SE O DEUS NO QUE CREMOS NON FAI DIFERENZA ENTRE AS PERSOAS, POR QUE
OS QUE NOS CHAMAMOS SEGUIDORES SEUS NON FACEMOS O MESMO?
PÓRTICO
Nun mundo aparentemente tan ben
comunicado e no que semella que estamos tan preto uns dos outros, resulta que
nunca tanto coma hoxe as persoas estiveron solas, esquecidas, sen ninguén que
as escoite e lles preste atención.
Que nos pasa?. Esquecemos a diferenza entre
o importante e o accesorio?. Xa non sabemos distinguir entre un carballo, por
moitos anos que teña, e unha persoas que sofre, á que ninguén lle fai caso ou
está enferma?. Cómo temos chegado a esta situación?. Tan duros somos de corazón
que nos esquecemos das persoas e da dignidade que entre nós compartimos?
Deixemos que a Palabra que hoxe imos
proclamar aniñe e enchoupe o noso corazón e estimule a nosa vida.
O PERDÓN
·
Para que non deixemos que
a friaxe e a indiferenza aniñen no corazón, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.
·
Para que nin os pobres nin
a pobreza nos resulten indiferentes, CRISTO,
TÉNDENOS A TÚA MAN.
·
Para que non caiamos na
tentación da inconstancia e o abandono, SEÑOR,
TÉNDENOS A TÚA MAN.
REMUÍÑO
·
Un mundo onde a loita
contra a tentación de aplastar e oprimir ao outro é tan grande, necesita de
referentes que o fagan ter sempre presente que as persoas somos o centro de
todo, o máis importante, a razón e o porqué de todo canto se fai e supón avance
e mellora para tod@s. Tendo isto claro, a realidade vai por un camiño moi
distinto. Nunca tanto coma hoxe as desigualdades entre uns e outros foron tan
grandes; as diferenzas entre os que teñen moito e os que día a día van perdendo
o pouco que teñen son cada vez maiores. Ocórrenos a nós como ocorría no tempo
no que se escribiu o libro de Eclesiástico, que lemos como primeira lectura.
Diante da indiferenza e o desprezo das persoas, relegadas a segundos, terceiros
e cuartos postos no canto dos cartos, as ganancias e as estatísticas
favorables, necesitamos para vencer esta actitude morna e tremendamente
inhumana, voces que nos esperten do sono que nos fai pasivos e xustificadores
de canto pasa. Necesitamos persoas e testemuños que non deixen que adormezan as
nosas conciencias e nos convertan en simples robots que aceptan pasivamente o
que os que mandan deciden sobre nós, como se foramos ovellas dun rabaño que
eles guían e enganan segundo os seus intereses. Fronte de tantos lobos que
buscan abusar de nós, necesitamos sentirnos firmes e asentados na forza que
recibimos da Palabra de Deus, para clamar e actuar contra os que non prefiren
ás persoas, e dentro destas, aos pobres, como compañeiros de viaxe á hora de
construír un mundo no que non gañen sempre os mesmos, e os perdedores sexan
reducidos a cousas, como se a súa dignidade non valera para nada. Se non nos
apuramos, acabará pasando o tempo, quedaremos atrás, e cando queiramos
reaccionar, xa será tarde. O Papa Francisco vén insistindo, unha e outra vez,
que temos que saír dos pazos das comodidades, para ir facendo lío. O lío de
quen sabe que as cousas poden ser doutro xeito. Pero para iso é necesario
perder os medos e unirnos a cantos, coa mesma esperanza e ilusión, non se
conforman nin se resignan, senón que se rebelan contra todo canto supón ver ás
persoas oprimidas, enganadas ou estafadas. Do mesmo xeito que o Señor encara
aos malvados, que tamén nós saibamos unir forzas para plantarlles cara.
