A ledicia do servizo pasa pola
capacidade de testemuñar de xeito esperanzado
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Amigos nas penas
- ASPERSIÓN: A auga do Señor (Nº 125)
- LECTURAS: Sede o sal, sede a luz
- OFERTORIO: Señor da mañá e da tarde (Nº 131)
- COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 50)
PARA NON PERDER O PASO
Ser pastores no mundo de hoxe significa
ter unha permanente actitude de servizo e dispoñibilidade. Non poñer nin o
interese persoal nin carteira por diante do servizo e da actitude de acollida.
Xesús dinos no Evanxeo que escoitaremos logo que o pastor é quen de poñer a
vida ao servizo do seu rabaño. Francisco no cansa de insistir nesta idea con
imaxes e metáforas suxestivas e estimulantes. Que falla entón? A capacidade de
acoller esta mensaxe por parte de aqueles que comprometeron a súa vida ao
servizo das comunidades, facendo do “full time“ –tempo completo– o sentido da
súa vida. Por iso esta mañá queremos rezar como comunidade polos pastores das
comunidades cristiás, para que non antepoñan nunca nin a súa comodidade, nin os
cartos, tampouco o seu pouco respecto cara ás persoas que traballan, colaboran
e participan na vida das comunidades, ao servizo e á dispoñibilidade, onde non
medien cartos, das persoas ás que han servir e querer.
CO CORAZÓN FERIDO
(Dentro deste momento do perdón, se así nos parece ben,
podemos asperxer á comunidade; expresando con este xesto que a resurrección de
Xesús confórmanos co noso bautismo e renóvanos permanentemente).
- Pola nosa falta de esperanza no día a día da vida; SEÑOR, QUE RESUCITEMOS CONTIGO.
- Pola perda da alegría que experimentamos na nosa vida; CRISTO, QUE RESUCITEMOS CONTIGO.
- Polo pouco testemuño convencido que damos da fe que cremos; SEÑOR, QUE RESUCITEMOS CONTIGO.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
ü Testemuño,
esperanza e alegría son as tres
palabras que mellor expresan e definen o que os seguidores de Xesús entendemos
por Pascua. Nelas condénsase toda a riqueza que ao longo destes cincuenta días
imos vivindo, compartindo e celebrando. Non son xa que logo, tres palabras
recurso ou baleiras de contido; ao contrario, son tres iconas que nos mostran
toda a riqueza da pascua cristiá.
Testemuño é o que dan e mostran aqueles seguidores da primeira
hora. Os que estiveron á beira e compaña de Xesús. Pero o seu non é un
testemuño retórico ou de fórmulas e frases feitas, senón que é o testemuño da
vida. Mostran coa súa maneira de comportarse e facer as cousas que, de verdade,
a proposta de Xesús, que viran, experimentaran e compartiran callara neles. Non
é o seu un cristianismo líquido ou posmoderno que vai adecuando á súa
comenencia o Evanxeo, senón que a súa coherencia e seu non querer facer da fe
en Xesús puro utilitarismo interesado, lévaos a sufrir incomprensión,
persecución e mesmo burla por parte dos que non compartían a súa maneira de ver
e entender o sentido da vida. Por iso dan testemuño, sen sentir medo ni ao que
dirán ni ao que lles puidera pasar, da resurrección de Xesús. que para eles non
era un construto ideolóxico, senón una experiencia que tiñan necesidade de
compartir dándoa a coñecer.
Esperanza é a segunda experiencia que os apóstolos viven e
senten respecto ao proxecto de Xesús. Esperanza foi o que El lles transmitiu no
día a día da súa relación ao longo dos tres anos de vida pública. Pero
esperanza era tamén o que guiaba o proxecto do Deus salvador que acolle,
acompaña, alenta, perdoa e opta polos desherdados do mundo. Era o cumio, a
plenitude que daba razón de ser a todo canto facían e ao xeito de mirar o
mundo. Nesa esperanza, desde esa esperanza, que é vida e permanentemente
proxecto –a desesperación non debera entrar no proxecto vital dun seguidor de
Xesús– está a razón pola que nós hoxe estamos aquí, non só escoitando o que eu
agora estou a dicir, senón facendo memoria actualizada da vida de cada un e
cada unha de nós para preguntarnos se de verdade é a esperanza a que está sendo
motor do noso día a día. Quen non a ten asume o derrotismo, a incapacidade e o
fracaso. Se quixeramos equiparar o que supuxo -e ha supor tamén hoxe para nós-
a esperanza para os primeiros cristiáns, teriámolo que facer co que hoxe
chamamos empoderamento. Os apóstolos empoderaron, foron quen, non se deixaron
dominar polo medo nin a ameaza, seguiron para adiante. Fagámolo nós tamén, para
que a beleza e fondura do proxecto de Xesús non morra pola nosa falta de
ilusión por transmitilo.
Alegría vén sendo a actitude que fai posible e visible as
outras dúas. Como escoitamos permanentemente, Francisco, non deixa de antepoñer
a alegría a calquera outra actitude para definir a un cristián. Chámanos a non
ter cara de vinagre, tampouco de funeral, a non ser burócratas de oficina...
persoas, nunha palabra, faltas de alegría. As súas propostas pastorais en forma
de documentos escritos por el levan como título a “a alegría do Evanxeo”, “a
alegría do amor” e a última, que acaba de saír do prelo, volve insistir
nisto ao titulala, “aledádevos e rebulide”.
Como vemos logo, a insistencia do papa é a de volver ao espírito da pascua que
levou aos apóstolos a perder o medo e a vergoña, para saír e anunciar. Como
fixo Xesús e como os enviou a eles. Hoxe ese envío recae sobre nós. Fagámolo
testemuñando a alegre esperanza de resurrección!
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Poñemos en Deus o noso corazón para
rezar xunt@s dicindo:
GRAZAS POR
INVITARNOS A DAR TESTEMUÑO
Pola Igrexa, para que non caia na tentación da condena,
o malhumor, a tristura e a falta de esperanza ao propoñer a mensaxe de Xesús,
OREMOS.
GRAZAS POR
INVITARNOS A DAR TESTEMUÑO
Polas nosas comunidades para que non se deixen vencer
pola rutina, e se esforcen por ser alegres, solidarias e con capacidade de
perdoar, OREMOS.
GRAZAS POR
INVITARNOS A DAR TESTEMUÑO
Por nós, para que deixemos que no noso corazón latexe a
ledicia esperanzada dunha fe que ademais de vivir persoalmente queremos
transmitila desde o servizo, a escoita, a acollida e a dispoñibilidade cara aos
demais, OREMOS.
GRAZAS POR
INVITARNOS A DAR TESTEMUÑO
Grazas, Señor, por alentar canto hoxe
poñemos baixo a forza da túa presenza en nós. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Pai, hoxe queremos dar
grazas desde a alegría e a esperanza por ter compartido comunitariamente a
celebración do día do bo Pastor, Xesús, o teu Fillo.
Grazas por darnos azos para
non abandonar ante as dificultades e problemas que cada día imos atopando.
Grazas pola forza coa que
nos alentas para non deixar que agromen en nós actitudes de tristeza,
desilusión ou desesperanza.
Grazas porque segues a
mostrarte ante nós coma o Pai que pon ao noso lado ao Pastor bo que ofrece
vida, amor e solidariedade.
Grazas porque a pesares das
moitas voces coas que cada día nos atopamos, non deixas que a túa se apague no
noso corazón.
Grazas, Pai, porque nas
encrucilladas da vida, cando temos que elixir e decidir, sempre estás preto
para, acertemos ou non, non deixarnos solos.
Comentarios