7º Domingo de pascua. Ascensión.2025
A ASCENSIÓN: ATRÁS QUEDARON OS CENÁCULOS NOS QUE ESCONDERSE E APARTARSE DO MUNDO
CANTOS
· Entrada.- Con ledicia vimos ( 3 )· Lecturas.- Cantade ao Señor ( 23 )
· Ofertorio.- Cantádelle ao Señor ( 33 )
· Comuñón.- Señor Xesús bendito sexas (52)
ABRÍNDONOS AO ESPÍRITO
A Ascensión do Señor é a festa coa que Xesús nos quere transmitir que unha vez que El xa non está correspóndenos a nós perder os medos, saír da casa e anunciar no medio do mundo a forza, sempre alentadora e esperanzada, da súa mensaxe. El chámanos a ser testemuñas de toda a alegría rebordante que nos ofrece coa súa Boa Nova, porque xa non é tempo de esconderse e laiarse. Agora comeza o tempo do compromiso, da presenza activa e non excluínte, no medio do mundo. E sempre desde alí onde esteamos. Atrás quedaron os cenáculos nos que esconderse e apartarse do mundo. El farase presente se nós, co noso actuar e coa coherencia e honestidade de da nosa palabra, o facemos presente.
CUN CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Porque moitas veces escondémonos nos cenáculos da nosa comodidade. SEÑOR, QUE DEAMOS RAZÓN DA NOSA ESPERANZA.
- Porque pódennos mías os medos que as esperanzas. CRISTO, QUE DEAMOS RAZÓN DA NOSA ESPERANZA.
- Porque somos moito de mirar ao ceo e pouco ao corazón de quen sofre. SEÑOR, QUE DEAMOS RAZÓN DA NOSA ESPERANZA.
PARA PROCLAMAR A PALABRA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS
O primeiro libro fíxeno, Teófilo, acerca de todo o que Xesús obrou e ensinou desde o comezo, ata o día que foi levado ó ceo, logo de ter dado instrucións polo Espírito Santo ós apóstolos que escollera.Os mesmos que tamén se lles amosara vivo, con moitas probas despois da súa paixón, aparecéuselles durante corenta días e faláballes das cousas referentes ó Reino de Deus. E comendo con eles, encomendoulles que non se retirasen de Xerusalén, senón que agardasen a promesa do Pai que me escoitastes a min: porque Xoán bautizou con auga, mais a vós bautizarásevos co Espírito Santo, de aquí a poucos días.
Os que estaban reunidos preguntábanlle:
‑Señor, ¿é agora cando vas restablece-lo Reino de Israel?
El respondeulles:
‑Non vos acae a vós coñece-lo tempo ou a oportunidade que o Pai fixou co seu propio poder. Pero recibiréde-la forza do Espírito Santo, que virá sobre vós e seréde-las miñas testemuñas en Xerusalén, en toda a Xudea e Samaría e ata os confíns da terra.
En dicindo isto, elevouse á vista deles e unha nube quitóullelo da súa vista. 10E estando eles fitando para o ceo mentres el marchaba, presentáronselles dous homes con vestidos brancos, que dixeron:
‑Galileos, ¿que facedes ollando para o ceo? Este Xesús que vos foi levado de entre vós ó ceo, ha volver do mesmo xeito que o vistes ir.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS EFESIOS
Irmáns e irmás:O Deus do noso Señor Xesús Cristo, o Pai glorioso, vos conceda espírito de sabedoría e de revelación, para coñece-lo ben; que manteña iluminados os ollos da vosa alma, para que comprendáde-las esperanzas que abre a súa chamada, a riqueza que supón a súa gloriosa herdanza destinada ós crentes, e o extraordinario portento que é o seu poder verbo de nós, os que cremos, en consonancia co vigor da súa potencia e da súa forza, que exerceu con Cristo resucitándoo de entre os mortos e sentándoo á súa dereita nos ceos, por riba de toda soberanía, autoridade, forza e dominio, e por riba de todo título recoñecido neste mundo e tamén no vindeiro. Someteuno todo baixo os seus pés e deullo por riba de todo como cabeza á Igrexa, que é o seu corpo, a plenitude daquel que o enche todo en tódalas cousas.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Dilles Xesús ós seus discípulos:‑Así está escrito: o Mesías padecerá e resucitará de entre os mortos no terceiro día, e predicarase no seu nome a conversión e mailo perdón dos pecados a tódolos pobos, empezando por Xerusalén. Vós seredes testemuñas de todo isto. E eu heivos mandar o don prometido por meu Pai. Mentres tanto seguide na cidade, ata que se vos revista co poder que vén de arriba.
Despois levounos para fóra, a un lugar preto de Betania, e alí, erguendo as mans, bendiciunos. E mentres os bendicía, foise separando deles, e foi elevado ó ceo. Eles, despois de se prostraren ante el, volveron para Xerusalén cheos de alegría. E seguían decote, no templo, bendicindo a Deus.
