Só o verdadeiro discernimento nos pode sacar da ignorancia. Non
teñamos medo.
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
-->
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA:
Que ledicia a miña (Nº 4)
o
ASPERSIÓN:
A auga do Señor (Nº 125)
o
LECTURAS:
As túas palabras, Señor, son espírito e vida (Nº 113)
o
OFERTORIO:
Grazas, Señor, na mañá (Nº 117)
o
COMUÑÓN:
Quédate, Señor, connosco (Nº 63)
PARA NON PERDER O PASO
Cando unha persoa obra por ignorancia, a súa
responsabilidade no actuar queda minguada, xa que a súa maneira da facer as
cousas non está movida desde a interioridade e a liberdade que ha estar sempre
no desenvolvemento do actuar maduro e imputable, senón polo descoñecemento. Na
primeira lectura de hoxe, Pedro dille a aqueles que o escoitaban en Xerusalén
que o seu actuar fora un actuar arroutado e superficial; o que os levou a tomar
decisións equivocadas e contrarias ao ben da comunidade e mais da xustiza.
Tamén hoxe nos pasa na nosa sociedade, quizais mesmo a nós, que o actuar de
moita xente, tamén o noso moitas veces, está movido polo descoñecemento e a
falta de esforzo por formarnos e coñecer. Aproveitemos logo este tempo de
pascua para achegarnos á esperanza que nos ofrece a resurrección de Xesús, de
xeito que a ancoremos na nosa vida e se converta en motor que mova, alente e
nos leve a non desesperar ante problemas e dificultades.
CO CORAZÓN FERIDO
(Dentro deste momento do perdón, se así
nos parece ben, podemos asperxer á comunidade; expresando con este xesto que a
resurrección de Xesús confórmanos co noso bautismo e renóvanos
permanentemente).
· Polas nosas actitudes
conformistas e faltas de ilusión; SEÑOR, QUE A TÚA LUZ NOS MOSTRE AS TÚAS
PEGADAS.
· Polas veces nas que
prexulgamos sen coñecer; CRISTO, QUE A TÚA LUZ NOS MOSTRE AS TÚAS PEGADAS.
· Porque queremos saber moito
de todo, pero acabamos por non saber nada da necesidade que os demais teñen de
axuda e compaixón; SEÑOR, QUE A TÚA LUZ NOS MOSTRE AS TÚAS PEGADAS.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Seguimos a ler pequenos
anacos do libro dos Feitos dos Apóstolos, libro onde se nos vai narrando como
se ía configurando aquela comunidade que quedara descabezada coa morte do
Mestre. Nesta lecturaE percibimos como van concretando, para convertelo en
actitudes e comportamentos, canto lle foran escoitando a Xesús. Polo que para
eles, convencidos estaban, era posible compartir, preocuparse uns dos outros,
deixar atrás o medo. E unha das cousas que esta perda do medo lles supón é a de
dicir a verdade, por iso Pedro se dirixe aos xudeus lembrándolles que a súa
opción por pedir a liberación dun delincuente foi a que levou a Xesús ata a
morte. Dito isto, propón o principio da misericordia que sempre ha estar na
raíz do actuar cristián, no que o arrepentimento e o cambio de corazón han ser
sempre guieiros desde os que retomar de novo o camiño e non quedarse laiando
sobre a imposibilidade de dar pasos cara adiante. Vemos logo que todo canto
temos hoxe escoitado, non se afasta moito do que nos ocorre hoxe. Por iso ante
a tentación de estar permanentemente queixándonos de que nin nada vai cambiar
nin nós somos capaces, esforcémonos por ter unha mirada diferente das cousas. Unha
mirada de esperanza e en positivo.
