Nós,
as mulleres na Igrexa... Somos mulleres de gran fe, sentímonos moi queridas por
Deus e sentímonos pertencer de pleno dereito á Igrexa.”
(Encrucillada nº 171)
Activ@s, non
pasmóns, nun mundo complexo e necesitado de aprender a distinguir as súas
capas. O esforzo por ser crente hoxe sitúanos moito máis alá de costumes ou
ritos.
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA: Camiñarei na presenza do Señor (Nº 12)
o
ASPERSIÓN: A auga do Señor (Nº 125)
o
LECTURAS: Xesús é Señor (Nº 16)
o
OFERTORIO: Deixade esta terra
o
COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
PARA NON PERDER O PASO
Seguir
a Xesús hoxe pídenos aprender a poñer a mirada na realidade, buscando coñecer e
entender. Confesar a fe non é darlle as costas aos problemas e dificultades do
noso mundo, senón facerlle fronte, encaralos, poñernos ao dispor de toda
iniciativa que, partindo da centralidade da persoa, traballe e loite por
dignificala. Isto esixe aprender a diferenciar -cousa hoxe nada doada porque
son moitas as veces e poucas as claves-, para distinguir, ordenar e
xerarquizar, e así darlle importancia a canto a ten, e non igualar o que é
secundario ou superficial co primeiro e fundamental. Este é o reto que como
crentes temos neste momento.
Non equivoquemos onde está o
importante, o central. Non poñamos a forza nin o esforzo no número, senón na
honestidade á hora de dicir e facer as cousas; e na coherencia manténdoas sen
medos nin ás presións nin ás manipulacións.
Non quedemos entón, como lles pasaba
aos galileos dos que fala Xesús, mirando, coma pasmóns, para o ceo. Miremos aos
lados e ao fronte, aí están as persoas e os seus/nosos problemas.
CO CORAZÓN FERIDO
(Dentro deste
momento do perdón, se así nos parece ben, podemos asperxer á comunidade;
expresando con este xesto que a resurrección de Xesús confórmanos co noso
bautismo e renóvanos permanentemente).
Por ter esmorecido e baleirado a fe da alegría
e da esperanza no Resucitado; SEÑOR, QUE
NON PASMEMOS MIRANDO AO CEO.
Por contar as cousas segundo o noso interese,
e non segundo a verdade; CRISTO, QUE NON
PASMEMOS MIRANDO AO CEO.
Por non superar a tentación de rebaixar a Deus
a unha simple imaxe, sen o compromiso e o esforzo por facer as cousas mellor e
máis xustamente; SEÑOR, QUE NON PASMEMOS
MIRANDO AO CEO.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Malia que nos pese, a Igrexa tamén se
configura coma unha estrutura de poder. Nela atopámonos cun escalafón de
títulos e cargos de honra que rodean aos que din ostentar o poder divino:
irmán, reverendo, monseñor, súa eminencia… A pesares de que a constitución LG
refírese á Igrexa como pobo de Deus e corpo de Cristo, a realidade moitas veces
pon de manifesto non só que non somos un pobo de irmáns e irmás, senón que
neste corpo non todos temos a mesma importancia, seguindo plenamente vixente a
estrutura piramidal que o Concilio Vaticano II desbotou... para desgraza dunha
parte da nosa Igrexa. Conclusión: tamén na Igrexa funciona aquilo, tan común na
nosa sociedade, de querer ascender. Así, o que adoita esperarse dunha persoa é
que vaia pouco a pouco mellorando, ascendendo, situándose mellor: un carguiño,
unha delegación, unha parroquia na cidade e non no rural…. Descender, é dicir,
que vaian pasando os anos e non esteamos estratexicamente situad@s sona a
fracaso.
Que fría e dura é a mirada da Igrexa
institución cara ao seu redor!. Que perdoavidas e trepas son algúns dos seus
membros, fundamentalmente unha parte dos “funcionarios da fe”. Porque se
pensamos así é que non temos comprendido nada do proxecto de Xesús!. A súa vida
foi un progresivo descenso: descendeu do ceo (non cobizou ser igual a Deus),
foise baleirando, fíxose pobre, foi perdendo postos, amigos, influenzas… viviu
sempre rodeado de pobres, de xente da periferia da vida. Enfrontouse co
capital, denunciou a utilización do nome de Deus e a dobre moral á que tan
afeit@s estamos… Condenárono a morte e descendeu ata o inferno.