E CONVERTELA EN VIDA
· A festa deste domingo, a Ascensión do Señor, tal e como acabamos de escoitar na palabra que temos proclamado hoxe, é unha invitación a que non convertamos a nosa fe en algo abstracto e sen substancia. Tanto Xesús como os apóstolos non cansaron de insistir en que non podiamos consentir a tentación de facer da fe ideoloxía, rito, costume... que a vaia facendo perder a frescura e a creatividade á hora de vivila, como tantas veces o temos visto no evanxeo. E un e outros insisten nisto porque saben moi ben que esa é a tentación que sempre peta na porta das persoas crentes: ritualizala, e facela perder toda a forza para poder enchoupar a vida e darlle horizonte e compromiso, para que as nosas decisións e os nosos proxectos non se deixen contaminar nin por unha visión estática e nostálxica que todo o contamina -e sempre afoga e impide actuar con coherencia e creatividade-, nin tampouco por esa falsa sensación de estar sempre cos pés sobre as nubes, nunha nirvana de baleiro insubstancial e perigosamente aberto a deixarse levar da manipulación. Pensemos que isto é o que mellor saben facer as sectas cos seus comportamentos controladores e manipuladores. E cando falamos de sectas, falamos tamén das que hai dentro da mesma Igrexa, e que non deixan que as persoas sexan/mos libres, pensen desde esa liberdade e actúen con criterio de responsabilidade tomando as propias decisións. Disto van hoxe as lecturas que temos escoitado.· Pero ademais de urxirnos a non caer nas redes daquelas persoas “enredantes” que todo o converten en anxelical ou en interese político, as palabras de Xesús falan da importancia do testemuño e da necesidade de testemuñar. Porque sen testemuño, é dicir, se nós non somos capaces de mostrar co que facemos, dicimos e como actuamos cada día, que a mensaxe de Xesús ten calado en nós, estaremos sempre a expensas do que outros digan ou nos digan... moitas das veces mentindo, manipulando ou querendo facernos de menos. El foise, si, pero agora é o noso tempo, o tempo das persoas crentes, o tempo no que temos que ser persoas que mostremos coa nosa vida que paga a pena ter a Xesús como guía, referente e mestre que, coa súa pedagoxía, vainos mostrando que somos nós quen tomamos as decisións e ninguén pode quitarnos esta liberdade que Deus puxo no corazón e na conciencia. O papa Francisco, de quen nunca esqueceremos a profundidade do seu maxisterio, insistiu nesta cuestión moitas veces ao longo dos seus doce anos de servizo á Igrexa como voz alentadora e ministerio de comuñón.
· Por iso non podemos quedar apampados mirando para o ceo e cos pés cravados no chan. Os cristiáns e as cristiás temos que ser persoas activas, colaboradoras, solidarias, comprometidas coas causas que dignifiquen ás persoas e fagan o mundo casa común de todas e todos. E so isto nos pode dar a mesma alegría que sentiron e viviron aqueles que viron que o tempo de Xesús rematara, e que comezaba un novo tempo, o tempo da presenza do Espírito Santo para animar, alentar e acompañar todas aquelas propostas nas que as persoas estean comprometidas na loita pola dignidade compartida, e precisen de mans, das nosas mans, para desenvolvelas. E isto esixe non quedar mirando para o ceo, e si movernos, discernir, ser persoas creativas, rexeitar o que xa non reflicte a esperanza cristiá. E non ter nunca medo a unirnos a todas aquelas causas que poñan a defensa das persoas máis fráxiles e feridas, das persoas máis vulnerables, das persoas que viven nas periferias –Francisco díxonos– do sufrimento e non deixan de gritar para que non as deixemos soas, por riba de todo. Porque alí, con elas, sempre está Deus.
LEVÁNDONOS A REZAR COMUNITARIAMENTE
Deixando aquecer o noso corazón pola palabra que hoxe temos proclamado, recemos para que nunca esquezamos que estamos chamadas a ser persoas comprometidas e esperanzadas. Fagámolo dicindo: GRAZAS POLO TEU ALENTO.- Para que nas comunidades cristiás de todo o mundo resoe a forza da túa palabra, Señor, que nos alente a traballar por un mundo máis igual e polo respecto entre as persoas. Oremos. Grazas polo teu alento.
- Para que non nos deixemos enganar por aquelas persoas que non paran de dicirnos que a fe non ten nada que ver co compromiso e a defensa das causas xustas, e das persoas máis fráxiles e débiles. Oremos. Grazas polo teu alento.
- Para que sempre teñamos os oídos atentos, os ollos abertos, as mans dispostas a acoller e acompañar e o corazón aquecido para servir. Oremos. Grazas polo teu alento.
Grazas, Señor, por esta invitación a deixar de mirar cara o ceo, para mirar ao corazón dos irmáns e irmás que nos precisan. Por Cristo o noso Señor. Amén.
DEIXÁNDONOS ALENTAR NO CAMIÑO
Comentarios