SINAL DE ADVENTO
Neste segundo
domingo de Advento, sacamos unha nova pedra para que vaia emerxendo a esperanza
que nos trae Xesús facéndose un de nós.
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA:
Volve Señor (Nª 90)
o
LECTURAS:
Non vou so (Nº 60)
o
OFERTORIO:
Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
o
COMUÑÓN:
Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
PARA NON PERDER O PASO
Na vida é fundamental saber,
practicar e valorar a importancia de dar as grazas; pero facéndoo desde o
corazón, non de maneira nin de xeito rutineiro. Sexamos persoas agradecidas
aprendendo a mirar aos ollos, poñendo un sorriso nos beizos, tendo sempre presente
que a quen nos estamos dirixindo é a unha persoa coma nós, que sofre, se
alegra, se entristece ou goza do mesmo xeito que nos pasa a cada un/ha dos que
hoxe estamos aquí.
Saquemos
logo con gozo, non con pena, outra das rochas que non nos deixan ver a verde
esperanza do Deus que se achega para traernos un corazón aquecido de
misericordia e tenrura.
CO CORAZÓN FERIDO
· Por ser persoas endurecidas e intransixentes; SEÑOR, QUE A NEGRURA NON ANIÑE NO NOSO
CORAZÓN.
· Por ser crentes intolerantes e autoritarios; CRISTO, QUE A NEGRURA NON ANIÑE NO NOSO
CORAZÓN.
· Por ser cristiás e cristiáns afastados do
actuar e vivir de Cristo; SEÑOR, QUE A
NEGRURA NON ANIÑE NO NOSO CORAZÓN.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Desde a
Palabra de Deus que acabamos de escoitar, poderiamos plantexarnos algunhas
preguntas que nos axudasen a facer do Advento un tempo para revisar as nosas
actitudes, e así valorar como imos facendo este camiño de preparación cara ao
Nadal. Non falamos, por suposto, dese nadal que para algúns xa comezou no mes
de setembro, e que se foi amplificando nos dous meses sucesivos. O nadal do
consumo, o gasto, a comida ou as viaxes. Non, quere ser outro Nadal: Nadal da
acollida en nós deste tempo no que celebramos e compartimos que Xesús chega; e
faino de verdade, non como teatro para captar consumidores/clientes, senón como
invitación a poñer a nosa vida en valor humanizador, en valor que se encontra
con e coas persoas; en valor que lle pon rostro de acollida e tenrura á súa
presenza nos iguais. Por riba de situacións económicas, culturais, laborais,
políticas ou relixiosas; como ben nos acaba de dicir o papa Francisco na súa
recente viaxe a Birmania e Bangladesh. O Deus que nos preparamos para recibir
non fai distincións. Vén para tod@s. De verdade queremos, ou mellor, estamos
dispostos a acollelo?. Desde esta invitación que nos fai, e tentando sacar unha
nova pedra ennegrecida, que tanto pesa e tanto dano nos fai, preguntémonos se
estamos dispostos a camiñar na actitude que nos chama a estar:
En vela, sen confiarnos
nin crernos que xa o sabemos todo e cumprimos co que nos toca. Durmir a
destempo apámpanos, á vez que nos impide poder relacionarnos cos demais, pois
renunciamos á comunicación e agochámonos nos noso cuarteis de inverno. E como
ben sabemos, a invernía produce moito frío. Tanto que entumece músculos e
corazón. Velemos entón para non deixarnos levar da tentación de adurmiñar;
esforcémonos por ter unha mirada curiosa que nos impida entrar na zona de
conforto, que nos volve indiferentes e ausentes de canto lles pasa aos demais.
Á espreita. O vixía pon
a súa mirada moito máis alá de si mesmo. Por iso a vixilancia supón saír da
comodidade de quen só mira e pensa en si mesmo, incapaz de poñer a mirada e o
corazón nos demais. Un demais que me/nos necesitan e se senten esquecidos.
E sempre espertos, sen que teñamos que avisar a
outros para que nos chamen, nos movan, nos digan ou nos marquen o que temos que
facer. Ser crentes dános a liberdade de aprender a confiar nos demais; pero non
nin a manipulalos nin a deixarnos manipular por eles.
Advento é entón tempo para espertar,
desentumecer e espabilar. Porque como ben sabemos, cada día que pasa, se non
poñemos esforzo pola nosa parte, vai acumulando rutina, comodidade, preguiza,
desinterese... o que nos impide, como nos dicía Xesús hoxe no evanxeo, estar na
actitude que nos invita a potenciar quen é para nós luz, camiño e esperanza no
nosa camiño: Xesús. Vixiemos logo sen cansar e esteamos atentos e á espreita,
para que este non acabe sendo tempo baleiro e superficial, onde hai moita luz,
pero incapaz de chegar a iluminar os ámbitos onde aniña a escuridade que non
nos deixa acoller, facéndolle oco en nós, ao Xesús que chega.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Agradecid@s
pola confianza que sempre pos en nós, dicimos xunt@s:
SEÑOR,
QUE ENRAICEMOS NA ESPERANZA QUE NOS OFRECES
Para que sexamos unha Igrexa vixiante e
esperta no medio dun mundo moitas veces durmido e indiferente; OREMOS.
SEÑOR,
QUE ENRAICEMOS NA ESPERANZA QUE NOS OFRECES
Para que conformemos comunidades vivas e
afastadas da tentación do empobrecemento espiritual que nos conxela a
iniciativa de ser semente de acollida e colaboración; OREMOS.
SEÑOR,
QUE ENRAICEMOS NA ESPERANZA QUE NOS OFRECES
Para que esteamos vixiantes, sabendo ser paz e
xustiza para todas as persoas que se acheguen a nós buscando tempo aquecido de
escoita e axuda; OREMOS.
SEÑOR,
QUE ENRAICEMOS NA ESPERANZA QUE NOS OFRECES
Grazas, Señor, porque nos acompañas
cada día no camiño que nos fai mirar ao noso redor e recoñecer aos irmáns e ás
irmás que nos tenden a súa man para que os acompañemos. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE TOD@S SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Grazas, Señor por invitarnos a velar,
a non cansar de poñer en ti a nosa esperanza.
Grazas, Señor, porque unha vez máis,
ante a nosa intransixencia e o noso illamento,
chámasnos a erguer a mirada,
a non ter medo,
a confiar en ti e nos demais,
a ser construtores desa casa común
que non é de ninguén e é de tod@s.
Porque Ti o quixeches así.
Non a dividiches,
non fixeches pequenas parcelas,
pechadas e incomunicadas.
Grazas, Señor, por apostar polo comunitario:
o que une,
o que nos fai sentir pobo e corpo desde o que
responder á túa chamada
de deixar atrás as rochas ennegrecidas
que secuestran a nosa esperanza e non nos deixan vivir.
Desde a alegría do corazón
que acolle, perdoa e acompaña.
Grazas, sempre, Señor.
Comentarios