FAMILIA, FONTE DE ESPERANZA
CANTOS
Entrada.- Eu soñei
Lecturas.- Escoita ti a palabra de Deus
Ofertorio.- Na nosa terra
Comuñón.- Acharte presente
OLLOS PARA VER
Neste domingo toda a Igrexa se une nunha mesma oración para dar grazas a Deus polas familias, porque hoxe é o domingo da Sagrada Familia: a Familia de Nazaret. E desde ela sentímonos tamén nós familia aquecida no colo, sempre agarimoso de Deus. Porque a familia é colo de acollida, de aloumiño, de compaña, e tantas veces, tamén pano de bágoas. Unámonos logo esta mañá para dar grazas a Deus por ter unha familia onde nacemos á fe, desde onde camiñamos na esperanza e na que descubrimos como se concreta ser fonte de amor.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Polas vese nas que que non colaboramos a ser familias de esperanza. SEÑOR, ALOUMÍÑANOS NO TEU COLO.
· Polas veces nas que nas nosas familias non quixemos ser aperta agarimosa. CRISTO, ALOUMÍÑANOS NO TEU COLO.
· Polas veces nas que non soubemos facer da familia fogar aquecido. SEÑOR, ALOUMÍÑANOS NO TEU COLO.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ECLESIÁSTICO
O Señor honrou ó pai máis cós fillos
e afincou o dereito da nai sobre o dos nenos.
Quen honra a seu pai redime as culpas.
Quen enxalza a súa nai é coma quen atesoura.
Quen honra a seu pai gozará dos fillos
e cando vaia pregar será atendido.
O que respecta ó pai terá vida longa
e quen obedece ó Señor daralle consolo a súa nai
Meu fillo, persevera no honrar a teu pai,
non o desatendas nos días da túa vida.
Aínda que perda o xuízo, tenlle miramento
e non o aldraxes todo o tempo que viva.
O ben que se lle faga a un pai non será borrado,
hache valer coma compensación do pecado;
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS COLOSENSES
Irmáns e irmás:
Coma elixidos de Deus, santos e benqueridos, revestídevos de sentimentos de misericordia, de bondade, de humildade, de sinxeleza, de tolerancia. Aturádevos uns ós outros e perdoádevos, cando un teña queixa doutro; coma o Señor vos perdoou, perdoádevos tamén vós. E, por riba de todo isto, cinguídevos co amor, que é o lazo que todo o une e leva a perfección. Que a paz de Cristo goberne os vosos corazóns, xa que a ela vos chamaron coma membros dun mesmo corpo. Sede tamén agradecidos.
Que a palabra de Cristo habite en vós con toda a súa riqueza. Ensinádevos e alentádevos uns a outros o mellor que saibades. Co corazón cheo de agradecemento cantádelle a Deus salmos, himnos e cántigas inspiradas.7E todo canto fagades, de palabra ou de obra, facédeo para honra de Xesús, o Señor, dándolle gracias a Deus Pai por medio del.
Mulleres, sede dóciles ós vosos homes coma lle acae a unha muller cristiá. Homes, amade as vosas mulleres e non sexades ríspidos con elas.
Fillos, sede ben guiados en todo cos vosos pais, que isto é cousa agradable ó Señor. Pais non asoballéde-los vosos fillos, para que non saian coitados.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Polas festas da Pascua os pais de Xesús ían tódolos anos a Xerusalén. E así, cando o neno tivo doce anos, subiron á festa, conforme a tradición. Pasados aqueles días, cando eles voltaban, o neno Xesús quedou en Xerusalén, sen que seus pais se decatasen. Coidando que iría na comitiva, fixeron unha xornada de camiño; entón buscárono entre os parentes e coñecidos. Pero como non deron con el, volveron a Xerusalén para buscalo. E resulta que, ó cabo de tres días, atopárono no templo, sentado no medio dos doutores e dialogando con eles. Tódolos que o escoitaban estaban asombrados do seu talento e das súas contestacións. O velo, ficaron moi impresionados, e a súa nai preguntoulle:
‑¡Meu fillo! ¿Como te portaches así connosco? Mira que o teu pai e mais eu andamos cheos de angustia en busca túa.
El respondeu:
‑¿E logo por que me buscades? ¿Seica non sabiades que eu teño que estar na casa de meu Pai?
Pero eles non entenderon a resposta. Baixou con eles a Nazaret, e vivía baixo a súa autoridade. A nai conservaba todas estas cousas no seu corazón.
Xesús medraba en estatura, en sabedoría e en gracia diante de Deus e mais dos homes.
