III DOMINGO DA CORESMA
Eu son o que son e estou n@s pobres, marxinad@s,
fament@s, excluíd@s... na gratuidade
PÓRTICO
“Castigo de Deus “ é unha expresión que adoitamos escoitar cando sucede algunha traxedia. Pronunciar esta frase produce consolo aos que consideran que Deus é un xuíz severo que, con frialdade, examina a vida e as obras dos seus fieis, dictando sentencia condenatoria para os culpables. “Deus premia aos bos e castiga aos malos”, dixéronnos desde pequen@s; pero esta afirmación non se corresponde cun Deus que parece calar as máis das veces diante da inxustiza, da dor e da opresión humana. Para algúns Deus non intervén sempre, senón que manda un recado de cando en vez, a modo de escarmento, para que esteamos á espreita. Deus pode cansar, díxosenos, ten paciencia ata un certo límite.
Pero ¿é este o rostro do Deus de Xesús?. A resposta é que non, que Deus non é partidario de escarmentos, ten unha paciencia infinita. Ninguén debe utilizar a traxedia humana como mecanismo de xustificación propia.
Que esta celebración que agora comezamos, neste tempo de Coresma, nos axude a non tomar o nome de Deus en vano.
O PERDÓN
REMUÍÑO
Se a sociedade é inxusta, se na comunidade eclesial hai moito que corrixir, iso non lle afecta só aos políticos ou á xerarquía. A situación presente e o futuro dos grupos é responsabilidade de todas as persoas que os compoñen. É moi doado botar balóns fóra, autoenganarnos ou tranquilizar a nosa conciencia diluíndo a responsabilidade de cadaquén na masa. Un cristián ou unha cristiá nunca pode ser unha persoa resignada. Pero tan afeit@s estamos a escoitar frases como “se ocorre tal cousa será porque Deus o quixo así”, “Deus está probando a súa fe”, “o sufrimento é un castigo de Deus”... que non reparamos nas barbaridades (mesmo nas blasfemias) que encerran. O Deus que nos revelou Xesús de Nazaret non é un garda de tráfico que estea á espreita tratando de cazar infraccións para poñer despois un castigo, senón que ten máis que ver coa imaxe dunha persoa paciente que volve ano tras ano para ver se a figueira deu froito. A imaxe de Deus está retratada máis ben naquel pai bo que cada tarde se asomaba á fiestra esperando que, por fin, o fillo volvese, pero non para castigalo, senón para abrazalo e facer unha festa. O Deus de Israel sabe o que sucede e sente a dor dos homes e das mulleres de todos os tempos, de toda a historia, coma se fose propia. ¡Que lonxe está esta imaxe de Deus que nos achegan os textos bíblicos da que nós, coma Igrexa, segrares, relixios@s e sobre todo xerarquía, transmitimos ao noso redor.
Por iso cómpre converterse e cambiar, dar froito; pero non desde o medo, o temor ou o castigo, senón desde o agradecemento de sabérmonos salvad@s e agarimad@s por un Deus que camiña ao noso lado e que mesmo no leva no seu colo. Converterse é cambiar, pasar dun xeito de vivir a outro. Non é botar un pouco de maquillaxe, senón que é un cambio radical, unha nova vida. Cando non nos convertemos, no noso mundo hai morte física pola violencia de xénero, polo fanatismo relixioso, pola supremacía da lei do máis forte... e tamén hai morte moral, porque os valores que imperan (o máis forte, o máis guapo, o máis rico, o máis fraco...) non nos fan nin máis humanos nin máis felices, senón que nos escravizan. Pero si somos capaces de converternos, de ser persoas adultas e coherente, todo será distinto, mellor, máis doado, máis positivo... e comezaremos a disfrutar antes da ledicia da vida, da fraternidade, da xustiza... ¿A que esperamos?. Poñámonos en camiño.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Con actitude orante, e sinceridade de corazón, queremos, Señor, compartir as nosas preocupacións e ledicias, e facémolo dicindo:
Grazas por darnos moitas oportunidades
Pola Igrexa, para que non caia na tentación fácil de crer que ten ela toda a verdade de que é perfecta, de que fóra dela non hai felicidade e así pouco a pouco se volva intransixente e tirana, OREMOS.
Grazas por darnos moitas oportunidades
Que @s que formamos parte das comunidades cristiás non nos deixemos levar da tentación de etiquetar ás persoas, separando entre bos -@s nos@s- e mal@s -@s outr@s-, senón que atendendo á Palabra de Xesús nos esforcemos cada día en unir, agarimar e escoitar a tod@s, sen facer distincións que separan e afastan,OREMOS.
