Ir al contenido principal

30 Domingo TO A 2017

-->
O AMOR…. VELAÍ O CERNE DA CUESTIÓN

CANTO GOZOSO

ENTRADA: Todos xuntos (Nº 56)
LECTURAS: Amigos nas penas
OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120)

ESCOITA ACTIVA

Vivimos nunha sociedade deshumanizada, na que a valía das persoas é proporcional ao rendemento que delas podemos obter. Unha sociedade de descartes, como lle gusta dicir ao papa Francisco. O resultado está á vista: non cremos no que facemos, fáltanos capacidade para a tenrura, poñemos a norma por riba das persoas, contentámonos co cumprimento, esquecemos valores e conviccións... E deste xeito ímonos baleirando por dentro, ímonos insensibilizando, e mesmo desculpamos e adoptamos comportamentos a todas luces inmorais, que escravizan ás persoas.
E resulta que chega Xesús e dinos que o amor é a primeira e a única lei.... Que paradoxo, non si?. Prestemos atención á súa palabra e deixemos que vaia renovando e vitalizando a nosa vida, porque se non hai amor, para que serve a lei?... Simplemente para facernos escravos dela.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

*      Porque a nosa vivencia da fe non ten repercusións na nosa vida cotiá, senón que pola contra, utilizámola como parapeto para evadirnos da realidade; SEÑOR, QUE NUNCA NOS FALTE O AMOR.
*      Ti, que nos lembras que non é dentro dos templos, senón no medio das rúas onde temos que aprender a vivir a paz que nos desexamos nas nosas celebracións; CRISTO, QUE NUNCA NOS FALTE O AMOR.
*      Ti, que denuncias o comportamento de quen se limita a dar golpes de peito, pero é incapaz de perdoar a quen o ten ofendido e de comprender a quen non pensa coma el; SEÑOR, QUE NUNCA NOS FALTE O AMOR.

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

·      A Palabra que vimos de proclamar, concretamente o evanxeo, pode dicirse que o coñecemos desde pequenos, cando aprendiamos a coro os mandamentos nas filas da catequese (aínda que daquela chamábase catecismo), cando repetiamos: “Estes dez mandamentos encérranse en dous: amarás a Deus sobre todas as cousas e ao próximo coma a ti mesmo”. E quizás de aí provén o noso mal: somos capaces de lembrar e de saber... pero isto non ten repercusión na nosa vida: non somos capaces de vivir. Si se tratara de pasar un exame, poderiamos dicir que tod@s coñecemos as grandes liñas do cristianismo e o xeito de comportarnos como tal. Somos uns grandes teóricos, mais iso non chega; non chega con dicir: temos que facer, porque a fe non é un desexo, senón facer amando. Velaí o cerne da cuestión: trátase simple e sinxelamente de AMAR. AMAR A DEUS, poñer a nosa vida nas súas mans de Pai-Nai, confiar nel, esperar nel, contar con El.... El que nos crea e que sostén a nosa vida, que se fai compañeiro de camiño, caxato nas nosas andainas, auga fresca nos nosos resecos, pan quente nas nosas fames, colo agarimoso nos nosos desenganos, man que acariña nas nosas bágoas.... e, como expresión deste amor de Deus..... AMAR AO PRÓXIMO coma a nós mesmos. O amor de Deus é o fundamento, pero só se pode fundamentar o amor practicado e realizado. Xesús, onte e hoxe, quere que non empreñemos do aire, que non andemos na póla, que aterremos na vida e no mundo. Xa está ben tanta “falsa piedade” que non fai máis que esconder a nosa mediocridade, a nosa falla de compromiso, a nosa preguiza, a nosa frustración... sen dar cabida á caridade, á xustiza, á solidariedade, á búsquea do ben común. Non se pode amar a Deus cando se lle fai imposible a vida aos demais. Non se ama a Deus cando non se move un dedo para dignificar a vida de todas as persoas. O amor ao próximo: ese será o termómetro que nos indique se amamos e en que medida amamos a Deus.
·      Hoxe tamén, e se cadra máis ca nunca, son demasiadas as persoas que imos marxinando para aproveitarnos delas e da súa debilidade. Ás veces é no terreo económico, outras no cultural, outras no laboral, se cadra outras no relixioso ou no afectivo, mesmo tentando de pensar e mandar sobre el@s.... pero sempre pagan uns cantos a usura, a preguiza e a ambición de outros. A dignidade da persoa queda entón humillada, e Deus toma como cousa propia esta humillación. Nunca está de máis que tamén aos “cristiáns bos” se nos lembre que o amor é unha mensaxe vella e sempre nova e que os exemplos que aparecen na primeira lectura seguen a ter actualidade: o desamparo de tantas e tantas mulleres maltratadas, obrigadas a prostituírse ou silenciadas; o aproveitamento de inmigrantes parados e desesperados coma man de obra barata; o enriquecemento de uns a costa do empobrecemento dos máis pobres; a explotación de tantos e tantos inocentes, a marxinación, a soidade e o silencio ao que se vén abocados tantos maiores.... A ameaza de Deus é forte: “se se queixan a min, escoitareinos, porque eu son misericordioso”.
·      Porque a fe que profesamos, e que dentro dun momento confesaremos xuntos necesita ser, non só manifestada cos beizos, senón vivida coas obras, co que facemos, co noso actuar de cada día. Por iso non podemos separala da vida: non pode ir por un lado o que rezamos na igrexa e por outro, en total desconexión, o que facemos. A fe cristiá pide, esixe, un comportamento ético acorde co que cremos. Non falamos entón de algo teórico e abstracto, algo que non vemos, senón que falamos da vida, do que está cercano, do recoñecemento real e concreto de Deus nos irmáns. Coma no libro do Éxodo, tamén hoxe se nos pregunta como é a nosa actitude, o noso trato en relación con respecto dos que están a vivir na dificultade e no sufrimento. Non pode entón resultar estraño á fe escoitar as tres afirmacións fundamentais da Palabra hoxe proclamada:
o   Non aflixirás nin asoballarás ao forasteiro nin oprimas ás viúvas e aos orfos.
o    Non te portarás coma un usureiro co pobre ao que lle prestas diñeiro.
o   Amarás ao teu Deus e amarás ao teu próximo.
·      A última non é máis que a consecuencia das dúas anteriores. Amar a Deus supón e esíxenos facer o esforzo de amar aos irmáns. Sabemos que non é doado, pero aí ten que estar a nosa tarefa, o noso esforzo, o noso reto coma cristiáns hoxe. Facer novenas, ir a procesións, participar nas misas… é fácil, só require un pouco de tempo; o outro é moito máis difícil, porque niso vainos a vida. Lévanos a revisar actitudes, principios, valores e mostralos no noso actuar. Esforcémonos!

