SE NON
ESTAMOS Á ESPREITA, NON SÓ SE NOS PASA O ARROZ, TAMÉN DEIXAMOS QUE SE VAIAN AS
OPORTUNIDADES DE SER FELICES
Descarga o arquivo
ESCOITA ACTIVA
Estar
preparad@s. Con esta afirmación podemos sintetizar o Evanxeo deste domingo. Si,
tod@s debemos estar preparad@s para as diferentes situacións que se nos van
presentando na vida. Preparados á hora de elixir que estudar; preparados cando
tomamos a decisión de compartir a vida con alguén; preparados para cando os
anos comecen a pasarnos factura a través dos achaques e doenzas; preprad@s,
nunha palabra, para a vida. Porque a vida é isto: ir avanzando pouco a pouco e
tomando decisións segundo a situación que nos presente. Pero a pesares desta
disposición que sempre debemos ter para o que virá; como neste campo dúas e dúas
non sempre, case que nunca, son catro, moitas situacións desbordarannos, outras
resultarannos imposibles, e para algunha non teremos máis opción que aceptala e
acollela. E en todo este proceso de situacións que se van dando na vida,
aparece sempre alguén, para os que nos chamamos crentes, que nos ofrece o seu
brazo para acompañarnos neste camiño: Xesús. El sempre está aí. Virán as
dificultades, superaremos non poucos atrancos, veremos que moitos non nos
comprenden e nos dan as costas, pero El non se vai. A isto nos invita a
celebración de hoxe: a non pechar nunca nin os ollos nin os oídos, para así
poder descubrilo camiñando ó noso carón. Que compartamos, celebremos e gocemos
desta presenza del en nós nesta celebración que agora comezamos.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
Porque nos poden as présas
e nos falta reflexión; SEÑOR, QUE TE
DEIXEMOS CAMIÑAR CON NÓS.
Porque as
precipitacións fannos esquecer que as cousas importantes levan tempo; CRISTO, QUE TE DEIXEMOS CAMIÑAR CON NÓS.
Porque cansamos logo e
preferimos cangar sobre outros as responsabilidades; SEÑOR, QUE TE DEIXEMOS CAMIÑAR CON NÓS.
PALABRA ENRAIZADA
ü Como
lles custa a algunhas persoas, quizais tamén a algúns dos que estamos hoxe
aquí, deixarnos atopar; é dicir deixarnos querer e agarimar polos demais. E
tanto nos custa que ás veces parecemos toxos bravos á hora de dar/recibir un
bico, unha aperta ou unha caricia de parte de quen nos quere e deste xeito
busca mostrárnolo. Por que nos custa tanto, por que escapamos das mostras de
agarimo como se estas fosen malas ou trouxeran algunha enfermidade?. Diante
disto, o libro da Sabedoría chámanos a esforzarnos por deixarnos agarimar; pois
no agarimo sinxelo e sincero sempre se fai presente a achega de Deus. El
móstrase por medio das persoas, e sobre todo neses momentos cando máis as
necesitamos. Aprender a ser maduros é sempre unha tarefa inacabada, porque
pouco a pouco e en cada momento imos percibindo situacións, persoas ou
testemuños que nos fan cambiar a perspectiva –moitas veces rutinaria e chea de
prexuízos– sobre as cousas e as persoas. Por iso é tan importante o que nos di
esta primeira lectura: deixémonos atopar polos que nos procuran.