Grazas por darnos moitas oportunidades
Por nós, que todas as semanas nos reunimos para compartir e vivir a túa Palabra, que non nos deixemos levar da pasividade, da comodidade, da rutina, senón que saibamos descubrir que a fe celebrada e participada é acción de grazas polo vivido, e forza para o traballo en comunidade que temos por diante, OREMOS.
Grazas por darnos moitas oportunidades
Grazas, Señor, por abrirnos os ollos e mostrarnos que non é nas falsas seguridades dos templos, senón nas dificultades da vida, onde temos que descubrirte e saber acompañar a cant@s se senten débiles e necesitad@s da nosa presenza. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
A CORESMA É:
Unha oportunidade para converterse ao Evanxeo
Corenta días para reflexionar o que cremos
Apertura a Deus pola escoita da súa Palabra
Oportunidade de redactar o proxecto persoal
Un tempo de máis oración persoal
Unha nova chamada de Deus ao corazón
A preparación para a Pascua
Deixarse reconciliar con Deus
Recolocar a escala de valores
Facer oco a Deus para que ilumine a vida
Afinar o oído a escoitar ao irmán e á irmá
A CORESMA NON É:
Corenta días tristes
Deixar de comer carne os venres por costume
Pensar só en Xesús crucificado
Preparar as vacacións de Semana Santa
Que che poñan cinza na cabeza, sen máis
Vivir sen que che importe a xente, pero rezar moito
Sacrificarse só para amolarse
Adorar algunha imaxe e non vivir coma Xesús
Amolarse porque si, sen beneficiar a ninguén
CANTOS
ENTRADA: Arrepentido
LECTURAS: Móstranos Señor os camiños da vida
COMUÑÓN: Acharte presente na vida
Eu son o que son e estou n@s pobres, marxinad@s,
fament@s, excluíd@s... na gratuidade
PÓRTICO
“Castigo de Deus “ é unha expresión que adoitamos escoitar cando sucede algunha traxedia. Pronunciar esta frase produce consolo aos que consideran que Deus é un xuíz severo que, con frialdade, examina a vida e as obras dos seus fieis, dictando sentencia condenatoria para os culpables. “Deus premia aos bos e castiga aos malos”, dixéronnos desde pequen@s; pero esta afirmación non se corresponde cun Deus que parece calar as máis das veces diante da inxustiza, da dor e da opresión humana. Para algúns Deus non intervén sempre, senón que manda un recado de cando en vez, a modo de escarmento, para que esteamos á espreita. Deus pode cansar, díxosenos, ten paciencia ata un certo límite.
Pero ¿é este o rostro do Deus de Xesús?. A resposta é que non, que Deus non é partidario de escarmentos, ten unha paciencia infinita. Ninguén debe utilizar a traxedia humana como mecanismo de xustificación propia.
Que esta celebración que agora comezamos, neste tempo de Coresma, nos axude a non tomar o nome de Deus en vano.
O PERDÓN
- Porque moitas veces o noso corazón é insensible e de pedra, e non escoita a tantos irmáns e irmás nosos que berran pedindo xustiza, SEÑOR, LÉVANOS DA TÚA MAN.
- Porque acusamos aos demais de ser intransixentes, cabezóns, de mentalidade plana; e non nos damos conta de que así só valoramos o noso pensamento, CRISTO, LÉVANOS DA TÚA MAN.
- Por non esforzarnos en tender pontes de achegamento e colaboración aos que pensan distinto, pero senten paixón pola dignidade do ser humano, SEÑOR, LÉVANOS DA TÚA MAN.
