E TI.... VÉS VESTIDO DE FESTA?
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Con
ledicia vamos todos ao altar (Nº 2)
LECTURAS: Como
che cantarei? (Nº 28)
OFERTORIO:
Señor Xesús, bendito sexas (Nº 52)
COMUÑÓN:
Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
ESCOITA ACTIVA
Sabemos dar consello, impartir doutrina, explicar as escrituras,
instruír na oración, falar de Deus....Temos o mercado aberto para quen queira
vir e mercar. Lemos e estudamos, amasamos e metemos ao forno o pan saboroso da
Boa Nova. Sabemos ensinar, pero practicamos o que ensinamos?. Sabemos indicar
claramente o camiño, pero percorrémolo nós?. Falamos de fe, de servizo, de
oración e de sacramentos; pero probamos nós algo diso?. O mercado do espírito é
tal que, se non somos os primeiros en aprezar co noso uso e a nosa ledicia o que
lle propoñemos a outros, baixará a demanda.
Que esta celebración que agora comezamos nos axude a aprender a
disfrutar a Boa Nova e o banquete para podelo repartir, pois, como ben non
cansa de lembrar o papa Francisco: “A
ledicia do Evanxeo enche o corazón e a vida enteira das persoas que se atopan
con Xesús. Quen se deixan salvar por El son liberados do pecado, da tristura,
do baleiro interior, do illamento. Con Cristo sempre nace e renace a ledicia”.
Poñámonos ao carro.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Polas moitas
veces nas que renunciamos a vestir o noso corazón co traxe do perdón, da
misericordia, da comprensión e da escoita; SEÑOR,
REVÍSTENOS COA TÚA MISERICORDIA.
*
Porque non
estamos dispost@s a saír ao camiño da vida para ir ao encontro, invitar,
coñecer, observar, acoller e acompañar aos que ninguén invita, recoñece,
observa, acolle ou acompaña; CRISTO,
REVÍSTENOS COA TÚA MISERICORDIA.
*
Porque temos
“cara de vinagre”, esquecendo que para evanxeliza o mundo cómpre redescubrir
urxentemente a dimensión da ledicia da vida cristiá; SEÑOR, REVÍSTENOS COA TÚA MISERICORDIA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
En tempos de
crise como son os que estamos a vivir, a lectura que vimos de escoitar de Paulo
é todo un reto: ”hoxe sei vivir
na miseria e na fartura”. De verdade
poderíamos nós dicir o mesmo?. Non. Máis ben nós estamos moi acostumados a vivir na fartura, pero
pouco ou nada na miseria; é dicir, na
dificultade, no sacrificio, no esforzo, no aforro... valores que consideramos
coma secundarios, deixámolos de lado e non movemos nin un só dedo para que a nosa xente nova vaia medrando
neles, senón que lle “aforramos” esforzo, dificultades e sacrificios dándolle todo feito. Por iso en momentos de
dificultade económica, cultural, política, relixiosa...como son os actuais, rapidamente
nos vimos abaixo, desanimámonos, e todo nos vai desesperanzando
e desilusionando. Porque é moi fácil vivir na fartura; pero moi difícil facelo na miseria. Ao bo afacémonos moi pronto... e prescindir del cústanos demasiado. Nesta situación, é bo non esquecer o alento da Palabra de Deus.
Madurar, medrar como persoas, supón aprender a afrontar os retos que a vida nos vai
pondo diante, deixando atrás o fácil, a queixa, o laio, a nostalxia, para comezar a
afrontar as situación e a tentar darlles resposta. Diante
das dificultades non debemos perder a nosa capacidade de análise, de reflexión, sen deixarnos levar nin do primeiro que se nos
ocorra nin do que nos resulte menos esforzado. Coma Paulo, tamén temos forzas grazas a quen nos fai fortes,
grazas a quen nos reúne hoxe aquí; grazas a quen nos vai acompañando no camiño da nosa vida. Sabemos da súa presenza e sentimos a súa forza?. Ou non?. Porque ao mellor, se non é así, teríamos que preguntarnos se de verdade debemos levar
o nome de seguidores seus; se de verdade se nos nota que El é o que dá sentido á vida, e así o vivimos; se El é quen nos vai dando folgos para que a desesperanza
e o desalento non aniñen na nosa vida.