Inda que á nosa sociedade,
aparentemente perfecta e sempre con gañas de ser xusticieira, lle resulta imposible
a proposta cristiá de comezar de novo, de superar o rancor, de non deixarse
levar pola vinganza, as persoas cristiás temos que demostrar coa nosa maneira
de facer as cousas que é posible. Que todas as persoas son merecedoras de
tenderlles a man, de que nada nunca pode ser para sempre. Claro que, para poder
entendelo os que nos ven, é necesario que tamén nós o creamos e o poñamos en
práctica. Non basta entón con ter unha marabillosa teoría. Necesitamos, así
nolo esixe a propia coherencia da fe, vivila, practicala, compartila cos que
temos ao redor. Fundamentalmente temos que esforzarnos por cambiar a mirada que
temos das persoas e das cousas, porque moitas veces esa mirada está bastante
afastada da mirada de Xesús. E se non a cambiamos, vai ser moi difícil que os
demais perciban a alegría, o xúbilo e a esperanza da mensaxe. Comecemos por
nós. Pensemos na maneira na que facemos as cousas e nos comportamos cada día. E
non esquezamos nunca que a referencia non é o que fan todos, senón a persoa de
Xesús, que fala ao noso corazón para que non nos deixemos gañar polo costume, a
preguiza ou o fácil e cómodo.
En Xesús, como vimos de
escoitar no evanxeo, o que atopamos non son reproches nin ristras de cousas que
fixemos mal, senón paz. Unha paz que pasa polo corazón, cuestiona moitas das
nosas actitudes e desenmascara moitos dos feitos que nós presentamos como
servizo cando o que en realidade son é puro utilitarismo. Ante a chegada de
Xesús os discípulos volveron a ter medo e desconcerto, pero El dilles: non esteades
asustados, son eu. E volve, para acreditalo, repetir o xesto de Derradeira Cea:
pan compartido e pan solidario, para que ninguén quede fóra e excluído .O que
nos quere dicir Xoán no seu relato é que a Eucaristía non é rito nin costume,
tampouco imposición, senón centro, experiencia comunitaria onde
verdadeiramente, estando xuntos, somos capaces de recoñecer a Xesús na medida
na que nós, coma El, saibamos tamén partir o pan con quen hoxe o necesita. Pero
ha ser este un pan sen medo, un pan de liberdade, un pan que reclama dereitos,
dignidade e igualdade para as persoas, todas, non só para as privilexiadas, as
que teñen moito ou viven no primeiro mundo. A universalidade da Eucaristía é
froito da universalidade de Xesús e da mediación que desta universalidade ten
que facer sempre, pero especialmente hoxe a Igrexa.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Porque queremos que a túa mirada,
Señor, enchoupe o que rezamos e vivimos, dicimos agora:
QUE A TÚA PAZ SEXA SEMPRE A
NOSA PAZ
Para que sexamos unha Igrexa
de encontro, mediadora sempre do respecto e da dignidade das persoas, e non
unha Igrexa de poder, OREMOS.
QUE A TÚA PAZ SEXA SEMPRE A
NOSA PAZ
Para que nos esforcemos por
ser no medio das nosas comunidades mediadores de entendemento, diálogo e
capacidade de elaborar e realizar proxectos xunt@s, OREMOS.
QUE A TÚA PAZ SEXA SEMPRE A
NOSA PAZ
Para que non teñamos nunca
medo a recoñecer os nosos erros, pedir perdón e tender a man, inda que nos
custe, de xeito que deixando atrás o vello, comecemos a construír o novo da
esperanza cristiá, OREMOS.
QUE A TÚA PAZ SEXA SEMPRE A
NOSA PAZ
Alenta,
Señor, a nosa oración comunitaria, para que queden atrás as nosas incoherencias
e apegos humanos; e comecemos a camiñar por vieiros que nos fan perder o medo e
achegarnos a quen necesita esperanza. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Non son os mares
ou as grandes distancias os obstáculos que desafían hoxe ás persoas que
anuncian o Evanxeo, senón as fronteiras que, debido a unha visión errónea ou
superficial de Deus e do home, acaban erguéndose entre a fe e o saber humano, a
fe e a ciencia moderna, a fe e o compromiso pola xustiza.
Por iso a Igrexa
necesita con urxencia persoas de fe sólida e profunda, de cultura seria e de
auténtica sensibilidade humana e social.
(Bieito XVI)
Comentarios