CELEBRANDO O GOZO DE PASAR POLO MUNDO FACENDO O BEN
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Benaventurados
(Nº 118)
LECTURAS:
O
amor é o meirande (Nº 119)
OFERTORIO:
Quédate
Señor connosco (Nº 63)
COMUÑÓN:
Non
vou so (Nº 60)
ESCOITA ACTIVA
A mesa do altar volve ser para tod@s nós sinal de encontro e oración
compartida. Na comuñón que nos une a cant@s hoxe estamos aquí, reunímonos para
rezar xunt@s e agradecer o testemuño de vida compartida das persoas que pasaron
pola nosa vida deixando pegada de amor, felicidade, axuda e alegría.
Fagamos logo memoria agradecida desta fe que podemos compartir desde a
lembranza á que lle poñemos rostro, con nome e apelido, das persoas que Deus
puxo ao noso carón para que fosen luz no noso camiñar de cada día.
Vivamos este momento do oración, non como costume, senón como
experiencia compartida no Deus do amor que acolle na súa tenrura ás persoas
boas e xenerosas.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Porque nos pode máis o que dicimos que o que pensamos; SEÑOR, QUE NON NOS ABATA O DESENCANTO.
* Porque non poñemos todo o noso esforzo para ser persoas xenerosas e
solidarias; CRISTO, QUE NON NOS ABATA O
DESENCANTO.
* Porque non acompañamos o que rezamos co que facemos; SEÑOR, QUE NON NOS ABATA O DESENCANTO.
A PALABRA
PROCLAMACIÓN
DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA APOCALIPSE
Vin outro anxo máis, que
berraba:
- ''¡Non lles fagades mal á
terra nin ao mar, nin ás árbores, ata que marquemos co selo na testa os servos
do noso Deus!''.
E oín o número dos que tiñan a
marca, cento corenta e catro mil, marcados de entre todas as tribos dos fillos
de Israel.
Despois disto mirei e vin un
mundo de xente, que ninguén era capaz de contar, de todas as nacións, familias,
razas, pobos e linguas, en pé diante do trono do Año. Vestían roupa branca e
levaban ramallos de palma nas mans.
Proclamaban con grande voz:
''A salvación
perténcelle ao noso Deus,
que senta no
trono, e mais ao Año''.
Un dos anciáns preguntoume:
- ''¿Quen
son e de onde viñeron estes que van vestidos de roupa branca?''.
Eu respondinlle:
- ''Meu
Señor, ti xa o sabes''.
E díxome:
- ''Estes
son os que veñen de pasa-las súas grandes penas; lavaron os seus vestidos e
branquexáronnos co sangue do Año.
PALABRA
DO SEÑOR
Esta
é a liñaxe dos que buscan a túa presencia, Señor
Do Señor é a
terra e canto a enche,
o orbe e
canto nel habita.
El é quen a
fundou sobre os mares
e quen a
asegurou sobre as correntes.
Esta
é a liñaxe dos que buscan a túa presencia, Señor
Quen poderá
subir ó monte do Señor?
Quen poderá
quedar no seu santuario?
Quen ten as
mans limpas e puro o corazón,
o que non pon
a mente en cousas vas
e non xura
nunca en falso.
Esta
é a liñaxe dos que buscan a túa presencia, Señor
Ese recibirá
do Señor bendición
e xustiza de
Deus, o seu salvador.
Así é a
liñaxe dos que o buscan,
dos que
buscan a presencia do Deus de Xacob.
PROCLAMACIÓN
DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE SAN XOÁN
Benqueridos irmáns e irmás:
Vede o moito que nos quixo o
Pai, para nos chamarmos fillos de Deus e sérmolo de verdade. Por iso o mundo
non nos recoñece: porque tampouco non o recoñeceu a El. Meus amigos, xa somos
fillos de Deus, pero aínda non está á vista o que seremos; sabemos que cando
Xesús apareza, nós seremos coma El, xa que o veremos tal e como é. Todo o que
ten posta en Xesús esta esperanza, trata de vivir unha vida limpa, para ser
limpo coma El.
PALABRA
DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO
SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEU
Vendo
Xesús a multitude, subiu ó monte e sentou. Achegáronselle os seus discípulos, e
el, tomando a palabra, ensinábaos dicindo:
-Ditosos
os que teñen espírito de pobres,
porque
deles é o Reino dos Ceos.
Ditosos
os que choran,
porque
eles serán consolados.
Ditosos
os non violentos,
porque
eles herdarán a terra.
Ditosos
os famentos e sedentos de xustiza,
porque
eles ficarán fartos.
Ditosos
os misericordiosos,
porque
eles acadarán a misericordia.
Ditosos
os de corazón limpo,
porque
eles verán a Deus.
Ditosos
os que traballan pola paz
porque
eles serán chamados fillos de Deus.
Ditosos
os perseguidos por causa da xustiza,
porque
deles é o Reino dos Ceos.
Ditosos
vós cando vos aldraxen, persigan e calumnien de calquera xeito pola miña causa:
alegrádevos e reloucade, porque grande será a vosa recompensa nos Ceos.
