MENTRES HAXA PERSOAS, HAI ESPERANZA
CANTO GOZOSO
o ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54)
o LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33)
o OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63)
o COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120)
PARA NON PERDER O PASO
Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Festa da mesa preparada para compartir. Festa da mesa que acolle, reúne, escoita e acompaña. Festa da comuñón e non da soidade. Festa que nos urxe a camiñar; pero non de calquera xeito, senón polo camiño da, esperanza que, neste ano xubilar, cobra un sentido especial para as persoas cristiás, converténdose en camiño para peregrinar na súa procura, e tamén para sandar o sufrimento de tantas persoas que loitan por atopar unha saída á súa dor. O camiño da esperanza é sempre un camiño de busca. Unha busca que nos convida a ser persoas portadoras e sementadoras da bondade e da tenrura de Deus, ese Deus que hoxe sae ás nosas rúas para bendicirnos e dicirnos: “aquí estou para camiñar contigo”.
Celebrar o día do Corpus Christi, a festa da Caridade, é un sinal profético de que a esperanza ten e debe ter a última palabra, porque mentres haxa persoas que aman, que axudan, que comparten con xenerosidade, que se conmoven coa dor e o sufrimento dos demais, a esperanza é imposible que se perda.
CO CORAZÓN FERIDO
· Porque facemos oídos xordos ao teu mandado de querer aos demais como Ti nos queres, SEÑOR, RENOVA A NOSA ESPERANZA.
· Porque non entendemos que compartir o Pan da Vida significa compartir o que somos e o que temos, CRISTO, RENOVA A NOSA ESPERANZA.
· Porque non somos quen de botar fora de nós o egoísmo para axudar ás persoas máis débiles e sinxelas; SEÑOR, RENOVA A NOSA ESPERANZA.
UNHA PALABRA QUE ALUMEA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA XÉNESE
Melquisédec, rei de Salem, sacerdote do Deus Altísimo, sacou pan e viño e bendiciu a Abram con estas palabras:
- "Bendito sexa Abram polo Deus Altísimo, que fixo ceo e terra. Bendito sexa o Deus Altísimo, que puxo os teus inimigos na túa man".
Abram deulle a Melquisédec o décimo de toda a súa presa.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE PAULO AOS CORINTIOS
Irmáns e irmás:
Eu recibín do Señor, e transmitinvos tamén a vós, que o Señor Xesús, na noite en que o entregaron, colleu pan e, despois de dar grazas, partiuno e dixo: "Isto é o meu corpo, que se entrega por vós; facede isto en lembranza miña". Do mesmo xeito, despois de cear, tomou a copa dicindo: "Esta copa é a Nova Alianza, no meu sangue; cada vez que a bebades, facédeo en lembranza miña".
Polo tanto, cada vez que comedes este pan e bebedes esta copa, anunciades a morte do Señor, ata que El volte.
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO LUCAS
Cando a xente descubriu a Xesús, foino seguindo. El acolleunos, faláballes do Reino de Deus e curaba a cantos o necesitaban. E como empezaba a caer o día, achegáronse os Doce e dixéronlle:
- Despide a xente, para que vaian ás vilas e aldeas próximas en procura de sitio para se hospedaren e para que poidan tamén comprar algo que levar á boca, porque aquí estamos nun descampado.
Pero el replicoulles:
- Dádelles vós de comer.
Eles contestaron:
- Pero ¡se non temos máis ca cinco bolos de pan e mais dous peixes! A non ser que vaiamos nós mercar mantenza para toda esta xente.
Eran uns cinco mil homes. Mais el díxolles ós seus discípulos:
- Colocádeos en grupos de cincuenta.
Dixéronllelo, e sentaron todos. El, colleu os cinco bolos e mais os dous peixes, ergueu a vista ó ceo, bendiciunos, partiunos e déullelos ós discípulos, para que llelos servisen á xente. Comeron todos a fartar, e coas sobras encheron aínda doce cestas.
PALABRA DO SEÑOR
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Celebrar a festividade do Corpus Christi é dar vida a toda historia de amor de Deus co seu pobo ao longo do tempo para, desde ese amor, poñer en marcha o noso compromiso coas persoas máis vulnerables. Para iso temos que:
ü ABRIR A PORTA: Temos que expoñernos á realidade do mundo máis alá do que vemos e escoitamos nos medios de comunicación. A realidade vén cargada de mensaxes que querer dicir algo. Xesús dinos hoxe novamente: “Estou á porta é chamo”. Dínolo nos gritos impotentes das persoas migrantes, no cheiro a morte de quen vive na violencia e na guerra, no silencio de quen vive afogado na soidade ou nas familias que non teñen unha vivenda digna.
