Esforcémonos por afastar de nós canto impide que a esperanza da
resurrección asente no noso corazón
CANTO GOZOSO
o ENTRADA: Que ledicia a miña (Nº 4)
o ASPERSIÓN:
A auga do Señor (Nº 125)
o LECTURAS: Canta aleluia (Nº 21)
o OFERTORIO: Deixade esta terra
o COMUÑÓN: Acharte presente (Nº 51)
PARA NON PERDER O
PASO
No
quinto domingo de pascua, Xesús segue acompañando coa súa presenza aos
discípulos, e loitando para que non se deixen abater pola tristura e a
desesperanza. Nós hoxe, continuadores daquela tarefa, tamén nos reunimos no
nome de Xesús, para non deixar que ese desánimo e esa tristeza acampen no noso
corazón, converténdonos en persoas sen rumbo na vida e sen capacidade de
reaccionar ante as adversidades e dificultades que cheguen a ela.
Esforcémonos para afastar de nós canto impide que a
esperanza da resurrección asente no noso corazón. E comecemos esta celebración
coa confianza no Deus que nos reúne e nos fai sentir comunidade que se esforza
por ser vide que dá os mellores froitos.
CO CORAZÓN FERIDO
(Dentro deste momento do
perdón, se así nos parece ben, podemos asperxer á comunidade; expresando con
este xesto que a resurrección de Xesús confórmanos co noso bautismo e renóvanos
permanentemente).
·
Pola
nosa tristeza interior; SEÑOR, ALÉNTANOS
NA ALEGRÍA.
·
Pola
ausencia de esperanza; CRISTO, ALÉNTANOS
NA ALEGRÍA.
·
Por
non recoñecerte nas persoas pobres; SEÑOR,
ALÉNTANOS NA ALEGRÍA.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
De
novo o medo volve ocupar espazo na palabra de Deus que acabamos de proclamar. O
medo que atenazaba a aqueles discípulos polo que pasara con Xesús e polo que podía pasarlle a eles. Pero a
diferenza do medo dos primeiros días, este medo referíase a unha persoa
concreta: Paulo. Aquel que comezara a delatalos e perseguilos e que agora
parecía outro, tan outro como que se fixera un deles. E isto a algúns non
acababa de convencelos. Vemos como a capacidade de desconfianza non é de hoxe,
senón que vén de lonxe. Non acababan de entender como alguén que os perseguira
e os puxera aos pés dos cabalos ante as autoridades, era o que agora se
presentaba como seguidor convencido e fiel da fe en Xesús. A pesares de verse
centro da desconfianza, a seguridade de Paulo era tal que o levou a explicar o
como e por que do seu cambio. E nunha palabra veu dicirlles que o encontro con
Deus cambiáralle a vida; que a súa mirada da realidade e das persoas xa era
outra. Mesmo arriscaba a súa vida ante os que antes eran os seus amigos, para
con toda a seguridade dar testemuño da alegría que estaba a experimentar na súa
vida ao acoller e entrar a formar parte do grupo dos seguidores de Xesús. Paulo
cambia, transfórmase, descubre que algo novo, que non é capaz de explicar, convérteo
noutra persoa. Unha persoa convencida, segura e necesitada de dar testemuño e
non sentir vergoña do que di e vive. A man de Deus cambiáralle o corazón. E
nós, deixamos tamén que El ocupe un lugar na nosa vida e nos vaia cambiando
para que quede atrás o vello, o que nos enche de medos, o que nos fai
desconfiados, ou que... para ter unha mirada acolledora e de esperanza respecto
a todo/s o que nos rodea?
E
a razón de superar ese medo podemos descubrila no evanxeo que acabamos de ler
hoxe. Volven a estar reunidos os discípulos –o sentido de comunidade e de
necesitarse uns aos outros, é outro dos elementos que sempre se destaca nos
textos que eles escriben a partires da experiencia da resurrección– e alí
senten a presenza de Xesús. Unha presenza que non os paraliza, ao contrario,
motívaos e dálles moito pulo desde o que senten a necesidade de dar a coñecer
todo canto eles están a sentir e vivir. Non poden gardalo para si, necesitan
comunicalo, compartilo! É este outro dos elementos que mostran como a persoa e
o eco das súas palabras foran ocupando espazo no seu corazón, na súas vidas. E
isto alédaos e fai que esperte neles o espírito misioneiro: isto temos que comunicalo!
