ADVENTO, TEMPO DE LIBERACIÓN
SIGNO:
Un mapamundi dividido en catro partes. Cada semana iremos presentando unha das partes, ata completar na derradeira semana o mapamundi. Cada parte levará escrita a cita do evanxeo. Poñemos así en relación a Palabra proclamada, que nos prepara a recibir ao Señor, coa universalidade: ninguén é excluíd@.
PÓRTICO
Iniciamos hoxe un novo ano litúrxico no que a lectura do evanxeo segundo Lucas, invítanos a facer un camiño para coñecer e descubrir a Xesús. Un camiño que comezamos hoxe co tempo de Advento. Así, ao longo destes catro domingos, as súas palabras resoarán nos nosos oídos, nos nosos corazóns.... nas nosas vidas, invitándonos á acoller a liberación á que Xesús nos chama.
Recorramos sen medo este camiño, deixando de lado as nosas seguridades e atrás os nosos medos, e acostumémonos a tender a man a canto supoña cambio, transformación e renovación de todo aquilo que nos axude para que a chegada de Xesús nos atope xa camiñando cara á liberación.
O PERDÓN
- Porque a nosa vida non se ve transformada nin renovada a favor dos demais, senón que pola contra, o noso sempre é o máis importante e o único que nos ocupa e preocupa, SEÑOR, LIBÉRANOS DAS NOSAS RUTINAS.
- Porque moitas veces non somos capaces de pararnos diante da realidade e dos acontecementos que pasan, reflexionando sobre eles, CRISTO, LIBÉRANOS DAS NOSAS RUTINAS.
- Porque somos incapaces de ver máis alá do que a nosa vista nos mostra, de saír da nosa rutina, para abrirnos a unha liberación universal, SEÑOR, LIBÉRANOS DA NOSA RUTINA.
REMUÍÑO
Xesús foi un incansable creador de esperanza. Toda a súa existencia consistiu en contaxiarlle aos demais esperanza. Hoxe escoitamos un berro de alerta: "Levantádevos e erguede a cabeza; andade con tino...". Estas palabras son plenamente vixentes hoxe, porque as persoas seguimos matando a esperanza e embotando a nosa existencia de moitos xeitos. Cando nunha sociedade as persoas teñen como obxectivo case único da súa existencia a satisfacción das súas apetencias e se pecha cadaquén no seu propio desfrute, alí morre a esperanza. Tal vez un dos efectos máis graves e xeneralizados de vivir nunha sociedade da abundancia como é a nosa, sexa a frivolidade, a lixeireza no planeamento dos problemas máis serios da vida, a superficialidade que o envolve case todo. E isto tradúcese, a miúdo, en incoherencias facilmente detectables: as persoas satisfeitas non desexan realmente nada novo. Non queren que o mundo cambie. O presente xa lles satisface. Non se rebelan diante das inxustizas, do sufrimento, do absurdo. En realidade, este mundo é "o ceo" que a toda costa queren manter. Poden permitirse o luxo de non esperar nada mellor.
Porque non nos enganemos: sempre resulta tentador instalarnos no noso pequeno mundo, gozar da abundancia e vivir tranquilos e cómodos, sen maiores aspiracións e sen problemas. Desexamos conseguir a propia felicidade sen cambiar nada do mundo. Pero non o esquezamos: só aquelas persoas que pechan os seus ollos e os seus oídos, só aquelas persoas que se insensibilizaron poden sentirse a gusto nun mundo coma o noso. Quen ama de verdade a vida e se sinte solidario, quen ten a esperanza do Reino, sufre a tensión e intranquilidade de comprobar que este é tarefa sempre inacabada.
Pois ben, a Palabra que vimos de escoitar chámanos a poñernos en pé, a erguer sen medo a cabeza e a alegrarnos, a sentirnos comprendidos porque chega a nosa liberación. Unha liberación que nos di que non podemos vivir agoniados, que non cansa de repetirnos que o seguimento de Xesús é alegría e fraternidade; acollida e dispoñibilidade. É perder os nosos medos, deixando atrás angustias e sabendo vivir o noso tempo no mundo coma unha verdadeira experiencia de liberdade. Dicir si, dicir sei de quen me fiei, por iso non teño medo. Ou mellor: porque confío en Ti, os meus medos non van impedir que sexa eu mesmo: amar, acoller, perdoar, gozar e disfrutar dun mundo que pos nas nosas mans e que nos invitas a facer medrar, a que sexa máis humano.
A invitación está feita, a que esperamos para acoller na nosa vida esta liberación universal?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, Ti hoxe ofréceste para acompañarnos no camiño do Advento. Danos forzas para aproveitar esta nova oportunidade que pos na nosa vida, por iso dicimos confiados:
QUE ACOLLAMOS O CAMIÑO DO ADVENTO CON ILUSIÓN
- Pola Igrexa, para que mostre un camiño de renovación e de cambio, sendo ela a primeira que dea exemplo, dando así testemuño da presenza renovadora do Espírito, OREMOS.
QUE ACOLLAMOS O CAMIÑO DO ADVENTO CON ILUSIÓN
- Polas nosas comunidades, para que esteamos atentos aos signos da presenza de Deus entre nós, unha presenza que se manifesta nos pequenos, nos enfermos, nos pobres.. OREMOS.
QUE ACOLLAMOS O CAMIÑO DO ADVENTO CON ILUSIÓN
- Por todos nós, para que en diálogo constante e frutífero con tódalas persoas, sexamos fermento, luz, sal.. no medio da nosa sociedade, sendo e facendo da nosa vida imaxe do Deus amor, OREMOS.
QUE ACOLLAMOS O CAMIÑO DO ADVENTO CON ILUSIÓN
Grazas, Señor, porque te atopamos no noso camiñar, pois Ti sempre saes ao noso encontro no cotiá. PXNS. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Este é o tempo da espera, do desexo e da ilusión.
É un tempo de ollos abertos,
de olladas longas coma o abrente,
de pasos lixeiros por outeiros e vales.
É o tempo de salas de espera,
dos soños bos que soñamos
e dos embarazos da vida.
É tempo de anuncios, pregóns e sobresaltos;
de vixías, centinelas e carteiros,
de trobadores e profetas.
É tempo de pobres e emigrantes,
de cadeas e cárceres rotos
e de follas con boas novas.
É o tempo de Isaías, Xoán Bautista e María;
e de Xosé, quitando pantasmas,
embarcado na aventura
e pasando noites en vela.
Cantos
- Entrada: Ven axiña visitarnos
- Lecturas: Veña o teu Reino
- Ofertorio: Xesús chamado amigo.
- Comuñón: Volve Señor
Comentarios