ü Saber
que os demais non son inimigos, senón irmáns, lévanos a medrar desde a
perspectiva do encontro e a colaboración. E non só no que se refire ás
cuestións da fe, que tamén, senón en calquera dos ámbitos da vida. Os outros
enriquécenme e axúdanme, non están para facerme vida imposible nin para crearme
tensións. Ben é verdade que pode haber algunhas persoas que si o fagan así; pero
non debemos xulgar a todos polo que fan uns, xa que estariamos sendo inxustos
cos demais. Por iso a tentación –ás veces facilmente consentida...ás veces, non
sempre– de agoniarnos, de só ver problemas, de non facer esforzo ningún para
tratar de ver un pouco de luz no medio das dificultades..., é o que nos leva a
ese pesimismo que nada pode vencer, e que casa bastante mal co sentido cristián
da vida. Para Xesús, sen negar as dificultades, estas non poden ser nunca o
final do camiño de ninguén. A diferenza dos que non se confesan crentes, ou o
son simplemente por rito, pero non por convicción, os cristiáns que facemos da
fe pulo e do Evanxeo esperanza e loita por cambiar e mellorar, no nos deixamos
levar pola tentación da agonía. Para nós sempre hai unha raiola que nos mostra
un pouco de luz para seguir o camiño. Non hai situación máis triste que atopar
con alguén para quen a vida é só baleiro e sensentido. Para que vivir entón,
para que facer nada máis; o mellor é desaparecer. Quen ten posto os seus
cimentos en Xesús non se deixa levar deste pesimismo existencial, que nunca
levanta cabeza e está abocado a permanente desesperación. Cando nós falamos de
esperanza estamos a referirnos a que sempre é posible cambiar, inda que só sexa
un pouco as cousas; de que a realidade non pode ser sempre a mesma; de que os
débiles non teñen porque ser sempre as vítimas. E iso non será posible sentilo
e vivilo se non é desde o seguimento e a proposta que nos fai Xesús.
ü O
atoamento nunca ten bo final, tal e como acabamos de escoitar no evanxeo. Quen
sempre anda ás présas nunca ten tempo para nada; pero tampouco nunca é capaz de
facer nada ben porque sempre se sente inseguro, ansioso e coa sensación de non
ser capaz de chegar. Por iso cando é necesario dar un paso adiante non é capaz.
Porén, quen reflexiona, distribúe ben o seu tempo, sabe valorar e priorizar, e
se esforza por non ser arroutado, é capaz de ver a realidade desde outra
perspectiva. Xesús hoxe dinos que esteamos atentos e vixiantes para non
converternos en atolados, senón en seguidores seus asisados que non teñen/mos
medo a afrontar retos nin a abrir camiños de diálogo e encontro con quen quere
facer do mundo casa común. Non podemos mirar atrás –iso fixeron as atoladas”: abrídenos,
somos nós, non nos recoñeces?”-. O noso é mirar adiante, e iso supón camiñar
con actitude vixiante, que non desconfiada, para encontrarnos e facer cousas
que nunca permitan que as persoas sexan menos cos cartos, a ideoloxía ou as
estruturas. Vixiemos logo para non caer nesta tentación.
FRATERNIDADE ORANTE
Agradezamos
xunt@s a invitación que nos fai Xesús de camiñar asisadamente e digamos:
QUE
APRENDAMOS A VIVIR SEN ATOLARNOS
* Para que a Igrexa non
sexa un Igrexa precipitada en condenar e xulgar e preguiceira en acoller e
escoitar, OREMOS.
QUE APRENDAMOS A VIVIR SEN ATOLARNOS
* Para que nas nosas
comunidades practiquemos sen cansar a capacidade de escoitarnos, axudarnos e
agradecernos uns aos outros o que facemos para o ben de todos, OREMOS.
QUE APRENDAMOS A VIVIR SEN ATOLARNOS
* Para que na nosa vida
esteamos sempre preparados e dispostos a poñer tempo, ilusión e esperanza nas
vidas e nos corazóns de quen se sente triste, desacougado e esquecido polos
seus, OREMOS.
QUE APRENDAMOS A VIVIR SEN ATOLARNOS
Señor, que a precipitación e as présas
non nos leven a esquecer o importante: as persoas. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Rezamos o
Salmo 62 despois da comuñón: SEÑOR DE TI TEN SEDE A MIÑA ALMA...
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Non
vou so
LECTURAS:
Eu sei de quen me fiei
OFERTORIO: Cantádelle
ao Señor
COMUÑÓN: Acharte
presente
Comentarios