CONSTRUÍNDO REINADO DE DEUS ASENTADO NO DIÁLOGO E A INTEGRACIÓN
CANTOS
Entrada.- Veña o teu Reino (88)
Lecturas.- Moito me alegrei cando me dixeron
Ofertorio.- Na nosa terra (36)
Comuñón.- Señor Xesús, bendito sexas (52)
OÍDOS ATENTOS
Cando unha palabra se repite moitas veces e en tódolos sitios, corre o risco de converterse nun retrouso ao que ninguén lle presta atención nin lle fai caso. Isto é o que lle pode ocorrer á palabra diálogo que tanto usamos hoxe unh@s e outr@s. Si, porque de tanto apelar teoricamente á necesidade de dialogar na política, na Igrexa, na economía, na educación ... corremos o risco de que non lle prestemos a atención que merece. Porén, sen diálogo leal, sincero e responsable dificilmente podemos superar tensións, enfrontamentos, rancores ou odios ancestrais, o que nos fará seguir vivindo no desacougo interior de quen mantén permanentemente supurando as feridas do enfrontamento, a intolerancia e o desprezo.
Neste último domingo que pecha o tempo ordinario, Xesús móstrasenos como Aquel que achega e constrúe o dinamismo dun reinado que non se basea no autoritarismo nin na imposición, senón na autoridade de quen nos pide aprender a poñer pontes no canto de muros para superar así desacougos persoais
CORAZÓN MISERICORDIOSO
• Por ternos negado a ser construtores do teu Reino sendo persoas de paz. SEÑOR, QUE BUSQUEMOS ENTENDERNOS.
• Por termos negado a ser construtores do teu Reino sendo persoas de misericordia. CRISTO, QUE BUSQUEMOS ENTENDERNOS.
• Por termos negado a ser construtores de teu Reino sendo persoas de corazón servizal. SEÑOR, QUE BUSQUEMOS ENTENDERNOS.
PALABRA PARA REMOER
• Pertencer a un grupo, un colectivo, unha institución deportiva, política, veciñal ou cultural establece entre os seus membros unhas relacións de dispoñibilidade, confianza e colaboración que vai facendo que se pase de ser persoas descoñecidas e desconectadas unhas de outras, a conformar colectivos que buscan, se ilusionan e traballan por pensar buscando sinerxías que aproveitan o que de bo aporta cada un/ha dos seus membros. Isto mesmo pasa na Igrexa, que como comunidade cristiá está chamada a enraizarse na vida e na cultura dos lugares onde se vai facendo presente, buscando facer confluencias que tomen en serio a posibilidade de buscar o ben común e a participación como elementos fundamentais da construción dese reino que na persoa e na mensaxe de Xesús vai facendo posible que a sociedade non se estanque e que ás persoas non se lles dean as costas.
• Esta loita polo ben común, na que imos descubrindo que non podemos quedar á marxe, esíxenos un talante de esperanza e non de pesimismo negativo. Isto mesmo sentírono os membros do pobo de Israel cando mostraban a ledicia que lles comportaba non sentirse sos e esquecid@s, senón arroupados pola forza do compartir vida nas súas ledicias e tristuras, por iso achegábanse con ledicia a dar grazas de xeito comunitario. Seremos tamén nós capaces de facer da busca do que une o camiño polo que ir?, seremos capaces de superar o que foi para comezar a construír o que está sendo e o que será?, seremos capaces de deixar atrás os desencontros para poñernos a construír Reino de Deus buscando o que nos une e compartimos, sen ter medo a romper esquemas, iniciar novos camiños e colaborar, sen prexuízos, con quen nos mantemos afastados? Tentémolo logo para que o Reino non se estanque.
• Paulo parece telo intentado, o que o leva a dar grazas, tal e como lles conta aos colosenses na súa carta. E dá grazas por ter sido capaz de romper co pasado para superar barreiras que parecían infranqueables e que impedían poder volver comezar unha nova xeira a percorrer de xeito harmonioso, corresponsable e verdadeiramente creativo e novo. O que ennegrece, o que pon escuridade nos corazóns, o que só sabe mirar para atrás non é camiño desde o que construír o Reino, pois non confía nas persoas nin é capaz de facer da reconciliación comezo de renovación persoal e comunitaria. Non fagamos logo coma os xefes que se moqueaban de Xesús; superemos unha visión do Reino de Deus asentada no inmobilismo e no individualismo perfeccionista que non fai máis que envolvernos nunha burbulla que nos afasta a uns dos outros e nos acaba facendo persoas soberbias e con complexo de superioridade, incapaces de sentir nin de poñer en práctica a tenrura do Xesús que sempre ten as mans abertas para acollernos e dicirnos: “hoxe estarás comigo”.
ORACIÓN PARA COMPARTIR
Señor, invítasnos a ser persoas construtoras do teu Reino desde a colaboración e participación na busca do ben común. Respondendo a esta invitación dicimos agora: Que participemos na construción do teu Reino.
• Para que non teñamos medo a ser unha Igrexa que se fai presente no medio do mundo, non para recriminar o que fan os demais, senón para recoñecer os seus erros e ofrecerse a colaborar na busca do ben común . Oremos. Que participemos na construción do teu Reino.
• Para que sexamos verdadeiras persoas construtoras do teu Reino renovando a vida de fe das nosas parroquias, e buscando proxectos e propostas de colaboración e servizo comunitario. Oremos . Que participemos na construción do teu Reino.
• Para que non deixemos esmorecer a chama da fe que comezou a alumear en nós o día do noso bautismo, de xeito que fagamos da vida compromiso ás persoas que están solas, son maiores e ás que ninguén lles presta atención. Oremos. Que participemos na construción do teu Reino
Grazas, Señor, por seguir confiando en nós invitándonos a ser testemuñas construtoras do teu Reino. Por Cristo o noso Señor. Amén.
BUSCANDO O ACOUGO INTERIOR
Xesús non elixiu os medios máis eficaces, xa que o medio fundamental que utilizou no cumprimento da súa misión foi a solidariedade. Por iso, o ministerio público de Xesús discorreu polo camiño do servizo, a colaboración e a participación.
Crer en Xesús é entón servilo; e seguilo é facer da vida un compromiso de seguimento e construción do seu Reino alí onde esteamos, poñendo á persoa no centro e facendo do traballo solidario o camiño de seguimento de quen pasou, sen sentir vergoña, facendo o ben.
Comentarios