DESCENDER… PARA PODER ASCENDER
PÓRTICO
Vivimos nun mundo no que moitas veces parece que todo está decidido e pouco temos que facer: planifícase o nacemento, prográmase a educación, racionalízase o traballo, dísenos qué temos que consumir, en qué investir o noso tempo libre, convéncesenos de que non hai máis futuro que o que vemos. Mátase a esperanza, agóchase a fantasía e recórtase a liberdade, pero sen esperanza, sen fantasía, sen liberdade, non somos quen de dar sentido á nosa vida.
Para escapar desta trampa, anúnciasenos hoxe a Ascensión do Señor que é fundamento dunha esperanza invencible. Afirmar a Ascensión do Señor é un acto de liberdade… e tamén de responsabilidade. É a nosa propia ascensión, a do noso mundo, a da nosa sociedade; porque ascender coma Xesús é traballar por humanizar o mundo, é comprometérmonos por construír, xunto con outr@s a fraternidade e a xustiza.
Que esta celebración que agora comezamos nos faga caer na conta de que non podemos quedar aí plantados, senón que é hora de construír comunidade, Igrexa, Reino.
O PERDÓN
- Polas veces nas que @s que formamos a túa Igrexa caemos na doada tentación de desentendernos do mundo, xustificando a nosa conciencia co cumprimento baleiro de leis e preceptos, SEÑOR, SACÚDENOS DAS NOSAS RUTINAS.
- Porque moitas veces a nosa comodidade, o noso medo, o noso desánimo fan que fiquemos plantad@s ollando cara o ceo sen poñernos a traballar e permitindo que outros decidan por nós, CRISTO, SACÚDENOS DAS NOSAS RUTINAS.
- Porque vivimos a un ritmo tan vertixinoso e agobiante que non buscamos tempos de intimidade contigo, que nos dean azos para mirar á terra cunha mirada nova, distinta, limpa e xusta, SEÑOR, SACÚDENOS DAS NOSAS RUTINAS.
REMUÍÑO
ð Do mesmo xeito que a sociedade civil, a Igrexa tamén se configurou coma estrutura de poder. Dentro da súa xerarquía, case todo estivo conformado dun xeito humano: un verdadeiro escalafón de títulos e cargos de honra, de privilexios e glorias rodeaba –hoxe menos, pero aínda si- aos que din ostentar, no nome de Deus, o poder divino, e seren, no nome de Xesús, os seus máis lexítimos representantes.
A comunidade cristiá é unha comunidade de irmáns e irmás, de iguais, soen dicirnos. Pero non se mira. Na Igrexa, home e muller, sen ir máis alá, están a anos luz un de outra: o home domina á muller, reducida historicamente a unha especie de monaguillo permanente, con pouca voz e ningún voto dentro da institución eclesial. O acceso aos órganos de dirección, e xa non digamos ao presbiterado, estalles vetado, e ata hai ben pouco non podían ler a Palabra na Eucaristía.
Pero mesmo a propia xerarquía, monopolio de varóns, semella unha pirámide: desde o irmán lego ata o Papa, escalónanse diáconos, sacerdotes, bispos, arcebispos e cardeais, cada quen co seu título: Irmán, Reverendo, Monseñor, Súa Eminencia…. Haberá algo máis alleo ao Evanxeo que tanta vangloria?. Parece coma se a organización da Igrexa se configurara de xeito vertical e ascendente.
ð Que lonxe está isto da vida de Xesús!. Que fría e dura é a mirada da Igrexa institución cara ao seu redor!. Vivir cos ollos de Cristo sería vivir as relacións humanas, políticas, económicas, culturais, sociais…. baixo o sinal da xustiza, da caridade, da responsabilidade e da coherencia. Vivir cos ollos de Cristo sería vivir de xeito absolutamente diferente a como o facemos, valorando o que menosprezamos e desprezando o que valoramos. Vivir cos ollos de Cristo é estar convencid@ de que é posible amar a pesares do paso do tempo, da costume, da rutina. Vivir cos ollos de Cristo é sentirse ofendid@ polo derroche, a ostentación e o luxo desmedido, reducindo os cartos á súa categoría de medio necesario, pero nunca fin primordial e soberano.
ð Xesús non tería soportado tanta desigualdade de tratamentos, tanto escalafón de poder. A súa vida foi máis ben un descenso cara ao corazón da humanidade doente. Nado na pobreza, nunca se despegou dela. Desde aí anunciou o seu evanxeo, sempre rodeado de pobres, de xente da periferia da vida. Enfrontouse co capital, denunciou a utilización do nome de Deus, e a hipocrisía da dobre moral á que tanto estamos afeit@s.
Por iso nós , que nos dicimos seguidores e seguidoras seus, que collemos o seu relevo, debemos comprender que para ser ascendid@ ao ceo, para sentarnos á carón de Deus, temos que descender primeiro, como fixo Xesús, ao fondo da existencia, ao “fóra de xogo” de tant@s marxinad@s, ao profundo da dor humana; descender ata a morte para que todas as persoas suban para sentar na mesa da vida.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, a pesares dos nosos erros, deixaches o mundo nas nosas mans porque confías en nós. Agradecid@s polo teu amor, dicímosche:
QUE A NOSA FE SE TRANSFORME EN OBRAS
Ø Pola Igrexa, para que nunca quede plantada mirando cara ao ceo, anclada no pasado e descoidando os problemas da terra, senón que saiba descubrir nos signos dos tempos, a Cristo Resucitado que camiña ao noso carón, OREMOS.
QUE A NOSA FE SE TRANSFORME EN OBRAS
Ø Polas nosas comunidades, para que ao reunirnos para celebrar a presenza viva de Cristo Resucitado entre nós, sintamos a necesidade e a chamada de comunicarlle aos outros o que nós vivimos, converténdonos así en comunidades misioneiras, OREMOS.
QUE A NOSA FE SE TRANSFORME EN OBRAS
Ø Por cada un e cada unha de nós, para que a fe sexa o motor da nosa vida, evitando así a separación entre o que cremos e o que facemos, entre o que rezamos e cómo actuamos, entre o que dicimos e o que sentimos, entre o que vivimos e o que esperamos, OREMOS.
QUE A NOSA FE SE TRANSFORME EN OBRAS
Grazas, Señor, porque sabemos que queres que sexamos cristiáns e cristiás adult@s, coherentes e responsables. Que nunca separemos a fe e as obras. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
Que facedes aí plantados ollando ao ceo?
Facede a tarefa.
Non vos crucedes de brazos
porque de todo o que podemos facer e non fagamos,
pediránsenos contas.
Que fermosa tarefa temos encomendada!.
Acender o sol cada mañá para todos,
sacarlle brillo á lúa para que alumee polos camiños da escuridade,
limpar o aire para que respiremos ledicia.
Deixáronnos na casa
para organizar entre @s traballadores unha convivencia digna.
Traballemos con forza na tarefa encomendada.
CANTOS
- ENTRADA: Unha xuntanza de amor
- LECTURAS: Camiñar
- OFERTORIO: Señor Xesús, bendito sexas
- COMUÑÓN: Acharte presente na vida
Comentarios