NON DEIXEMOS QUE O PAN ENDUREZA NAS “ALACENAS”.
COMPARTÁMOLO CON QUEN O PRECISE
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Que ledicia a miña (Nº 4)
LECTURAS: Escoita ti (Nº 26)
OFERTORIO: Recibe, Señor (Nº 31)
COMUÑÓN: Pan do ceo (Nº 53)
POÑENDO OS OLLOS NA REALIDADE
Dun tempo a esta parte vimos escoitando novas diversas respecto ao actuar dos membros da Igrexa. Na maioría das veces son novas de corte negativo, e case sempre xiran ao redor de comportamentos pouco ou nada edificantes: loita por cartos, denuncias por abuso, escándalos pola xestión dos bens. Se nos deixamos levar pola información que nos traen estas novas, poderiamos pensar que a Igrexa só é un foco corrupto e de corruptores. Porén, inda que non sempre teñamos conciencia diso, non é só o actuar dos curas, monxas ou bispos, senón que dela forman parte, formamos parte, todas as persoas cristiás. E ben seguro que entre nós ten que haber persoas que fagan o ben, que sexan xenerosas, que teñan capacidade de escoitar e acompañar, que poñan a súa vida ao servizo dos demais abrindo as súas casas a quen o precise, poñendo os seus bens a dispor das persoas ás que lles falten ou entregando a súa vida a dar testemuño alegre e esperanzado da mensaxe de Xesús. Porque a Igrexa somos todas e todos, non deixemos que ninguén nos secuestre ou nos roube o lugar que nela temos. Defendámolo coa nosa participación e colaboración para facer as nosas parroquias e o noso mundo cada dia moito mellor.
RENOVANDO O CORAZÓN
Por cada vez que non fixen do meu ser Igrexa testemuño de xenerosidade para coas persoas necesitadas;
Por cada vez que fomos incapaces de compartir ou pouco do que temos con quen verdadeiramente o precisaba;
Por cada vez que non puxen o meu esforzo na renovación de comportamentos e actitudes que me achegasen un pouco máis ao evanxeo;
REMOENDO NA PALABRA
Á crise de saúde provocada polo coroavirus estalle a seguir unha crise económica galopante, e da que ninguén sabemos moi ben ata onde vai chegar. Pero o que que xa si imos sabendo é que moitas familias, cada vez máis, precisan comida; que outras moitas necesitan pagar a luz e o aluguer; e non poucas ven como o futuro que lles espera é, cando menos, marrón, senón xa moi negro. Ante esta situación, unha vez máis, a Palabra que acabamos de escoitar vén na nosa axuda para que non deixemos que os prexuízos entren na nosa forma de ver a realidade e de falar dela. Si, porque moitas veces os prexuízos lévannos a que falemos de memoria, sen pensar, sen darnos conta da situación pola que están a pasar as familias que perderon o seu traballo e coidan que, pola idade que teñen, hai poucas posibilidades de atopar outro. Ou que perderon o seu traballo e o que lles ofrecen son salarios moi precarios que non lles dan nin para cubrir os mínimos vitais de cada mes. Na sociedade vaise abrindo cada vez unha fenda máis grande entre os moi ricos, poucos e cada vez máis ricos, e os pobres, moitos e cada vez máis pobres. E non só noutros continentes, tamén ao lado da nosa casa. Por iso a nosa resposta non pode ser só rezar –o que está moi ben-, senón que é necesario tamén actuar, non calar ante as inxustizas que imos vendo, participar en accións que fagan posible que ninguén sexa invisible e que a dignidade non se lles roube no nome do engano, a mentira e a corrupción. E a isto invítanos a palabra que hoxe temos proclamado. Tanto a profecía de Isaías, como a carta que Paulo lle escribe aos romanos, onde lles lembra
Vemos no Evanxeo como Xesús non queda só na oración. Esta vai acompañada da acción. El reza para atopar a forza, o alento e a presenza do Pai/Nai Deus, de xeito que saiba responder como corresponde a aquela situación na que, polo seu actuar coherente, cada vez vía máis comprometida a súa propia vida. Non se limita a dicirlles ide buscar de comer, senón que co que atopan comeza a conxugar o verbo compartir. Pouco entre moitos sempre dá algo; un algo moi importante que ten sempre detrás a moitos alguéns. Moito para un só, non é máis que individualismo e cegueira de corazón. As nosas escusas moitas veces non son máis que autoxustificacións para non facer nada e pretender tranquilizar a nosa conciencia. E iso pásanos cando sabemos que non actuamos como deberamos. Sempre, pero especialmente nestes tempos duros e difíciles que estamos a vivir, e non sabemos como irán sendo, precisamos uns dos outros. Moitas mans nunha mesma dirección son un fluxo de solidariedade que nada nin ninguén pode parar. Poñamos tamén a nosa e non nos deixemos vencer pola tentación da despreocupación.
COMPARTINDO O COMPROMISO
Poñemos a nosa vida nas mans do Deus Pai/Nai dicindo comunitariamente:
QUE NA ESCOITA DESCUBRAMOS A TÚA PRESENZA
Para que a Igrexa non se deixe vencer polas presións externas, e sexa fiel ao compromiso de estar sempre ao lado das persoas empobrecidas, OREMOS.
Para que as nosas comunidades non se deixen vencer polo desalento da ritualidade, e se vexan alimentadas polo traballo solidario e o servizo a quen nos precise, OREMOS.
Para que, agradecendo o pan que nos alimenta, non llo neguemos nunca a quen teña necesidade del; OREMOS.
Alenta sempre, Señor, a forza da túa palabra en nós, para deamos os mellores froitos. P.X.N.S. Amén.
BUSCANDO ACOUGO ESPERANZADO
Se podo facer algunha cousa,se podo realizar algún servizo,
se podo dicir algo ben dito,
dime como facelo, Señor.
Se podo amañar un fallo humano,
se podo dar forzas ao meu próximo,
se podo alegralo co meu canto,
dime como facelo, Señor.
Se podo axudar a unha persoa desgrazada,
se podo aliviar algunha carga,
se podo irradiar máis alegría,
dime como facelo, Señor.
(Grenville Kleiser)
Comentarios