O gozo que nós sentimos ten que sentilo outra xente, sería egoísta que só nos
quedaramos nós con el!, din eles. Preguntémonos entón nós hoxe: sentimos esta
mesma alegría? Cando escoitamos ou afirmamos que Xesús resucitou, tomamos
conciencia do que isto significa, do cambio que tería que darse en nós, da
alegría que debería de rebordar no noso corazón?
Como
queremos dar froitos, e froitos bos se non nos esforzamos por ter a vida nas
mellores condicións? Sen esforzo, sen constancia, sen a perseverancia de quen
non se deixa abater polo desánimo, senón que ante el loita e non desacouga, non
poderemos dar os mellores froitos. E como sabemos canto mellor é a vida, así han
ser os froitos. Canto máis coñezamos e nos esforcemos por coñecer e afondar nas
consecuencias da palabra de Deus, e da experiencia de Xesús, máis razóns
atoparemos para vivir con xenerosidade e alegría. Testemuñando a fe no seu
proxecto de construción dun mundo onde a discriminación, o abuso, a exclusión,
a superioridade, o clasismo, a rutina, a retórica da palabras baleiras...non
poden ter lugar. Arrinquemos as herbas malas que nos traen pesimismo e espírito
derrotista, e apostemos por unha fe renovada desde unha Igrexa que quere
renovarse e non ten medo a acoller e integrar o novo que axude a entender e
vivir con maior fondura a proposta de Xesús. E isto é hoxe urxente, quizais
máis que nunca, para que ante o líquido da sociedade que destrúe conviccións e
se ve orfa polo nihilismo que entristece, poñamos nós procesos de madurez e
crecemento responsable e libre de solidariedade e misericordia.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Poñemos en Deus a confianza que nos fai
sentir a ledicia de rezar xunt@s dicindo:
SEÑOR,
QUE SEXAMOS A VIDE QUE DÁ O MELLOR FROITO
Pola
Igrexa, para que sexa vide que dá sombra de perdón e misericordia a quen se
acubilla nela, OREMOS.
SEÑOR,
QUE SEXAMOS A VIDE QUE DÁ O MELLOR FROITO
Polas
nosas comunidades, para que nos esforcemos por traballar para animar, alentar e
saber estar ao lado de quen se sente só e tristeiro, OREMOS.
SEÑOR,
QUE SEXAMOS A VIDE QUE DÁ O MELLOR FROITO
Por
nós, para que o noso actuar responda á alegría á que nos chama Xesús, e á
fidelidade do Evanxeo que nos urxe a acompañar, escoitar, e dedicar tempo ás
persoas que se ven lastradas pola dor, a enfermidade e a soidade; OREMOS.
SEÑOR,
QUE SEXAMOS A VIDE QUE DÁ O MELLOR FROITO
Grazas, Señor, por querernos como somos e
invitarnos a superar os atrancos que tantas veces non nos deixan ser nin
felices nin persoas de confianza e paz. P.X.N.S. Amén.
PARA
QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
EU
SON A VERDADEIRA VIDA E O MEU PAI É O LABRADOR, DINOS XESÚS. Por iso:
Non estamos solos. Na oración deixamos a ausencia e
achegámonos a Xesús, que está cheo de vida porque foi fiel ao amor do Pai.
Xesús fainos confidencias profundas, vitais; invítanos a ler a nosa vida cunha
confianza audaz no Pai, o labrador, o que sabe o que nos fai falta. A confianza
nel non é despreocupación nin indiferenza, é conciencia de que somos amados
incondicional e gratuitamente.
”Nada te turbe,
nada te espante. Quen a Deus ten nada lle falta. Só Deus basta” (Sta.
Tareixa de Ávila)
-->
Comentarios