PALABRA ACOLLIDA
· Como di o lema deste ano para a xornada deste día, a familia é fonte de esperanza. Unha fonte da que sae a auga do amor e do cariño compartido, vivido e celebrado. E que importante é falar disto hoxe, neste momento, porque son moitas as voces que destrepan contra da familia e cuestionan que poida ser fogar e berce onde quererse e aprender a querer; onde dialogar e aprender a facer do diálogo ponte de entendemento –que tanta falta fai en momentos, coma estes, de crispación– e colaboración. Por iso é importante que nós, as persoas que seguimos crendo que na familia, nas súas diversas concrecións, deamos testemuño de que paga a pena seguir construíndo as nosas vidas ao abeiro da familia, porque nelas é onde descubrimos e atopamos que só unindo e remando na mesma dirección podemos acadar proxectos, obxectivos, ideais... e sempre desde o agradecemento. E isto lémbrannolo as lecturas que hoxe vimos de proclamar. Esforcémonos, todas e todos, para que a familia sega a ser “mesa camilla” ao redor da que poidamos expresar o que sentimos, o que nos preocupa, o que nos gusta, a que manteña os nosos pés aquecidos e o noso corazón cheo da capacidade de sentir e querer.
· Porque nela somos escoitados, atendidos, corrixidos, educados, acompañados, e como non, perdoados. E se nos miramos na familia de Nazaret descubrimos que tamén na capacidade de sufrimento, vivido en unión, as familias van sacando cara adiante os problemas e dificultades que van xurdindo. Hai unha expresión que se utiliza moito para referirse á familia, é a de colchón. Si, colchón, porque nela sempre podemos atopar o descanso diante do cansazo e desgaste ao que a vida nos vai sometendo cada día. Cansazo que nos pode chegar en forma de fraxilidade, fracaso, alegría, dor, enfermidade, morte dun familiar... e aí, sempre nos atopamos, non cunha parede, e si con unha man que te invita a entrar e sentar ao redor da mesa. Como non vai ser entón a familia fonte de esperanza! Traballemos para que sega a ser así, e non convertamos a nosa vida en deserto árido no que o sol non fai máis que abrasarnos.
· E inda que trabuquemos, nos desviemos, nos perdamos, protestemos, nos afastemos... sempre nos queda a posibilidade de volver e atopar a calor, que só un corazón aquecido, nos pode prestar. Así tamén lle pasou á familia de Nazaret: non se esqueceron de Xesús, non pasaron del, non o deixaron ao seu aire, senón que o buscaron e non pararon ata atopalo. Porque para eles era moi importante sentirse ao lado uns dos outros, axudarse, quererse, estar sempre pendentes uns dos outros. María e Xosé, cando ven que el non está preocúpanse e non paran ata dar con el. Que tamén nós, saibamos acompañarnos, buscarnos, escoitarnos, axudarnos e non darnos as costas, inda que as cousas non sexan nin ideais nin perfectas. Porque somos persoas, moitas veces nos equivocamos, pero o importante é non romper, ao contrario, que fermoso é buscarnos para poder comezar. Traballemos entón por ser familias fonte de esperanza, coas nosas fraxilidades, si, pero tamén coas nosas fortalezas.
ORACIÓN COMPARTIDA
Deus móstranos na familia de Nazaret, a forza e a necesidade de facer do amor camiños de encontro familiar. Desde o agradecemento desta gran nova, dicimos: SEÑOR, QUE SEXAMOS FAMILIAS DE ESPERANZA.
· Para que cantos conformamos a Igrexa, nos esforcemos por ser familia onde nos queiramos, axudemos e non nos xulguemos. Oremos. SEÑOR, QUE SEXAMOS FAMILIAS DE ESPERANZA.
· Para que as familias cristiás sexamos testemuño, neste noso mundo tan desconfiado e individualista, de acollida, aloumiño e amor. Oremos. SEÑOR, QUE SEXAMOS FAMILIAS DE ESPERANZA.
· Polas familias que están a pasar por dificultades: de convivencia, de relación, económicas, laborais... que atopen en nós, persoal e comunitariamente, axuda, acompañamento e tempo. Oremos. SEÑOR, QUE SEXAMOS FAMILIAS DE ESPERANZA.
Grazas, Señor, por espertarnos a valorar e agradecer o ser familias onde nos queiramos, nos axudemos e nos preocupemos unhas persoas das outras. Amén.
ESPERANZA CONCRETADA
Pai/Nai agarimoso e aloumiñador,
dámosche grazas por aprendernos a amar e a confiar.
En Xesús e na súa familia móstrachesnos o importante
que é querer e sentirnos persoas queridas,
axudándonos a sentir a tenrura e o agarimo
de ser fogar onde nos sentimos acollidos,
escoitados, agarimados e aloumiñados
cando o precisamos.
Que o teu amor, Señor, fortaleza a unidade nas nosas familias,
e a capacidade de sabernos perdoar,
para seguir camiñando polos vieiros do diálogo e o amor.
Comentarios