·
Este esforzo será o que
anime e vaia dando sentido á nosa vida. Porque, se non fose así, teriamos que
preguntarnos que pintamos aquí?. Para que estamos?. Que sentido ten calar e
aguantar?. Deus non nos quere resignados nin calados, senón activos e
denunciando as inxustizas que os que mandan e, pensan que saben, van cometendo
contra de nós e dos máis débiles. Como crentes e seguidores de Xesús non
podemos nin debemos permitilo. Non é tempo de calar nin de aguantar preitesías
e privilexios de quen sendo igual a cada un/ha de nós, coida que pode pisarnos
e aplastarnos se non facemos o que quere e manda. É tempo de rebelarse, para
que ao chegar á meta, poidamos pasala coa alegría de ter loitado e traballado
polo triunfo. Tal e como nos di Paulo que a el lle espera. Do mesmo xeito,
tamén a nós nos agarda a meta do encontro con Deus. Presentarémonos coa vida
chea de resignación e as mans baleiras?.
·
Non nos creamos, entón,
nin perfectos nin mellores cós demais, e esforcémonos por ir buscando canto nos
une, achega e esperanza, para así ir construíndo espazos de encontro dos que
saen as forzas para loitar contra da inxustiza e evitar que os de sempre, os
que din, mandan, dirixen e impoñen, sexan os que acaben saíndo coa súa. Non
fagamos coma o fariseo que se cría xusto e mellor cos demais, e desprezando a
quen tiña a seu lado, quería dar leccións de bonhomía. Fagamos da nosa vida,
como nos invita Xesús, espazos de colaboración, encontro, respecto para os
outros e sinxeleza. Porque dos sinxelos e misericordiosos é o Reinado que nos deixou Xesús.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Rompamos
a indiferenza diante do que pasa por diante dos nosos ollos, e pidamos a Deus
Pai/Nai que nos dea folgos para non calar nunca fronte da inxustiza. Facémolo
dicindo xunt@s:
SEÑOR, QUE NUNCA
XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS DÉBILES
·
Para
que a Igrexa esperte do sono que a ten levado a calar diante da opresión, a
inxustiza e a explotación dos máis pequenos e necesitad@s, OREMOS.
SEÑOR, QUE NUNCA
XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS DÉBILES
·
Para
que nas nosas parroquias non calemos cando vexamos e saibamos de situación de
violencia, opresión, malos tratos ou discriminación que estean sufrindo algúns
dos nosos veciños, OREMOS.
SEÑOR, QUE NUNCA
XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS DÉBILES
·
Por
nós, para que non busquemos xustificacións que impidan un comportamento
profético de non calar cando os que temos ao noso redor son tratados como
cousas e non como persoas, OREMOS.
SEÑOR, QUE NUNCA
XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS DÉBILES
Grazas,
Señor, por axudarnos a espertar do sono da indiferenza e o pasotismo. P.X.N.S.
Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Hai algo peor
que ter malas ideas:
é ter ideas
definitivas.
Hai algo peor
que ter mala conciencia,
e aínda peor
que facerse unha mala conciencia:é ter unha conciencia perfecta.
Hai algo peor
que ter un espírito malo:
é ter un
espírito acomodado.
Porque os
mellores, os bos,
ou alomenos
aqueles que gustan de ser chamados así,non teñen defectos na súa armadura... e nunca son feridos.
A moral da súa
pel é para eles coraza e caparazón.
Porque non lles
falta nada, nada se lles dá;porque non lles falta nada, ninguén lles ofrece todo.
A caridade de
Deus non cura a quen non ten feridas.
Precisamente
por estar ferido no chan,aquel home foi recollido polo samaritano.
Por estares
sucio o rostro de Xesús,
foi limpado
polo pano da Verónica.Por mostrar as súas feridas, as súas penas, o seu amor
Xesús
dignificou á muller pecadora.
Así, pois, quen
non caeu, nunca será erguido;quen non se manchou, nunca será limpado.
Os bos non son permeables á graza.
CANTOS
ö
ENTRADA: Amigos nas penas
ö
LECTURAS: Benaventurados
ö
OFERTORIO: Pregoeiros da túa paz
ö
COMUÑÓN: Ti es o pan do ceo
Comentarios