FRATERNIDADE ORANTE

Pomos agora enriba do altar a nosa oración como ofrenda do noso compromiso de converter a fe en vida. Fagámolo dicindo xuntos:
QUE SAIBAMOS AMAR DE CORAZÓN
ü Para que no medio da Igrexa non aniñen nunca actitudes nin comportamentos excluíntes e contrarios á dignidade que puxeches en cada persoa, OREMOS
QUE SAIBAMOS AMAR DE CORAZÓN
ü Para que nas nosas comunidades non esquezamos nunca que a salvación só será posible se somos capaces de amar a Deus amando aos irmáns, especialmente aos máis excluídos e esquecidos das nosas parroquias, barrios ou aldeas, OREMOS.
QUE SAIBAMOS AMAR DE CORAZÓN
ü Por nós, para que nos deixemos guiar da sabedoría da Palabra de Deus, unha Palabra que hoxe, unha vez máis, nos invita a seguir a Xesús respectando a dignidade dos irmáns, especialmente dos que menos teñen e máis necesitan de nós, OREMOS.
QUE SAIBAMOS AMAR DE CORAZÓN
Señor, dános azos para que non caiamos na tentación de crernos superiores a ninguén, desprezando a cantos non pensan coma nós ou teñen outro xeito de vivir e entender a vida. P.X.N.S.Amén.

MIRADA DIFERENCIADA


AMAR
Amar é crer no outro.
Amar é descubrir ao outro.
Amar é darse ao outro.
Amar é aceptar ao outro.
Amar é valorar ao outro.
Amar é facer medrar ao outro.
Amar é abrirse con toda sinceridade ao outro.
Amar é buscar a felicidade do outro, e buscándoa, atopar a propia.
Amar é unha experiencia humana, entrañable, de cada día, difícil de describir, sempre máis grande.
O amor é confianza.
O amor é responder ás necesidades do outro.
O amor pónsenos nas mans, para facelo medrar co noso esforzo.
O amor é verdadeiro cando é de cada día e de todos os días.
O amor apóiase no ser, non no ter.
O amor que se traballa, non morre nunca.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel