa, sobre todo unha boa parte da súa xerarquía, segue a considerar á muller como sinónimo de tentación e de pecado, tirando a primeira e as seguintes pedras contra ela, SEÑOR,ENSÍNANOS A MIRAR COS TEUS OLLOS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
- As adúlteras deben ser apedradas, segundo a lei. Así razoaban os escribas e os fariseos, os sabios e perfectos do tempo de Xesús...Así seguen razoando os sabios e perfectos de todos os tempos, os doutrinalmente seguros. No nome dun rigorismo dialéctico e dunha aplicación literal da lei leváronse e lévanse a cabo infinidade de accións bárbaras, inxustas e mesmo inhumanas. E nós somos coma os letrados e fariseos cando vivimos para sorprender aos demais, cando facemos preguntas envelenadas para comprometer, cando cuestionamos o que fan os demais aínda que nós non movamos nin un dedo, cando nos conformamos con ser externos cumpridores de todas as prácticas relixiosas, cando nos constituímos en xuíces condenadores dos demais, cando aplicamos a lei sen descubrir o seu espírito. Por que suplicamos misericordia para nós e berramos intransixencia para os demais?. Por que preferimos sempre apedrar a salvar?. No xigantesco patio de vecindade no que convertemos o noso mundo, enseguida nos arredamos e desaparecemos sen deixar rastro cando somos interpelad@s e chamad@s a sermos coherentes.
- Contraposto a isto, destaca a actitude e, sobre todo, a mirada de Xesús. Cando ergue os seus ollos, a adúltera descubre a alguén que a mira dun xeito distinto aos demais. Ata agora tiña experiencia de dous tipos de mirada: a do desexo ou cobiza e a da condena. Agora os seus ollos cruzan cos dun home que mira nela non un obxecto de pracer nin un branco para as pedras, senón unha mirada que recoñece nela unha dignidade pisada e menosprezada, unha mirada creadora que pon en pé a unha muller que estaba tirada por terra. Ninguén en nome de lei algunha, de ningún principio nin de ningunha moral ten dereito a marxinar, condenar ou considerar perdida a ningunha persoa. Velaquí o criterio co que Deus nos mira, tamén ás mulleres.
- Porque falar de salvación non é algo abstracto e incomprensible, senón que salvación supón e concrétase en facer do lugar onde esteamos un espazo de acollida no que ninguén se poida sentir excluído, explotado, silenciado,ninguneado ou desprezado. A salvación de Deus pasa pola salvación de todo o humano... A adúltera ten hoxe rostro e nome, o rostro e o nome de tantas e tantas persoas ás que nós condenamos, marxinamos, reducimos ao silencio.....deixándonos levar de vellos prexuízos e esquecendo, unha vez máis, aquilo que tan claro está na Palabra: “Misericordia quero e non sacrificios”.
FRATERNIDADE ORANTE
Con sinceridade de corazón, queremos, Señor, compartir as
nosas preocupacións e ledicias, e facémolo dicindo:
QUE A NOSA SEXA UNHA PEGADA DE IGUALDADE
·
Pola Igrexa,para que neste tempo de graza sexa quen de
abrir as súas fiestras para botar fóra dela tanto fariseísmo que enche de po os
recintos sagrados, as conductas correctas, as institucións venerables, OREMOS
QUE A NOSA SEXA UNHA PEGADA DE IGUALDADE
·
Polas nosas comunidades, para que recoñezamos que tod@s
necesitamos ser perdoad@s e perdoar, para descubrir a novidade refrescante e
humanizadora que nos trae Xesús, OREMOS.
QUE A NOSA SEXA UNHA PEGADA DE IGUALDADE
·
Por nós, para que nunca caiamos na doada tentación de
tirar a primeira pedra, senón que sempre saibamos mirar coa mirada limpa e
agarimosa de Xesús, que levanta a quen está caído, OREMOS.
QUE A NOSA SEXA UNHA PEGADA DE IGUALDADE
Grazas,
Señor, por abrirnos os ollos e mostrarnos que non é nas falsas seguridades dos
templos, senón nas dificultades da vida, onde temos que descubrirte e saber acompañar
a cant@s se senten débiles e necesitad@s da nosa presenza. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Os teus
debuxos no chan
tiveron un efecto sorprendente:
romperon o círculo moralista e acusador
e, a soas contigo, por primeira vez,
sentinme libre.
Os teus
debuxos no chan
foron o primeiro espello non enganoso
que me fixo ver o meu rostro triste,
o meu ser pobre e vacilante,
os meus medos de sempre.
Os teus
debuxos no chan
crearon un silencio fondo,
pois puxeron ao descuberto
a tráxica parodia que vivimos
cando nos cremos diferentes.
Os
teus debuxos no chan
devolvéronme a dignidade perdida,
cando o teu dedo suave e firme,
co po de sempre e coas miñas bágoas perdidas,
debuxaron de novo o meu rostro sorrinte.
Despois erguícheste,
serenamente miraches os meus ollos,
bicáchesme coma ninguén
e dixécheslle ao aire: vai e vive; xa sabes.
E eu non me atrevín a abrazarte.
Pero levo os
teus debuxos do chan
tatuados na miña pel para sempre.
Comentarios