Ao longo deste tempo de
Advento, utilizaremos como sinal unha escaleira de catro chanzos, que
chamaremos a escaleira da igualdade. Cada un dos domingos iremos colocando neles,
comezando por abaixo, unha lenda que poña de manifesto que este tempo de
Advento ha ser para nós a ocasión de ir deixando atrás aqueles comportamentos
que fan que nos sintamos persoas atrapadas na rutina de non prestar atención á
xente e ao dano que lle podemos procurar; xente que vai creando desigualdade
nas nosas relacións e formas de pensar.
As lendas para cada un dos
domingos serán:
1º.- Deixemos atrás o chanzo do control
2º.- Deixemos atrás o chanzo da falta de respecto a
outras opinións
3.- Deixemos atrás o chanzo da ansia de dominio
4º.- Deixemos atrás o chanzo da aparencia
Nesta
primeira semana colocamos a primeira lenda:
o ENTRADA: Volve Señor
(Nº 90)
o LECTURAS: Moito me
alegrei
o OFERTORIO: Eiquí
están Señor (Nº 32)
o COMUÑÓN: No colo da
miña nai (Nº 49)
ESPERTANDO Á RENOVACIÓN
E volveu chegar o Advento, xa nos tardaba! E con el o
comezo deste camiño de preparación á celebración do nacemento de Xesús. Queremos facelo con sinxeleza, e tentando poñer
o mellor de nós en forma de sinceridade para cambiar e deixar atrás todo canto
nos impide facer da igualdade na nosa casa, no noso traballo, no noso barrio,
na nosa parroquia, no... de xeito que os chanzos sexan unha verdadeira subida
que saiba deixar atrás todo canto nos vai cargando de desacougo e indiferenza
ante a dor dos demais, especialmente das demais.
Que poidamos chegar ao Nadal co corazón disposto a
celebrar interiormente, superando a tentación do superficial e aparente.
ABRÓNOS Á MISERICORDIA
· Para
que nos esforcemos por non controlar a vida de ninguén; SEÑOR, QUE OS CHANZOS SEXAN DE CONVERSIÓN .
· Para
que aproveitemos este tempo de Advento para poñer andar pausado e reflexivo na
nosa vida; CRISTO, QUE OS CHANZOS SEXAN
DE CONVERSIÓN.
· Para
que a palabra que sae da nosa boca non sexa espada que fire, senón bálsamo que
acolle; SEÑOR, QUE OS CHANZOS SEXAN DE
CONVERSIÓN.
NA ESCOITA DA PALABRA
A
escaleira que temos diante do altar márcanos a idea desde a que somos invitadas
e invitados a celebrar este tempo de Advento. Chámasenos a subir os chanzos, a
non quedarnos neles, a non estancarnos na comodidade de non plantexarnos como
somos, que non estamos a facer ben, e canto esforzo estamos dispostos a poñer
para ir superando cada un dos chanzos da nosa escaleira persoal da vida. O
profeta Isaías expresa este camiño de non quedar parad@s ante ou no medio da
escaleira invitándonos a mirar sempre cara adiante e a non facer este camiño
sos, senón deixándonos acompañar da comunidade, porque a fe ou se vive en
comunidade ou acaba illándonos no noso propio egoísmo. Así poderemos entender
por que as espadas acaban sendo arados e as lanzas podaduras.
E
neste camiño non ha ser a amargura tristeira senón a esperanza gozosa a que nos
mova a subir estes chanzos que tantas veces nos retrasan, nos estancan e nos
impiden avanzar e estar a gusto coa nosa vida, co que imos facendo cada día, e
producindo en nós a sensación de baleiro e perda de horizonte. Sen norte cara
ao que tirar, a vida acaba por ser unha simple espera da nada, do fin, do
remate. Para que isto non sexa así os tempos fortes queren ser na liturxia
católica o momento de pararse e orientar o camiño persoal de cada un/ha de nós.
É logo o Advento tempo de graza e gratitude ao Deus que nos invita a espertar
do soño que nos evade para deixarnos guiar pola luz que ilumina o noso camiño.
Fagamos
entón este camiño alegres e sen rostros tristeiros e desencaixados, senón coa
forza de prepararnos a acoller a quen chega porque non quere que nos perdamos
na voráxine de barullos, propostas e ofertas, moitas delas puro consumismo
líquido, que non queren outra cousas máis que desorientarnos e apartarnos do
camiño. Velemos logo e preparémonos para cando El chegue e nos chame.
COMPARTINDO O QUE NOS UNE
Desde
a escaleira da vida que hoxe comezamos a subir, pidamos ao Señor que non
deixemos nunca de subir os chanzos que convertan o noso corazón en acollida e
misericordia. Fagámolo dicindo xunt@s:
GRAZAS
POR ALENTARNOS A SUBIR A ESCALEIRA
Para
que na Igrexa tod@s, pero especialmente os que ocupan posicións de goberno,
suban á escaleira deixando atrás a tentación de impoñer, xulgar e condenar,
Oremos
Para
que nas nosas parroquias non nos quedemos estancad@s nos chanzos que non fan
posible que nos formemos e nos renovemos como crentes e veciñ@s, Oremos.
Para
que na escaleira da vida non nos estanquemos na rutina, a desesperanza e a
indiferenza ante a violencia que sofren persoas que viven ao noso redor,
Oremos.
Grazas, Señor, pola oportunidade que nos dás de seguir
subindo chanzos que nos axudan a cambiar a dureza do noso corazón. P.X.N.S. Amén.
AGRADECENDO O DON DA FE
As persoas cristiás, na
nosa vida cotiá, deberiamos estar atentas ás tentativas do poder económico que
pretende transformar o Advento nun período de louco consumismo, verdadeiro
atentado á dignidade de todas as persoas que Cristo veu salvar. Igualdade e
fraternidade son dous berros de esperanza que o Nadal proclama. O comportamento
de cada persoa cristiá debería estar de acordo, non con os modelos culturais
que os medios de comunicación se esforzan por impoñer, senón coas leccións de
vida que se aprenden nas páxinas do Evanxeo, que narran o nacemento de Cristo,
ou ao contemplar a simplicidade e pobreza do primeiro nacemento: unha gruta,
unha manxadoira, un Neno, que sendo rico fíxose pobre para ensinar ás persoas a
mais bela das leccións: felices os que teñen un corazón de pobre, porque deles
é o reino dos ceos.
Onde están os mestres
que queiran dicir isto con palabras e coa a vida? Os discípulos non tardarían
en seren multitude. Porque o Advento naceu para introducir aos fieis no
misterio da Encarnación, misterio que fai nacer a Deus para o os seres humanos
e nos conduce cara Deus.
Comentarios