A do fillo pródigo?. Non …. mellor a do pai bo
Pórtico
Ah!! A parábola do fillo pródigo, esta xa a escoitei... e sen querer xa pensamos noutras cousas e desconectamos, perdéndonos a novidade que encerra. Pero, e se a chamamos a parábola do Pai bo?. O conto xa cambia. Pois cómpre que pensemos nela deste xeito, xa que é no perdón, na acollida, na festa, na esperanza, onde poñemos a énfase e non no pecado, na escapada, no negativo.
Dende a liberdade de fill@s, dende a responsabilidade de sentirnos herdeir@s, comecemos esta celebración, non coma outro domingo máis, senón coma unha nova festa: o encontro co Pai.
Perdón
- Porque preferimos andar por libre, acudindo a Ti nas dificultades, e aos demais cando os necesitamos, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.
- Porque calculamos o que facemos polos demais: o tempo que lles adicamos, as forzas, os cartos que investimos neles ou os beneficios que nos aportan… e así reducimos a nosa relación con eles a un mero comercio, CRISTO, TÉNDENOS A TÚA MAN.
- Porque somos intransixentes, intolerantes, pouco acolledores e pechamos os nosos oídos aos outr@s, especialmente cando as súas opinións ou o seu xeito de pensar non coinciden cos nosos, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.
Remuíño
Dáme a parte da herdanza que me toca: Dende xa hai uns séculos, as persoas quixemos ser donas do noso destino, que ninguén nos dixese o que tiñamos que facer, quixemos explorar tódolos recunchos da terra, as profundidades do mar ou do espazo; quixemos alongar a vida cos descubrimentos da mediciña e cada vez imos mais alá, mesmo parece que sen límites. É bo que progresemos, que avancemos no coñecemento e na independencia; pero sempre ao servizo do ben común, e tendo coma punto de partida o respecto da dignidade da persoa.
Con este movemento anterior e animados polo despotismo, a imposición e a acaparación da Igrexa, este progreso significou ir contra as ataduras. Unha delas era Deus, que se converteu en proxección, en opio do pobo, en morte, en mentira pois xa morreu...
A parte da herdanza que nos toca é moi boa e Deus dánola de bo gusto. Só se converte en carga cando a malgastamos sen contar con El, sen ter en conta os límites da ética, do sentido común, cando caemos no divorcio entre progreso e ética.
Tanto tempo levo contigo: É na figura do fillo maior na que aparece perfectamente debuxada a queixa que sempre facemos ao Pai: levo toda a vida esforzándome, sendo bo e boa, axudando aos demais, disfrutando do que Ti me das, da parte da herdanza que comparto contigo que…perdemos a ilusión, non aportamos nada a casa, non somos innovadores, fállanos a iniciativa... E resulta que agora ven este... Que difícil é renovar o amor, que difícil é saír das as da galiña, do seguro, de non ter dúbidas a un prezo alto, a liberdade, a madurez,.. Algo diso era o que lle pasaba ao fillo maior, que non quixo arriscar, non quixo equivocarse.
Porque estaba perdido e recuperámolo: Esta é a alegría do Pai, a nosa esperanza. Podemos refacer as amizades rotas, as xenreiras insalvables, as asperezas profundas. O Pai acóllenos e danos liberdade, non nos atenaza, non nos ameaza nin nos deixa indefensos... Que ben nos viría se puidésemos coñecer esta liberdade que é responsabilidade, madurez, que é disfrutar, colaborar e valorar os dons que nos da o Pai.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Con actitude orante, e sinceridade de corazón, queremos, Señor, compartir as nosas preocupacións e ledicias, e facémolo dicindo:
Grazas por darnos moitas oportunidades
Pola Igrexa, para que abandone esa actitude, tantas veces por ela utilizada, que amosaba o fillo máis vello da parábola, e non peche as súas portas a ninguén, comprendendo situacións, escoitando ás persoas, acollendo desde o amor e o perdón do Pai, OREMOS.
Grazas por darnos moitas oportunidades
Polas nosas comunidades, para que non caian da rutina do “sempre se fixo así”, descoidando e pechándose á novidade, pasando por alto que as persoas somos e pasamos por situacións diferentes, OREMOS.
Grazas por darnos moitas oportunidades
Por tod@s nós, para que a esperanza de sabérmonos querid@s polo Pai faga que nunca perdamos a ilusión a pesares dos nosos erros, atrancos ou fracaso, segur@s de que Ti estás sempre cos brazos abertos para acariñarnos, OREMOS.
Grazas por darnos moitas oportunidades
Grazas, Señor, por abrirnos os ollos e mostrarnos que non é nas falsas seguridades dos templos, senón nas dificultades da vida, onde temos que descubrirte e saber acompañar a cant@s se senten débiles e necesitad@s da nosa presenza. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Eu quedarei mud@,
sen saber qué dicir, cómo falar…
Pero Ti sorprenderasme co teu amor,
coma sempre,
e antes de que eu abra a boca,
collerasme pola man
e dirasme, coma ao fillo pródigo,
¡Ven aos meus brazos, meu fillo, miña filla,
estou esperándote!.
E daquela entenderei,
ao fin, a parábola do teu amor de Pai.
E quedará cravada no meu corazón,
para sempre,
coma un dardo fondo,
esa palabra que o di todo nos teus beizos:
¡FILLO, FILLA!.
Oxalá eu poida dicir,
con todo o meu corazón e con todas as miñas forzas,
esoutra palabra marabillosa:
¡PAI!.
Porque Ti, Señor, es verdadeiramente o noso Pai;
e nós somos, de verdade, fill@s teus.
CANTOS
ENTRADA: Arrepentido
LECTURAS: Móstranos Señor os camiños da vida
COMUÑÓN: Acharte presente na vida
Comentarios