·
Desde a época dos profetas, Israel describía a alegría dos tempos mesiánicos coma un banquete. Pola súa banda Xesús, que coñecía moi ben a vida dura e monótona dos campesiños, sabía como esperaban a chegada do sábado para liberarse do traballo. Víaos disfrutar nas festas e nas vodas....
daquela, que experiencia podía haber máis gozosa para aquelas xentes que ser
invitadas a un banquete, sentar na mesa e compartir unha festa?. O banquete é símbolo do Reino de Deus: abundancia, festa,
fraternidade, gratuidade..... Non podemos esquecelo, somos invitad@s a un
banquete. O amor: esa
será a chave que nos permita entrar ó banquete de vodas. Por iso a parábola móstranos unhas sorpresiñas:
o
as persoas que
reciben a invitación non queren asistir, desculpan a
súa asistencia. Para moitos
daqueles cidadáns, a invitación a un banquete (o sono de calquera
israelita!) non é algo importante. Para outros,
mesmo é algo molesto: maltratan aos
servidores do rei e mátanos.
o
a
negativa incomoda ao rei, pero non suspende o banquete. Os servidores saen de
novo e esta vez invitan a todas as persoas que atopan, boas e malas. A negativa
non detén o amor de Deus, o ofrecemento
do Reino segue facéndose malia ás nosas escusas e a nosa falta de acollida.
o
a festa só comeza cando a sala está chea. Mentres, haberá que saír aos camiños, anunciando o banquete. Ninguén é chamado polos seus méritos, reúnen a todos os que atopan, bos e malos.
o
unha derradeira sorpresa: chega o
rei e sorprende a un invitado sen traxe de festa e bótao fóra. A gratuidade de Deus reclama a nosa
responsabilidade e o noso compromiso. Deus bríndanos a posibilidade de entrar no seu Reino:
tod@s estamos invitados á voda, non hai acepción de persoas; pero esixe unha condición: levar traxe de festa, ou o que é o mesmo: servir na vida de cada día a mensaxe de Xesús, actuando segundo o Evanxeo. E, ás veces, canto nos custa!: dicimos crer en Deus, e
mesmo acudimos ás celebracións; pero comprometer a nosa vida, o noso tempo, o
que somos e o que temos a prol dos irmáns.... iso xa é outro cantar.
FRATERNIDADE ORANTE
Hoxe Deus
invítanos a responder ao
seu seguimento desde a ledicia. Agradecid@s dicimos:
QUE TESTEMUÑEMOS A
LEDICIA DE CRER
ü Pola
Igrexa, para que saiba dicir si a Deus desde a fidelidade ao mundo de hoxe; e
semente coa súa presenza, a súa palabra e as súas accións a imaxe dun Deus
acolledor, xusto, esperanzado e comprometido coas preocupacións das xentes de
hoxe, OREMOS.
QUE TESTEMUÑEMOS A
LEDICIA DE CRER
ü Polas nosas
comunidades parroquiais, para que nos impliquemos en cambiar canto non nos fala
de Deus, unindo vontades e forzas para que as cousas muden, OREMOS.
QUE TESTEMUÑEMOS A
LEDICIA DE CRER
ü Por todos nós, para que respondamos á invitación do Señor, cunha
vida renovada e cunha fe madura e comprometida, sendo conscientes da vixencia
de mostrar a todas as persoas a ledicia de seguir a Xesús, OREMOS.
QUE TESTEMUÑEMOS A
LEDICIA DE CRER
Señor, dános azos para que este
curso que agora estamos a comezar, dea froitos de boas obras e compromiso a
favor dos máis necesitados en cada un de nós. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
Cando
veñades, non esquezades traer a vida,
quentiña
entre os brazos.
Non
sexades espectadores.
Traédea
tal e como é, vida vivida:
con ventos
e silveiras,
e tamén
tecida con lazos de paz e amor.
Vinde sen
maquillaxe.
Traede a
dúbida, o desencanto, o berro de protesta.
Vestídevos
de todo aquilo que se leva hoxe.
Pero o
voso interior que chegue ben espido,
con fame
de banquete, con arela de festa,
aberto de
par en par á vida nova.
Comentarios