PALABRA DO SEÑOR
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Invítanos a primeira lectura a termar do mundo, da
natureza que Deus puxo nas nosas mans; da casa común que entre todos os seres
vivos conformamos. E esta invitación ten que levar parello o esforzo por ir
realizando cada día, e desde o noso traballo, familia, barrio, parroquia...
esta tarefa. Porque a tarefa de Deus non é un tempo perdido en rezos baleiros e
repetitivos, senón unha experiencia de comuñón profunda co mundo e canto nel se
contén. Nada hai entón que escape da ollada de tenrura de Deus. Ao contrario,
todo canto ocorre ao noso redor é reflexo de como estamos a realizar a
experiencia de comuñón/unión con Deus. Termar de canto fai posible que as
persoas vivamos, e poidamos facelo en paz, é resposta a esta invitación de
coidar da terra e de cantos nela estamos. Destruíla por medio dos lumes,
contaminación, esgotamento de bens naturais... non é mais que poñerse de costas
ao plan de Deus. Por iso este día de Santos quere ser un día no que celebremos
e honremos a todas as persoas que fixeron da súa vida un esforzo continuo por
coidar, desenvolver e axudar a crecer o mundo que Deus puxo nas nosas mans,
creando vida e facendo posible que nada do que El nos deu se perdera. É un día
para a esperanza e para o agradecemento. Por iso, como nos di o salmo, a nosa
oración ha ser de ledicia compartida polo testemuño de todas as persoas que
fixeron da súa vida un esforzo por coidar o mundo que Deus puxo nas nosas mans.
·
E hoxe no nome do Señor reunímonos para facer
experiencia de comunidade que non se esquece das persoas que traballaron para
que gocemos dun mundo máis humano e xusto. É verdade que aínda nos queda camiño
por diante para mellorar cousas e cambiar actitudes, pero grazas ao esforzo de
moit@s dos que viñeron antes ca nós, temos hoxe a oportunidade de deixarlle, se
queremos e nos esforzamos, un mundo mellor ás xeracións máis novas. E non só
iso, senón que tamén temos a responsabilidade de transmitirlle a nosa historia,
para que non se perda a conciencia de que antes ca nós houbo vidas xenerosas
entregadas a servir aos demais e a coidar a natureza que hoxe, algúns dos
chamados seres humanos, se esforzan por estragar e destruír: Só con conciencia
e sensibilidade, persoal, social e educativa, podermos coidar e vivir uns desde
e cos outros. E coma fill@s agradecid@s de Deus, tamén nolo dicía Xoán na
segunda lectura, temos que esforzarnos por facer do amor o guieiro que mova
canto facemos e dicimos.
·
E ese amor que imos poñendo nas persoas e nas
cousas que facemos, é o que acabará levándonos a descubrir que é posible ser
felices, non desde o efémero que se esgota no momento, senón no que perdura, no
que dá sentido e razón para estar cunha actitude positiva e participativa cada
día da nosa vida. Deste xeito todo o que fagamos será un canto de agradecemento
a Deus e unha posibilidade para facer a vida dos demais máis doada, feliz e
verdadeiramente humana. A isto se refería Xesús cando proclama as
Benaventuranzas. O seu felices non é máis ca unha invitación a que tamén
busquemos o que nos fai mellores persoas e máis solidarios; o que nos leva a
facer posible a colaboración e a participación; o que nos impulsa a non calar
ante as inxustizas, o maltrato e a falta de respecto para coas persoas,
especialmente as máis indefensas e débiles. O benaventurad@s que hoxe
proclamamos no evanxeo, foi o que moveu aos homes e mulleres que queremos
honrar con este día dedicado a eles e a elas. Os santos e santas que, sen facer
publicidade da súa vida, foron bos e xenerosos para cantos chamaron na súa
porta e foron acollid@s.
FRATERNIDADE ORANTE
Porque Ti,
Señor, es un Deus de vivos, dicimos agora xunt@s:
GRAZAS, SEÑOR, POLO TESTEMUÑO DA XENTE BOA E XENEROSA
Para que a Igrexa non canse nunca de coidar do mundo, a casa común que
Deus puxo nas nosas mans, termando especialmente dos pobres e necesitados, e
non calando ante as inxustizas e canto destrúa a natureza, OREMOS
GRAZAS, SEÑOR, POLO TESTEMUÑO DA XENTE BOA E XENEROSA
Para que o testemuño das persoas que entregaron a súa vida a facer
felices e mellores persoas aos que tiñan ao seu redor, nos axude tamén a nós a
non cansar na tarefa de servir e axudar a quen vexamos necesitado, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POLO TESTEMUÑO DA XENTE BOA E XENEROSA
Para que cant@s hoxe participamos desta celebración, honremos coa nosa
lembranza agradecida e co noso esforzo cotián de facer cousas que colaboren a
poñer sorriso e paz no corazón das persoas que viven no sufrimento, a tristura
e a desesperación, a cantos fixeron da súa vida un servizo de amor; OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POLO TESTEMUÑO DA XENTE BOA E XENEROSA
Señor,
acompaña canto poñemos baixo o teu amparo, e alenta a nosa vida para que dea
tamén froitos de solidariedade e servizo. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
A
vós, que vos reunides no meu nome e evocades a miña presenza;
a
vós, que recibides a miña Palabra e poñédela en práctica;
a
vós, que compartides o meu proxecto e o facedes realidade:
chámovos
amigos.
A
vós, que sodes fortes na vosa debilidade;
a
vós, que vos mantedes firmes na opción evanxélica;
a
vós, que progresades na fe posta en acción:
chámovos
amigos.
A
vós, que estades dispostos a dar a cara e a arrimar o ombreiro;
a
vós, cos que se pode contar incondicionalmente para toda boa causa:
chámovos
amigos.
A
vós, que afrontades a realidade e intentades mellorala;
a
vós, que non renunciades a construír a xustiza no mundo;
a
vós, que dades unha oportunidade a un futuro mellor:
chámovos
amigos.
A
vós, que celebrades o que credes e compartides o que tedes;
a
vós, que estades xuntos na festa e no compromiso,
a
vós, que tedes os meus sentimentos e o meu Espírito :
chámovos
amigos.
Comentarios