ü ARRISCARSE SEN MEDO: Vivimos rodeados de muros e fronteiras que pensamos que nos protexen; pero que en realidade paralízannos e asfíxiannos porque fan que o medo medre en nós. Cómpre arriscarnos, confiar, ser unha Igrexa audaz e creativa, consciente de que, tal e como non cansaba de lembrarnos o papa Francisco, o “sempre se fixo así” puido servir noutro tempo; pero agora non é unha razón válida para dar razón da nosa esperanza. Estamos chamados a ler os signos dos tempos e analizalos á luz do Evanxeo para poder ser persoas samaritanas do amor de Cristo, para poder ser sal e luz.
ü DEIXARNOS TOCAR: Ver a realidade para poder mirala e así deixar de lado prexuízos e estereotipos, imaxes ou ideas que nos fabricamos de xeito superficial. Mirar como miraba Xesús, cunha mirada capaz de erguer a quen estaba caído.
ü IMPLICARNOS: A estampa evanxélica píntanos un Cristo que non vive para si nin busca nada para si, senón que é quen de poñerse no lugar do outro. No sitio do retiro e descanso que desexaba, atópase cunha multitude que o busca, e ponse a ensinalos devagar e a curar enfermos, esquecéndose ata da comida. Porén, ese era un tema que tamén lle interesaba ao Señor. Cando ve que a xente está esgotada, non a despide para que cada un se amañe como poida, senón que se implica no problema e ofrece unha resposta liberadora: Dádeslles vós de comer. Hoxe, se cadra como nunca, a súa resposta remoe no noso corazón. Hai millóns de persoas que se deitan todas as noites con fame, despois de rebuscar en vertedoiros ou colectores de lixo; hai millóns de persoas sen un traballo que lles permita vivir con dignidade; hai millóns de persoas que esperan unha oportunidade para desenvolver os talentos que o Señor pousou no seu corazón; hai millóns de persoas que quedan tiradas na beira do camiño, derreadas por unhas pesadas cangas que non son quen de transportar; hai millóns de persoas que teñen fame: de respecto, de comprensión, de misericordia, de escoita, de esperanza, de xustiza, de ilusión, de...; hai millóns de persoas que esperan por nós, pola nosa solidariedade, pola nosa axuda, polo noso compromiso. E nós, que facemos nós?. Non, non vale calar, aguantar, deixar que fagan e desfagan ao seu antollo, mirar cara outro lado. Non, non vale agochar a cabeza debaixo da terra nin deixar que esvare por nós a que está caendo. Non. É tempo de espertar, de mobilizarse, de recuperar a forza da fe, que nos urxe aos seguidores e seguidoras de quen pasou polo mundo facendo o ben a implicarnos e actuar para cambiar este mundo inxusto que non nos gusta.
A todo isto é ao que nos compromete celebrar o Corpus.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Oremos a Deus Pai, rico en misericordia, para que nos dea o pan de cada día e o pan de Xesucristo, fonte de vida plena, dicindo:
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
v Para que a Igrexa, que parte o pan, saiba dar gratis o que gratis recibe, OREMOS.
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
v Para que as persoas que teñen responsabilidades públicas de goberno xeren realidades que satisfagan as necesidades de todas as persoas: terra, traballo decente, teito digno e asequible, sanidade e educación universais, OREMOS.
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
v Para que as persoas que comulgamos con Cristo nos comprometamos a vivir a comuñón cos irmáns e coas irmás, traballando por unha sociedade solidaria e fraterna, OREMOS.
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
v Polas persoas voluntarias de Cáritas, para que sintan a forza do Espírito nas súas vidas e conten co noso apoio, OREMOS.
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
Grazas, Señor, por volverte pan que alimenta o camiño da nosa vida. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Queremos ser, Pai-Nai, as túas mans, os teus ollos e o teu corazón.
Queremos mirar á outra persoa como a miras Ti, cunha mirada rebordante de amor e de tenrura.
Mirarnos tamén a nós desde a plenitude coa que Ti nos amas, nos chamas e nos envías.
Querémolo facer desde a experiencia do don recibido e coa gratuidade da doazón sinxela e cotiá ao servizo de todas as persoas, especialmente das máis pobres.
Envíanos, Señor, e danos constancia, apertura e empatía.
Axúdanos a camiñar nos pés de quen acompaño e me acompaña-Axúdanos a multiplicar o pan, a curar feridas, a non deixar de sorrir e de compartir a esperanza.
Grazas polas pegadas de tenrura e compaixón que deixas nas nosas vidas.
Na túa Palabra atopamos a luz que nos alumea;
Na túa oración atopamos a auga que nos refresca,
No Pan que ti nos dás atopamos forza e alento.
E na nosa debilidade, Señor, sempre atopamos a túa man que nos levanta.
Comentarios