3º Domingo de Pascua
No “ordinario” da presenza, descubrimos o “extraordinario” da transcendencia
Descarga o ficheiro
Cantos
Entrada.- Vinda axiña ( 10 )
Lecturas.- As túas palabras, Señor, son Espírito e vida ( )
Ofertorio.- Grazas, Señor, na mañá ( )
Comuñón.- Acharte presente na vida ( )
Mirando as beiras
Vai avanzando o tempo de Pascua, e con el a nosa vivencia alegre e esperanzada do que nos trae a Pascua: a presenza do Señor ao noso lado. Do mesmo xeito que Xesús se ía mostrando aos apóstolos, tamén se nos mostra a nós no pan da Eucaristía e a prolongación dese pan na mirada que facemos do mundo e da nosa implicación nel.
A pascua non é un mero repetir cada ano o ciclo litúrxico das celebracións, senón a actualización permanente de que no camiño da vida, por dura e difícil que esta sexa, non mos sos. O resucitado faise pan para o camiño e sustento desde o que afrontar o esforzo por non pechar os ollos nin da-las costas á realidade na que vivimos. Pascua é levar vida nova e renovada a quen se descobre esquecido e abandonado; pascua e presenza e confianza para quen se ve entristecido; Pascua é, agora e sempre, descubrir que ser irmáns é un compromiso vital e non unha palabra baleira.
Corazón misericordioso
- Por caer na tentación de facer o camiño sos. Quédate, Señor, connosco.
- Por converter a Eucaristía en rito e costume. Quédate, Cristo, connosco.
- Por non tomar en serio a fraternidade que nos impide caer na indiferenza. Quédate, Señor, connosco.
Palabra encarnada
- Andaban moi preocupados os xefes e autoridades co que facían os apóstolos. Non deixaban de poñer atención ao que facían e dicían, non para coñecer e acoller, senón para ver se conseguían calalos facendo do seu silencio expresión de quen o tiñan todo controlado e de que dominaban e mandaban sen que ninguén lles “rechistase”. Porén, os apóstolos non se deixaban engaiolar nin polas ameazas nin polo intento de poñerlles castigos exemplares que os fixesen calar. Todo o contrario, canto máis os perseguían e amedrentaban, mellor , e con máis liberdade actuaban aqueles cristiáns da primeira hora. A liberdade de espírito convertíaos en persoas libres e sen medo. O que supuña máis e maior encirramento por parte das autoridades. O que pon de manifesto que a coacción e o amedrentamento, por moito que os que mandan pensen que si, non son camiño nin pedagoxía na que ir crecendo e madurando. só quen se sabe e sente libre, pode dar pasos cara adiante e asentar as súas decisións e conviccións. E deste testemuño podemos tamén nós aprender ao mirar o mundo no que estamos. Por moito que as informacións mentireiras ou a manipulación tenten contaminar a realidade, temos que facer o esforzo por non deixar que caiamos no engano. Porque non por repetir unha mentira moitas veces, esta acaba sendo verdade. E neste noso mundo, complexo e demasiado cheo de intereses, de uns e outros, se non somos capaces de ser persoas que fagamos do discernimento libro da vida, coremos o risco de caer e crer, as mentiras e enganos que no río revolto de acontecementos e situacións, promoven e propician os poderosos. Os que queren dominar o mundo dominando, e manipulando a información. Tarefa nosa é buscar, non se esforzo, certamente, a verdade . Unha verdade que non chega desde unha única voz, senón dese o poliedro de voces que escoitamos e que temos que ir separando e distinguindo para saber onde está a que non engana nin nos manipula, querendo facer de nós simples monicreques. É verdade que esta tarefa non é doada, pero que sería a vida sen esforzo! Aprendamos dos cristiáns da primeira hora.
