A resposta ao teu envío fai de nós xermolos de esperanza
PÓRTICO
Para ser cidadán dun determinado lugar, cómpre só estar inscrito no rexistro civil. Porén, mal que lles pese a algúns, ser crente, ser discípulo de Xesús, non é só cuestión de estar apuntado nuns determinados libros parroquiais que dan fe de que temos recibido o bautismo, senón que ser cristián é, en primeiro lugar, adhesión libre e persoal á mensaxe e á vida de Xesús de Nazaret. Porque non nos enganemos: o que nos apaixona, o que nos interesa, o que valoramos... pasa a ser o motor da nosa vida. Por iso, se Xesús non é eixo central, nada nin ninguén nos poderá mover a vivir coma El. Se non hai convición, non pode haber acción; se non hai confianza, non pode haber seguimento; se non hai aceptación, non pode haber compromiso.
Que a celebración que agora comezamos nos dea folgos e alento para percorrer este camiño.
O PERDÓN
- Polas veces en que o que cremos está lonxe da nosa vida, como un compartimento illado, SEÑOR, DÁNOS XERMOLOS DE ESPERANZA.
- Porque as nosas indecisións convértenos en persoas inseguras e incapaces de dar testemuño da túa presenza no medio do mundo, CRISTO, DÁNOS XERMOLOS DE ESPERANZA.
- Por non ter sabido descubrir e agradecer tantos pequenos xestos de cariño que as persoas que temos ao noso redor teñen connosco, SEÑOR, DÁNOS XERMOLOS DE ESPERANZA.
REMUÍÑO
- O profeta Amós, polo que escoitamos na lectura, non foi un profeta dende o seu nacemento. Non foi capacitado, nin foi á escola para ser anunciador de Iavé. Dinos el a súa profesión: cultivador de figos. Pero ben podería ser mecánico, albanel, oficinista, ou calquera profesión. O importante é que o chamou o Señor para ser profeta, para anunciar dende a súa vida, o que el sentía e vivía como crente. E non tivo medo do que dicía, aínda que como lemos, lle traia problemas e rexeitamentos. Porén, é no cotiá do noso traballo onde descubrimos a chamada do Señor. E non para subirnos a grandes estrados, senón para mostrar coa vida o anuncio do Reino. Un anuncio que, dende a sinxeleza, fala de cercanía, de diálogo, de perdón, de colaboración, de desprendemento... fala de Xesús. E cando sexamos interrogados ou cando sintamos o rexeitamento, só poderemos dicir que é o noso ser cristián o que nos impulsa á misión, é o seguimento de Xesús na nosa vida o que nos impide dar marcha atrás, xa que non nos anunciamos a nós nin aos nosos intereses, nin a proxectos de outros, anunciamos a Xesús e o seu Reino.
- As lecturas que vimos de escoitar hoxe, poden permitirnos facer algo así coma un pequeno retrato-robot da identidade do cristián, nunha especie de decálogo:
- Sábense escollid@s por Deus
- Escollid@s para ser enviad@s ,para ser as súas testemuñas. Non se pode quedar parado nin instalado, non podemos permanecer comodamente no lugar de sempre, esperando a que veñan. Coma Xesús, sempre estamos en camiño, culturas distintas, xente que sae ao noso encontro....
- Algunhas veces, resultan molest@s. A súa mensaxe, a primeira vista, esperta curiosidade, pero logo para a cuestionar, denuncia, pide cambio, aporta novidades.... e atopa resistencias. Por iso, aos auténticos profetas, moitas veces, mesmo dentro da mesma Igrexa, non se lles ten en conta.
- Son rexeitad@s: a mensaxe atopa corazóns pechados, plans feitos, adaptacións, resistencias... A verdade molesta... aínda que nos fai libres.
- Son insistentes, e non se botan atrás facilmente.
- A nosa autoridade está no servicio. E por iso, unha constante tentación que teremos que vencer será o afán de ser máis importantes, de ter máis privilexios, de crernos superiores, xerando desigualdades e servidumes na comunidade e sendo antitestemuñas.