REMUÍÑO
Se a sociedade é inxusta, se na comunidade eclesial hai moito que corrixir, iso non lle afecta só aos políticos ou á xerarquía. A situación presente e o futuro dos grupos é responsabilidade de todas as persoas que os compoñen. É moi doado botar balóns fóra, autoenganarnos ou tranquilizar a nosa conciencia diluíndo a responsabilidade de cadaquén na masa. Un cristián ou unha cristiá nunca pode ser unha persoa resignada. Pero tan afeit@s estamos a escoitar frases como “se ocorre tal cousa será porque Deus o quixo así”, “Deus está probando a súa fe”, “o sufrimento é un castigo de Deus”... que non reparamos nas barbaridades (mesmo nas blasfemias) que encerran. O Deus que nos revelou Xesús de Nazaret non é un garda de tráfico que estea á espreita tratando de cazar infraccións para poñer despois un castigo, senón que ten máis que ver coa imaxe dunha persoa paciente que volve ano tras ano para ver se a figueira deu froito. A imaxe de Deus está retratada máis ben naquel pai bo que cada tarde se asomaba á fiestra esperando que, por fin, o fillo volvese, pero non para castigalo, senón para abrazalo e facer unha festa. O Deus de Israel sabe o que sucede e sente a dor dos homes e das mulleres de todos os tempos, de toda a historia, coma se fose propia. ¡Que lonxe está esta imaxe de Deus que nos achegan os textos bíblicos da que nós, coma Igrexa, segrares, relixios@s e sobre todo xerarquía, transmitimos ao noso redor.
Por iso cómpre converterse e cambiar, dar froito; pero non desde o medo, o temor ou o castigo, senón desde o agradecemento de sabérmonos salvad@s e agarimad@s por un Deus que camiña ao noso lado e que mesmo no leva no seu colo. Converterse é cambiar, pasar dun xeito de vivir a outro. Non é botar un pouco de maquillaxe, senón que é un cambio radical, unha nova vida. Cando non nos convertemos, no noso mundo hai morte física pola violencia de xénero, polo fanatismo relixioso, pola supremacía da lei do máis forte... e tamén hai morte moral, porque os valores que imperan (o máis forte, o máis guapo, o máis rico, o máis fraco...) non nos fan nin máis humanos nin máis felices, senón que nos escravizan. Pero si somos capaces de converternos, de ser persoas adultas e coherente, todo será distinto, mellor, máis doado, máis positivo... e comezaremos a disfrutar antes da ledicia da vida, da fraternidade, da xustiza... ¿A que esperamos?. Poñámonos en camiño.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Con actitude orante, e sinceridade de corazón, queremos, Señor, compartir as nosas preocupacións e ledicias, e facémolo dicindo:
Grazas por darnos moitas oportunidades
Pola Igrexa, para que non caia na tentación fácil de crer que ten ela toda a verdade de que é perfecta, de que fóra dela non hai felicidade e así pouco a pouco se volva intransixente e tirana, OREMOS.
Grazas por darnos moitas oportunidades
Que @s que formamos parte das comunidades cristiás non nos deixemos levar da tentación de etiquetar ás persoas, separando entre bos -@s nos@s- e mal@s -@s outr@s-, senón que atendendo á Palabra de Xesús nos esforcemos cada día en unir, agarimar e escoitar a tod@s, sen facer distincións que separan e afastan,OREMOS.
Grazas por darnos moitas oportunidades
Por nós, que todas as semanas nos reunimos para compartir e vivir a túa Palabra, que non nos deixemos levar da pasividade, da comodidade, da rutina, senón que saibamos descubrir que a fe celebrada e participada é acción de grazas polo vivido, e forza para o traballo en comunidade que temos por diante, OREMOS.
Grazas por darnos moitas oportunidades
Grazas, Señor, por abrirnos os ollos e mostrarnos que non é nas falsas seguridades dos templos, senón nas dificultades da vida, onde temos que descubrirte e saber acompañar a cant@s se senten débiles e necesitad@s da nosa presenza. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
A CORESMA É:
Unha oportunidade para converterse ao Evanxeo
Corenta días para reflexionar o que cremos
Apertura a Deus pola escoita da súa Palabra
Oportunidade de redactar o proxecto persoal
Un tempo de máis oración persoal
Unha nova chamada de Deus ao corazón
A preparación para a Pascua
Deixarse reconciliar con Deus
Recolocar a escala de valores
Facer oco a Deus para que ilumine a vida
Afinar o oído a escoitar ao irmán e á irmá
A CORESMA NON É:
Corenta días tristes
Deixar de comer carne os venres por costume
Pensar só en Xesús crucificado
Preparar as vacacións de Semana Santa
Que che poñan cinza na cabeza, sen máis
Vivir sen que che importe a xente, pero rezar moito
Sacrificarse só para amolarse
Adorar algunha imaxe e non vivir coma Xesús
Amolarse porque si, sen beneficiar a ninguén
CANTOS
ENTRADA: Arrepentido
LECTURAS: Móstranos Señor os camiños da vida
COMUÑÓN: Acharte presente na vida
Comentarios