6º Domingo de pascua
Cando as tradicións se converten en principios... apágase a frescura da mensaxe
Pórtico
Estamos cansos de escoitar que a Igrexa non se renova, que vive no pasado, que a súa mensaxe e as súas formas xa non están de moda. Porén, a Palabra que cada domingo escoitamos preséntanos unha visión moi distinta.Ela fálanos de solidariedade, paz, capacidade de compartir, fraternidade...que nos está a pasar para que o testemuño que damos non sexa fiel á riqueza da Palabra que nos fala, senón ao anquilosamento dunhas tradicións moitas veces valeiras?
Volvamos os ollos e o corazón á experiencia inaugurada por Xesús e reflectida nos textos que cada domingo proclamamos, para que ela sexa a forza que nos leve a testemuñar que o seguimento de Xto é riqueza persoal e comunitaria. E que a celebración de hoxe nos dea forza para vivila.
Oración de perdón
- Porque moitas veces antepomos os costumes á fidelidade de túa mensaxe. Señor, que rompamos rutinas.
- Porque nos deixamos levar do “ sempre se fixo así”, sen esforzarnos por renovar e actualizar a fe que esperanza e ilusiona. Cristo, que rompamos rutinas.
- Porque a diferenza do Evanxeo, a paz que construímos non a de aceptar ao outro, senón a de esperar que se descoide para así vencelo. Señor, que rompamos rutinas
Remuíño
- A vitalidade da comunidade que non impón cargas
- A primeira comunidade foi descubrino a importancia de inculturar a fe. Non era cuestión de impor cargas, que non se entendían nin eran propias dos que acollían a fe e se bautizaban. Moito temos que aprender! Cando temos que mergullarnos na Palabra para entender que a fe é unha acollida libre, sinxela, aberta, leda e sempre renovada! Por que a temos convertido en rutina, costume, fría repetición do ‘sempre foi así’? Xa é hora de deixar atrás o de ser “ socioloxicamente” católic@s, para comezar a ser, dunha vez e por todas: seguidores convencidos de Xesús, comprometidos na construción do seu reino desde a tolerancia, o diálogo o traballo común e a personalización da fe.
- Un soño que ilusiona e esperanza
- E para que iso poida ser así, temos unha gran axuda sempre ao noso lado: a PALABRA. Ela é compañeira de camiño que nos enche de ilusión, que nos saca da mediocridade, que nos abre novos camiños e novas presenzas no medio das múltiples realidades do mundo. Deixémonos ilusionar por ela, prestémoslle atención, que o soño do amigo de Nazaret, que tan ben quedou reflectido na Palabra, sexa o que anime a nosa vida, e nos leve a seguir pensando e confiando, que outro mundo, outra Igrexa, outros modelos de familia, outros xeitos de vivir a fe,... son posibles.
- A paz como acollida do outro, non como mera ausencia de enfrontamento
- Se nos deixamos ilusionar, se o que facemos é desde o convencemento, a oración sincera, a dispoñibilidade, o saber pornos nas mans do Señor, para deixarnos levar da súa man e ir abrindo camiños que anuncien e non berren, que acheguen e non crispen, que unan e non se crean exclusivos, estaremos respondendo á invitación de ser construtores de paz, transformadores de corazóns e anunciadores de que solo camiñando xuntos e sentíndonos comunidade seremos capaces de vencer as desconfianzas e construír camiños polos que poidamos ir tod@s, sen que ninguén se sinta excluído, afastado ou non recoñecido. Está na nosa man, é posible. A que esperamos? A paz de Xesús é dinamismo, superación, cambio, novo amencer. Espertemos dunha vez!
Oración da comunidade
Convidados a construír a paz desde a acollida e o recoñecemento do outr@, e non como simple esconder a discrepancia.Nós queremos avanzar na fidelidade a túa chamada, por iso dicimos xunt@s:
Que a túa paz sexa a nosa paz.
- Para que a Igrexa saiba anovar a mensaxe no medio dun mundo en cambio, sen perder a súa fidelidade. Oremos
Que a túa paz sexa a nosa paz.
- Polas nosas comunidades, para que sexamos quen de sementar comportamentos liberadores e tolerantes entre nós, e así poder vivir desde actitudes de encontro, diálogo e esperanza. Oremos.
Que a túa paz sexa a nosa paz.
- Por cada un e unha de nós, para que a escoita da Palabra nos leve a ser promotores de lugares onde poidamos atoparnos, escoitarnos, axudarnos e querernos, sen desconfiar uns dos outros, senón a portando e unindo. Oremos.
Que a túa paz sexa a nosa paz.
Grazas por abrirnos os ollos a un novo xeito de ser e estar no mundo, vivindo a fe desde unha opción liberadora e promotora de xustiza. Amén.
Reflexión
Hoxe en día, e unha vez máis, Xesús segue a vir onda os seus, e os seus resístense a darlle acollida.
Ven nos corpos desfeitos dos pobres.
Ven incluso a través de ricos abafados polas súas propias riquezas.
Ven na Soedade dos corazóns, cando non hai quen o ame.
Xesús ven a ti e a min.
Moitas veces, demasiadas veces, nós pasamos de largo e non o acollemos, ( T. de Calcuta)
Cantos
- Entrada.- Unha parroquia nova
- Lecturas.- Señor Xesús, bendito sexas
- Ofertorio.- Velaquí,Señor, o viño
- Comuñón.- Deixade esta terra // Ide e pregoade
Comentarios