- Unxid@s para levar a liberación ás persoas. Perder o noso tempo coa xente para a que ninguén ten tempo. Saber acoller e tender as nosas mans dando calor, atención, esperanza.
- Chamar ao cambio, sendo persoas novas, humanas e humanizadoras, con criterios e valores evaxélicos.
- Desde a austeridade e a sinxeleza do camiñante que leva o xusto e non busca instalarse. Confiando na Providencia de quen envía; pero tamén no amor fraterno que acolle e comparte.
- Traballando xenerosamente desde a nosa vida de cada día por un mundo máis xusto, máis humano e coas mesmas oportunidades para tod@s.
- E, conscientes de que esa é a nosa tarefa, Xesús envíanos, como enviou aos apóstolos, para que sexamos esa presenza súa alí onde nos atopemos. O envío non é simplemente un ide, senón que pide de nós unha resposta persoal desde o aquí estou. E nese aquí estou faise presente a nosa reposta de dispoñibilidade e participación en canto supoña que o chamado de Xesús non é unha teoría imposible de vivir. Foron moitas as persoas, homes e mulleres, que nos dous mil anos de historia, e o que é máis importante, tamén hoxe, responderon e están a responder a este envío. Por que somos tan cegos para non velo?. Que aprendamos a dicirlle si ao envío que nos fai Xesús, e o concretemos no noso ser e actuar como fermento de corazón quente e man acolledora alí onde esteamos.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Con agarimo e dispoñibilidade poñémonos nas mans de Deus e compartamos xuntos a nosa oración dicíndolle:
AQUÍ ESTOU, SEÑOR, PARA FACER A TÚA VONTADE
- Pola Igrexa, para que non teña medo a escoitar as voces dos profetas de hoxe, que a invitan a renovarse, a ser faro na noite e a poñer ilusión e esperanza no camiñar de tantas persoas, OREMOS:
AQUÍ ESTOU, SEÑOR, PARA FACER A TÚA VONTADE
- Para que nas nosas comunidades aprendamos a responder ao teu envío tendendo a man a quen o necesite, visitando aos enfermos que se senten limitados e dependentes, participando en canto axude
a sorrir aos demais…facendo das nosas parroquias un si á túa chamada, .OREMOS.
AQUÍ ESTOU, SEÑOR, PARA FACER A TÚA VONTADE
- Por nós, para que non nos deixemos levar do que outros din e contan, e nos esforcemos por descubrirte nas motivacións e razóns que nos levan a perdoar, colaborar, desculpar, agradecer, pedir perdón, sabernos necesitados… e sempre agradecidos de que nos queres e non nos deixas solos, OREMOS-
AQUÍ ESTOU, SEÑOR, PARA FACER A TÚA VONTADE
Grazas, Señor, por invitarnos a valorar e sentir o gozo de sermos fill@s dun Deus que nos quere e nos invita a querer aos demais. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
Ide por todo o mundo...
Estas palabras están ditas para cada un e cada unha de nós.
Somos continuadores/ras da túa obra.
Somos os teus compañeiros na misión.
Grazas, Xesús. Agradecemos a túa confianza.
O labor é moito, pero os obreiros poucos.
Fainos tomar conciencia desta misión.
Nós queremos ser obreiros da túa misión.
Moitas persoas están caídas e nós pasamos de largo.
Que saibamos ser bos samaritanos.
Convértenos a cada un de nós
para que saibamos anunciar a outros a Boa Nova.
Dános audacia.
N este momento de tanto escepticismo e autosuficiencia
temos vergoña e medo.
Dános esperanza
Nesta sociedade receosa e pechada,
tamén nós temos pouca confianza nas persoas.
Dános amor.
Nesta terra insolidaria e fría, nós tamén sentimos pouco amor.
Dános constancia.
Porque neste ambiente cómodo e superficial,
tamén nós cansamos facilmente.
Convértenos primeiro a nós,
para que poidamos anunciar a outros a Boa Nova.
Grazas, Xesús. Amén
CANTOS
- ENTRADA: Andarei na presenza do Señor
- LECTURAS: Sede o sal, sede a luz
- OFERTORIO: Eu sei de quen me fiei
- COMUÑÓN: Ide e pregoade
Comentarios