Pero…. Deus glorificouno, ascendeuno,
levantouno sobre todo e concedeulle o nome sobre todo nome. É a festa que
celebramos hoxe, unha festa que nos enche de esperanza, que nos lembra que o
descenso inxusto non ten a derradeira palabra, que hai futuro a pesares de
todo. Por iso nós, que levamos o apelido cristián/cristiá debemos comprender
que para ascender ao ceo, para sentar ao carón de Deus, temos que descender ao
fondo da existencia e ao fóra de xogo de tant@s marxinad@; descender ata a
morte para que esas persoas senten na mesa da dignidade e da vida. Porque
Ascensión significa relevo, chamada á acción. É a quenda da Igrexa, a nosa quenda.
Xesús invítanos a erguernos e camiñar, a saír da nosa casa, da quentura do
fogar, dos nosos guetos á intemperie, ás periferias existenciais… ata o
derradeiro recuncho da terra coa súa mesma mensaxe.
A súa Ascensión convértenos a nós en
referencia da súa presenza no mundo. Coñezamos logo o relato verdadeiro, non o
que de xeito interesado fomos creando ben individual ben colectivamente. Un
relato que pouco a pouco foi eclipsando a nosa responsabilidade e o noso
compromiso por ser imaxe do coñecemento de Deus no noso mundo. Estamos a actuar
de xeito que iso sexa así? Os apóstolos entendérono ben a saíron con toda présa
a contar o relato que tiñan vivido e compartido, respondendo á pregunta que
escoitaron: que facedes a mirar para o
ceo? Tamén somos deses? Pois poñamos os pés no chan e transmitamos o que
sentimos e vivimos cando dicimos que Deus é a referencia da nosa vida.
Hoxe é o día da exaltación d@s humillad@s, “enaltece aos humillados”. María tiña
razón, fíxose xustiza. Deus sentouno á súa dereita… e así fará con cada un e
cada unha de nós.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Deus
chámanos a poñer a mirada no mundo para non equivocar as nosas pegadas, por iso
dicimos:
DANOS, SEÑOR, CAPACIDADE DE MIRAR ÁS
PERSOAS CON CONFIANZA
* Para que sexamos unha Igrexa comprometida coas
persoas, esforzándonos por servilas e non por aproveitarnos delas, OREMOS.
DANOS,
SEÑOR, CAPACIDADE DE MIRAR ÁS PERSOAS CON CONFIANZA
* Para que nas nosas parroquias sexamos capaces
de mirar aos ollos dos demais sen vergoña e sen buscar utilizalos para a nosa
comenencia, OREMOS.
DANOS,
SEÑOR, CAPACIDADE DE MIRAR ÁS PERSOAS CON CONFIANZA
* Para que nós poñamos o oído en actitude de
escoita ante o berro, doloroso, e tantas veces repetido, das persoas ás que os
camiños da vida levaron á tristura, ao fracaso e á desesperanza; OREMOS.
DANOS,
SEÑOR, CAPACIDADE DE MIRAR ÁS PERSOAS CON CONFIANZA
Grazas,
Señor, por urxirnos a mirar ao mundo sen caer na tentación de escapar del ou
agochar a cabeza diante dos problemas e dificultades das persoas. P.X.N.S.
Amén.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Nós, mulleres da
asociación Mulleres Cristiás Galegas Exeria, individualmente e como colectivo
organizado, queremos tomar o noso espazo e exercer liderado para os cambios.
Queremos dicir a nosa palabra pública, queremos relacionarnos desde a
horizontalidade e construír estruturas de Igrexa desde a igualdade e o respecto
ás diferenzas. Daquela: apostamos por unha igrexa democrática e plural, onde as
mulleres teñamos liberdade para ser; unha Igrexa que poña en práctica os
dereitos sociais e sexa respectuosa coa achega de mulleres e homes; unha Igrexa
de base, de fronteira, tecendo redes en horizontal e nas marxes; unha Igrexa
alternativa cun liderado distinto. Apostamos por unha Igrexa que volva ás súas
orixes, ao espírito de Cristo e á súa mensaxe sempre anovadora, liberadora e
humanizadora. Os cambios na Igrexa están a ser lentos, mesmo involutivos nos
últimos tempos. Sabémonos nas marxes e non queremos soster esas estruturas
involutivas. Apostamos por unha Igrexa de mulleres e homes sen medo do propio
corpo e, en concreto, sen medo ao corpo das mulleres, demoñizado ao longo dos
séculos pola moral eclesiástica. Apostamos por unha Igrexa festiva, de
celebración e gusto pola vida, que recupere o sentido e a dimensión de pracer.
Apostamos por unha Igrexa que rompa co modelo patriarcal: co Deus masculino e
afastado e coas estruturas de dominación masculinas; unha Igrexa que recupere o
feminino de Deus e capaz de celebralo tamén como Deusa.
(Encrucillada, Nós, as mulleres na Igrexa
Asociación Mulleres Cristiás Galegas Exeria. Nº 171 Volume XXXV
xaneiro-febreiro 2011.P.66)
Comentarios