remol

  Diante da alienación, sempre esperanza e ilusión Pórtico      Como lle ocorría ao pobo de Israel, tamén a nós nos asusta tomar decisións, dar xiros na vida, romper a nosas inercias e rutinas, comezar de novo. Así, mesmo preferimos laiarnos do que nos pasa antes que romper con esa situación. Coñecemos como é a realidade; pero danos inseguridade non saber cómo será o que vai vir. Así que, ao final, acabamos acomodándonos ao que temos,e aplicámoslle o dito de que "máis vale malo coñecido que bo por coñecer". Conclusión: seguimos sempre co mesmo. Claro que logo non desaproveitaremos a ocasión de botarlle a culpa aos outros, namentres nós seguimos sen mover un dedo. Verdade que nos resulta familiar esta situación?. Diante disto, Deus chama a Israel, como nos chama tamén a nós, a non ter medo a abrir novas fendas, a apostar pola creatividade, a deixar atrás a comodidade que nos impide crer que outra vida, outra igrexa e outro mundo son posibles. Cando espertaremos do noso soño?. ...

NON HAI POUCO QUE NON CHEGUE NIN MOITO QUE NON SE ACABE PÓRTICO      O relato da multiplicación dos pans e dos peixes que hoxe proclamaremos no evanxeo, constitúe unha boísima chamada de atención para tod@s @s que nos dicimos cristiáns e cristiás nestes tempos de crise, de esgotamento de recursos enerxéticos, de escaseza de traballo, de miseria nos pobos subdesenvolvidos... Pero, como resolver o problema da subsistencia de pobos enfrontados á escaseza e á falta de bens?. Certamente, non chegaría con douscentos denarios. E é que, como destaca moi afortunadamente a encíclica "Amor na verdade", que recentemente publicou o papa Bieito XVI, hoxe o desenvolvemento ten por nome a eficacia e a técnica e non a centralidade da persoa. Isto esta na orixe da actual crise económica, pois esquecida a persoa,... qué máis dá actuar dun xeito ou doutro?. O importante é obter rendibilidade e beneficios.     Porén, hoxe estamos chamad@s a descubrir que a solución non está nos cartos, que crean ...

Unha terra, un pobo, unha fala...alentadas por un Deus Pai e irmán Pórtico      Novamente somos convocados á mesa do Señor para compartir, celebrar, agradecer e gozar da presenza do Deus da comunidade e do amor. O Deus que enviou ao seu Fillo para que pasara facendo o ben, e nos deixara o seu recendo de solidariedade.     Que neste día de Santiago, o que non renegou diante da chamada do Mestre, e da nosa terra de Galicia, que tampouco nós reneguemos nin do seguimento de Xesús nin do compromiso de traballar por unha Galicia solidaria, xusta, libre e agradecida de posuír unha lingua para expresar a súa vida, os seus sentimentos e a súa fe. Perdón Polas veces nas que diante da invitación que nos fas a seguirte, poñemos desculpas, deixámonos levar dos medos ou buscamos o noso interese, SEÑOR, QUE A FALA NOS ACHEGUE MÁIS A TI. Porque moitas veces danos vergoña dirixirnos a Ti na nosa lingua, CRISTO, QUE A FALA NOS ACHEGUE MÁIS A TI. Porque diante da túa chamada, fáltanos con...

Apacentar, que non espantar, oficio e tarefa de todo pastor Pórtico      Agora xa non é unha visión moi habitual nas nosas parroquias ver pastores cos seus rabaños; por iso os máis pequenos poden non entender a imaxe que utiliza hoxe a liturxia para poñer de manifesto a importancia de que nunha comunidade poidan camiñar xuntos, buscando sintonía e respectando a necesaria pluralidade, tanto fieis coma pastores. Inda que para algúns a imaxe poida quedarlles lonxe, non esquezamos que só desde este camiñar xuntos, sen buscar impoñer visións propias e sen pretender volver a tempos pasados, poderemos ser verdadeira Igrexa no medio do mundo, cunha actitude de unión e colaboración con todo o que dignifique a persoa e a libere de tódalas ataduras que lle impiden ser libre e feliz. Perdón Por tódalas veces en que no canto de unir, esparexamos, creando diferenzas que separan e non pontes para unir, SEÑOR, NON NOS DEIXES CAER NA TENTACIÓN. Porque non sabemos estar cerca dos nosos pastores, xa que ...

A resposta ao teu envío fai de nós xermolos de esperanza PÓRTICO Para ser cidadán dun determinado lugar, cómpre só estar inscrito no rexistro civil. Porén, mal que lles pese a algúns, ser crente, ser discípulo de Xesús, non é só cuestión de estar apuntado nuns determinados libros parroquiais que dan fe de que temos recibido o bautismo, senón que ser cristián é, en primeiro lugar, adhesión libre e persoal á mensaxe e á vida de Xesús de Nazaret. Porque non nos enganemos: o que nos apaixona, o que nos interesa, o que valoramos... pasa a ser o motor da nosa vida. Por iso, se Xesús non é eixo central, nada nin ninguén nos poderá mover a vivir coma El. Se non hai convición, non pode haber acción; se non hai confianza, non pode haber seguimento; se non hai aceptación, non pode haber compromiso. Que a celebración que agora comezamos nos dea folgos e alento para percorrer este camiño. O PERDÓN Polas veces en que o que cremos está lonxe da nosa vida, como un compartimento illado, SEÑOR, DÁNOS XE...