POR AGASALLARNOS CUNHA IGREXA POLIÉDRICA....
GRAZAS, SEÑOR!!!!!!!!!!!!!!
O modelo está no poliedro,
que reflicte a confluencia de todas as parcialidades,
que nel conservan a súa orixinalidade (EG 236)
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
- ASPERSIÓN: A auga do Señor (Nº 125)
- LECTURAS: Manda o teu Espírito(Nº 126)
- OFERTORIO: Eu soñei (Nº 58)
- COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
PARA NON PERDER O PASO
Moitas veces cústanos entender –e xa non digamos aceptar- que non todo o mundo pensa e actúa coma nós; sen decatarnos de que se todas as persoas foramos do mesmo equipo de fútbol, da mesma asociación, do mesmo partido político ou do mesmo sindicato, non teríamos variedade e seriamos monocromáticas.
Este fenómeno tamén se pon de manifesto na nosa vida de fe: non nos afacemos á pluralidade, pensamos que só hai unha linguaxe para falarmos de Deus. Porén, a festa que hoxe celebramos fálanos de moitas melodías, dun poliedro que, como di Francisco, recolle a confluencia de todas as parcialidades que nel conservan a súa orixinalidade e no que nada se disolve, nada se destrúe, nada se domina, todo se integra.
A través do don do Espírito lémbrasenos que Deus fai posible o milagre de entendérmonos non só “malia a”, senón “grazas” ás diferenzas. Que esta celebración que agora comezamos nos faga caer na conta de que é o Espírito quen anima a nosa vida e fai posible esta pluralidade dentro da unidade.
CO CORAZÓN FERIDO
(Dentro deste momento do perdón, se así nos parece ben, podemos asperxer á comunidade; expresando con este xesto que a resurrección de Xesús confórmanos co noso bautismo e renóvanos permanentemente).
- Porque non acabamos de entender que a pluralidade dentro da Igrexa é un agasallo do Espírito e unha riqueza, SEÑOR, MANDA O TEU ESPÍRITO.
- Porque aínda que tod@s nós fomos bautizad@s nun mesmo Espírito, ás máis das veces estamos ben lonxe de formarmos un só corpo, deixándonos levar polas divisións, CRISTO, MANDA O TEU ESPÍRITO.
- Porque lle prestamos pouca atención ao Espírito, que segue a mandarnos mensaxes de esperanza, invitándonos a superar a nosa estreiteza de miras, SEÑOR, MANDA O TEU ESPÍRITO.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
- ESPÍRITO QUE ALENTA A NOSA VIDA: Cantas veces temos escoitado ou mesmo dito esta afirmación... Porén, qué lonxe estamos de crela de verdade, de ser conscientes disto. A chegada do Espírito prometido, cincuenta días despois da Pascua, significou para os discípulos a fin do medo, do temor, e mesmo das dúbidas... comezaron a falar. Para uns estaban bébedos; para outros, loucos; seguro que os ben pensantes pensarían que buscaban desestabilizar e crear enfrontamento e división. O de sempre. Malia iso... abríronse as portas. Hoxe nós, coma daquela os discípulos, tamén precisamos que alguén nos sacuda, que nos espabilen, porque quedamos parad@s polo medo ou o, o que ás veces é peor, polo pasotismo e pola apatía; sen deixar que este Espírito que temos recibido no bautismo cuestione a nosa vida, abrindo fiestras e portas para deixar que entre aire novo e nos refresque do noso adormecemento. Temos que deixar que varra os nosos medos: medo porque somos pouc@s, medo porque perdemos influenza na sociedade, medo porque nos agonía o futuro, medo porque non vemos o camiño claro, medo....Veña, xa está ben!!!!: Tomemos conciencia da nosa misión, superemos dificultades, deixemos atrás diferenzas, rememos na mesma dirección.... Déusenos a forza do Espírito, que se note!!!.