- No prohibir, entón, non está o camiño polo que debemos transitar cada día, senón no aprender a escoitar, diferenciar, reflexionar, contrastar con outras opinións...porque só así seremos capaces de ter criterios e razóns desde as que fundamentar e asentar as nosas decisións e o noso xeito de actuar e comportarnos. Xa non valen os intentos de facer proselitismo apelando ao medo ou ao autoritarismo, é necesario que descubramos razóns que nos mostren por que paga ou non a pena “posicionarnos” ante as diferentes situacións e realidades que conforman a vida; por iso debemos esforzarnos en buscar razóns que nos mostren que non é algo do pasado ser crente hoxe, neste mundo líquido e no que , parece, non hai lugar para os principios e os valores que nos din que Deus segue a ser sentido e razón desde os que falar de respecto entre as persoas, de dignidade, de honestidade ou xustiza. E o é porque se Deus é amor, como non cansou de dicir e manifestar coa súa vida Xesús, ese amor non pode senón prolongaranse no facer e quefacer dos que nos dicimos seguidores activos dese Deus que nos chama a non destruír a casa común que nos deu, non só para acubillarnos baixo dela, senón para coidala e facela crecer, poñéndoa ao servizo de tod@s.
- Deste este compromiso, os crentes facemos da nosa vida loanza ao Deus que nos libera e nos mantén na coherencia, non deixando que caiamos na mesquindade de quen o xustifica todo ou só vive para o seu propio interese/s. E a loita contra este comportamento mesquiño é á que nos chama Xesús desde as páxinas do evanxeo que acabamos de proclamar. O que supón romper prexuízos e aprender a fiarnos das persoas. No evanxeo vemos como os apóstolos dubidan e non acaban de fiarse. Seguen cos seus medos e as súas teimas. Pero Xesús non está nesta loita de perspectiva pequena e sen horizonte, a súa dinámica é outra: a solidariedade. Unha solidariedade que hoxe ten rostro e nome: nos veciñ@s que están sos e aos que ninguén visita, nos maiores cheos de achaques e teimas cos que necesitamos exercitar a paciencia, nos parad@s aos que lles pasa o tempo e non atopan traballo e si moito desacougo, nos emigrantes que van chegando e compartindo con nós espazos comúns da vida: escola, médico, parques, traballo... e nos que descubrimos que non son demos con cornos, senón fillas e fillos de Deus coma nós. En fin, que o Señor, dinos de novo que temos que termar uns dos outros, o que nos esixe ser construtores de pontes e non de muros; homes e mulleres de diálogo sincero e fraterno e non de enfrontamento e exclusión. Que este sexa, en verdade, o camiño da nosa Pascua!
Pés no chan e confianza en Deus
Na mesa da Eucaristía que hoxe compartimos, poñemos tamén a oración comunitaria e dicimos: Que fagamos da vida oración.
- Para que a Igrexa venza o seu medo a dicir a verdade, e deixe de gastar esforzos por quedar ben ante os demais, e traballe para, desde o Evanxeo, dicir a verdade e desenmascarar aos que desde dentro a emporcan co seu comportamento e as súas palabras. Oremos. Que fagamos da vida oración.
- Para que nas nosas comunidades cristiás descubramos que á Eucaristía non levamos oracións baleiras nin ritos aprendidos, senón a vida: as ledicias e os fracasos; as penas e as alegrías o sentido comunitario e non o individualismo. Oremos. Que fagamos da vida oración.
- Para que venzamos os noso medos e as nosas inseguridades, non deixándonos levar da tentación de xulgar a criticar aos demais, sen ser capaces de vencer prexuízos e recoñecer que os necesitamos. Oremos. Que fagamos da vida oración.
Grazas, Señor, por volver mostrarnos que o camiño da Pascua supón da nosa parte esforzo, perseveranza e renuncia a canto escureza que as persoas compartimos dignidade, respecto e igualdade. Por Xesucristo o noso Señor. Amén.
Latexando tenrura no corazón o corazón
“ O medio ambiente é un ben colectivo, patrimonio de toda a humanidade e responsabilidade de todos. Quen se apropia algo é soo para administralo en ben de todos. Se non o facemos, cargamos sobre a conciencia o peso de negar a existencia dos outros. “ ( L.S.95)
Comentarios