PÓRTICO

Xuntámonos esta tarde nun ambiente de festa para celebrar non só un aniversario, senón a presenza viva e cercana do Señor.

Na súa despedida, Xesús non lle deixou aos seus discípulos nin un catálogo de normas que resumise o que debían crer, nin un código artellado de moral que fixara o que debe practicarse… nin tan sequera (mal que lles pese a algúns) un organigrama que determinara cómo e quén debía organizar a Igrexa. Confiou na comunidade, guiada polo Espírito.

Porén, Xesús si deixou un xesto sinxelo como memorial (compartir o pan) e un xeito de vivir (o servizo cara aos demais); que hoxe lembramos dun xeito especial.

Que a celebración que agora comezamos nos axude a facer memoria viva da súa presenza entre nós.

O PERDÓN

Porque nos gusta mandar, porque nos custa servir e preferimos ser servid@s, porque corremos cara os postos de prestixio para sentírmonos superiores aos demais, SEÑOR, LÁVANOS COA TÚA MISERICORDIA.
Porque reducimos a Semana santa ao folclore, sen darnos conta de que a entrega de Xesús é algo novo, SEÑOR, LÁVANOS COA TÚA MISERICORDIA.
Porque con moita frecuencia facemos o que non queremos e queremos o que non estamos dispost@s a facer, SEÑOR, LÁVANOS COA TÚA MISERICORDIA.

REMUÍÑO

DÚAS ENTREGAS: Na base do que celebramos hoxe hai dúas entregas de signo ben distinto e de resultados opostos. Por unha banda está a entrega de Xudas, detrás da cal están, coma case sempre, unhas ganancias, un interese económico…A diario, coma entón, as persoas son vendidas por unhas moedas e o resultado é sempre o mesmo: egoísmo, falla de solidariedade, receos, xenreiras, envexas… O noso corazón vaise convertendo nun terreo seco, no que medran os toxos cheos de espiñas. A outra entrega é a de Xesús, que non busca o interese, os cartos, as ganancias… senón que dándose El mesmo énchenos de vida.

Venderse ou darse, o interese ou o ofrecemento gratuíto; ese é o binomio que se nos plantexa a cada un e cada unha de nós. Se ante a imaxe de Xesús que se nos dá non tomamos en serio a nosa conversión, se somos incapaces de poñernos no seu lugar, haberá que pensar que temos que traballar arreo para converter o toxal nun campo que dea froito abundante.

UN DEUS QUE SE FAI PAN: Porque non nos confundamos: é nas cousas pequenas onde Deus se fai presente. Hoxe conmemoramos que nos quere tanto que quedou con nós facéndose pan. Quixo valerse deste sinxelo alimento para significar o seu amor ás persoas, para saciar a súa fame. O noso Deus alimenta as nosas vidas, enfortece aos débiles, conforta o corazón, fainos medrar e xunta aos invitad@s á súa mesa… coma o pan. Por iso, o que come deste pan aliméntase de Deus, énchese da súa vida, convértese no seu templo. E por iso mesmo o que come deste pan ten que amosar na súa vida as mesmas actitudes de Xesús: misericordios@, solidari@, libre, liberador, paciente, entregad@... Porque non se pode comer o corpo de Cristo e vivir de costas ao irmán e á irmá, pechad@s en nós mesm@s.

UN DEUS QUE SE FAI SERVIDOR DE TOD@S: E se o noso Deus é o pan que se deixa partir ata dar a súa vida, entón @s que comemos deste pan sentiremos a urxencia da caridade, que nos chama ao compromiso de dármonos, servindo aos demais. O xesto do lavatorio dos pés que vimos de escoitar ven acompañado dunha serie de feitos que cómpre deternos a analizar. Para lavar os pés hai que erguerse da cadeira e da situación na que nos atopamos, hai que saír da comodidade e da instalación, hai que levantarse da mesa ben servida. E tamén hai que quitar o manto, despoxarse de tantos apegos que atan e estorban. Para lavar os pés hai que cinguirse e estar en forma, quitar os aneis e as xoias, poñerse á altura dos criados. E haberá que aprender ben o oficio, capacitarse axeitadamente para que o servizo non só sexa agarimoso, senón eficaz e liberador. Asemade, para lavar os pés hai que utilizar a auga sinxela e corrente, hai que aceptar as mediacións naturais, sen esperar intervencións milagreiras, hai que agradecer as posibilidades que nos ofrece a técnica, e hai que agradecer a marabilla que supón cada un dos elementos naturais que Deus pon ao noso alcance.

Unha comunidade cristiá verdadeira defínese pola súa capacidade de servizo e non pola grandeza das súas estructuras. Sentirse irmán e irmá d@ outr@ leva a sentir a ledicia do servizo; que só será humillación se interiormente nos cremos máis grandes que @ irmán ao que servimos. O servizo vivido desde a fraternidade fai de cada un e cada unha de nós outr@ Xesús.

RECIBÍN UNHA TRADICIÓN, QUE VOS TRANSMITÍN: A eucaristía é memoria e actualización da entrega de Xesús por tod@s nós. Unha entrega que se realiza ano tras ano, unha memoria que é viva que non se queda no recordo duns feitos pasados e que moitas veces os cristiáns así o damos a entender. Que sentido ten, celebrar estes días, ir nas procesións, vestirse de saio e capuchón, levar esta imaxe ou a outra, se non reflexamos na nosa vida a entrega de Xesús?. Sen darnos conta celebramos a morte dun home hai moitos anos. Paulo invítanos a actualizar esa entrega de Xesús na nosa vida, unha entrega que é eucaristía, que é don, que é amor e que hoxe faise actual presente.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Na invitación que a celebración de hoxe nos fai a sentir a presenza viva do teu amor, dicimos xunt@s:

QUE TRANSMITAMOS FIELMENTE O TEU MANDATO

Pola Igrexa (xerarquía, relixios@s e leig@s), para que nunca esquezamos que teremos autoridade cando sexamos servidores de tod@s, cando poñamos o que somos e temos ao servizo dos demais, cando sirvamos aos máis necesitad@s, cando descubramos n@ outr@ (aínda que non sexa dos nos@s) a Deus, OREMOS.