- ESPÍRITO QUE NOS FAI PLURAIS NA UNIDADE: Porque o Espírito distribúe os seus dons con abundancia e xenerosidade, e estes dons non son iguais, pero compleméntanse. “Cadaquén escoitaba falar na súa lingua nai das marabillas de Deus”, dísenos hoxe na lectura do libro dos Feitos. A máis linguas non veu máis confusión, como acontecera noutro tempo en Babel, cando o home quixo ser coma Deus. En Pentecostes Deus facía posible o entendemento nas diferenzas. Pentecostes simboliza un mundo plural pero acorde, unha comunidade na que cadaquén temos unha función diferente, pero igual de importante para o ben común. Canto camiño nos queda por andar!. Porque claro, é tan tentador ser actor, non mover nin un dedo, botarlle a culpa aos demais das cousas que non se fan ou que se fan mal.... que non nos decatamos de que na Igrexa, nas nosas comunidades, tod@s estamos chamad@s a participar, ofrecendo ideas, facendo propostas e colaborando para que sexan máis vivas, abertas e renovadoras. Só respectándonos e axudándonos, como membros dun mesmo corpo, descubrirémonos complementarios e valiosos nas diferenzas. A que esperamos?.
- ESPÍRITO QUE NOS MOVE A DAR TESTEMUÑO: E ese Espírito que quere ser para nós alento, forza, novidade... móvenos a dar testemuño. Porque se a semana pasada a pregunta que se nos plantexaba era que facedes aí parad@s?, hoxe dásenos a resposta. “Coma o Pai me mandou a min, así vos mando eu a vós”. O Espírito fai que sexamos apóstolos, testemuñas, enviad@s do Resucitado. Converte a nosa vida nun canto de acción de grazas a Deus por ternos escollido para sermos os seus instrumentos, para, coas nosas palabras e os nosos feitos, ilusionar, contaxiar, apostar porque outro mundo é posible, que hai esperanza, que o presente tamén é tempo de salvación. Non pechemos a fiestra do noso corazón e deixemos que a súa brisa esperte a nosa vida para rachar cadeas.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Abríndonos á forza do Espírito, poñemos a nosa vida nas mans de Deus para que a alente e acompañe, dicindo:
DANOS O TEU ESPÍRITO DE AMOR
- Pola Igrexa, que como ben nos lembra Paulo, formamos tod@s @s bautizad@s, para que non deixemos que ninguén tome decisións por nós, senón que, axudad@s polo Espírito, sexamos autónomos, coherentes e adultos, OREMOS.
DANOS O TEU ESPÍRITO DE AMOR
- Polas nosas comunidades, para que nunca rexeitemos a quen pensa, actúa ou fala distinto, senón que valoremos estas diferenzas como agasallo do Espírito, OREMOS.
DANOS O TEU ESPÍRITO DE AMOR
- Por cada un e cada unha de nós, para que a nosa linguaxe sexa a da palabra, a do testemuño, a da coherencia, a da comprensión e o achegamento, a do respecto... que nos permiten comprender a todas as persoas, OREMOS.
DANOS O TEU ESPÍRITO DE AMOR
Grazas, Señor, por ternos dado o teu Espírito, que está sempre pronto para alentar e acompañar a nosa vida. P.X.N.S.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Saiamos dos nosos templos
para ser as súas testemuñas no medio do mundo!.
Sexamos a expresión viva da amabilidade de Deus:
amabilidade nas nosas caras,
amabilidade nos nosos ollos,
amabilidade no noso sorriso,
amabilidade na nosa tarefa cotiá e na nosa loita.
Nós somos as súas mans para construír un mundo novo,
onde haxa máis fraternidade e xustiza.
Nós somos os seus beizos para anunciar aos pobres
a boa nova da liberdade.
Nós somos os seus pés para acudir ao lado
de tantos moz@s e nen@s, homes e mulleres,
que necesitan palabras e xestos de ánimo.
Saiamos dos nosos templos!
Vaiamos máis lonxe,
levando a tenrura no noso actuar
e a ledicia de canto temos celebrado.
E fagámolo convencid@s de que o Espírito vai con nós!
Comentarios