Cremos na igualdade e na dignidade das persoas
Lecturas.- Ide e pregoade (55)
Ofertorio.- Aquí están Señor (32)
Comuñón.- Acharte presente na vida (54)
Oídos atentos
(A partires dun texto da revista de Mans Unidas)
En xeral, pódese dicir que son bos tempos para a “dignidade humana”. Está especialmente presente nos discursos políticos, nas Declaracións e Convencións multinacionais e mesmo en moitas Constitucións nacionais. É tamén unha expresión moi utilizada pola sociedade civil, sen grandes coñecementos teóricos, para dicir simplemente que cada persoa é un “ser valioso” que ha levar unha vida adecuada a esa condición.
A afirmación da dignidade da persoa humana é hoxe un feito practicamente universal. Esta afirmación supón o recoñecemento de que a dignidade da persoa atopa a súa mellor concreción nos dereitos humanos, tal e como recolle a Declaración Universal dos Dereito Humanos que acaba de cumprir 70 anos. Recoñéceo tamén a mesma Igrexa para quen: “o movemento cara á identificación e proclamación dos dereitos humanos é un dos esforzos máis relevantes para responder eficazmente ás esixencias imprescindibles da dignidade humana” (CDSI, 152). Así, a dignidade humana está fundamentada segundo a nosa fe no noso ser creación a imaxe e semellanza de Deus.
Neste segundo domingo de febreiro, desde a forza desta chamada que non deberamos esquecer nunca, celebramos a Xornada contra a Fame que promove Mans Unidas; que cumpre este ano o seu sesenta aniversario de traballo e sensibilización das comunidades cristiás a prol dos máis desfavorecidos do noso planeta.
Participemos activamente de celebración e deixémonos transformar para a acción. A través do noso actuar, sinxelo, pero constante a favor dos esquecidos. Especialmente dos esquecidos á porta da nosa casa. Que tamén os hai.
Corazón misericordioso
- Porque moitas veces non queremos mirar cara onde necesitan da nosa mirada. Señor, que os osos ollos non se neguen a ve-la túa luz.
- Porque miramos para outro lado e xustificamos, co noso silencio a violencia. Cristo, que os osos ollos non se neguen a ve-la túa luz.
- Porque pensamos que defender os Dereitos Humanos é un compromiso que non vai con nós e coas persoas do noso redor. Señor, que os osos ollos non se neguen a ve-la túa luz.
Palabras que remoen o corazón e orientan o noso actuar
- Nesta Xornada na que se nos invita a tomar conciencia de que a fame non é só unha cuestión de falta de alimento, fagamos o esforzo, á luz da palabra proclamada de poñer os ollos e o corazón no importante: as persoas, deixando a un lado todo o que nos distrae desta esixencia. Porque como vivimos nun mundo cheo de barullos e imaxes, podemos correr o risco de querer abarcar moito para acabar por non abarcar nada. Paulo dicíalle aos Corintios, como acabamos de escoitar, que el transmitía o que recibira. Tamén nós estamos urxidos a transmitir canto temos recibido, non materialmente, non, senón todo aquilo que nos foi levando a tomar conciencia de que o mundo non é de cor de rosa nin plano como ás veces nos queren facer crer. O mundo é inxusto; nel hai moita violencia e son demasiadas as persoas que van quedando polo camiño porque ninguén lles presta atención. E isto non podemos deixar que ninguén nos queira facer esquecer contándonos mentiras que só buscan o seu propio interese. Pero ante esta inxustiza e esta dor, si que se pode facer moito. Nós podemos facer moito! Segundo sexan as nosas actitudes así será o noso actuar! Non nos deixemos entón engaiolar polos cantos de serea de quen só queren manipularnos e manternos na ilusión de que só eles van ser os nosos redentores! O mundo está mal, si, pero tamén non debemos esquecer que outro mundo é posible, de nós depende construílo ou non! Traballemos logo pola dignidade das persoas, sen medo nin complexos nin desconfianzas, como nos di Xesús no Evanxeo de hoxe.
- Hai sesenta anos comezou un soño no que poucos acreditaban. Si, porque eran as Mulleres da Acción Católica as que tomaran a iniciativa nunha Igrexa de homes e desde os homes. Como ían acreditar! Pero os malos agoiros non se cumpriron, e hoxe podemos dicir que sesenta anos despois a ilusión segue viva e o proxecto vai para diante. Desde elas e co compromiso de moitas e moitos máis que viñeron detrás para poñer Dereitos e dignidade onde había miseria e abuso das persoas, especialmente das máis pobres, tal e como non cansa de dicirnos Xesús. Desde a dignidade que co mesmo Deus compartimos, e facendo que a súa Palabra xermole en nós, neste 60 aniversario, segue sendo necesario o impulso aos dereitos humanos conculcados a millóns de persoas que viven na miseria, pasan fame, non teñen acceso á educación ou á saúde, ou son excluídos de la participación social o política nas súas comunidades.
- Celebremos, desde a esperanza que nos trae Xesús, e o seu proxecto que nos lembra que a solidariedade é algo practico que se ha construír cada día, e tomando conciencia de que a fe non se pode quedar dentro das paredes, senón que temos que poñela, como facía Xesús, e poñéndoa ao servizo dun actuar esperanzado e gozoso. Recemos desde o que vivimos; e vivamos desde o que rezamos.
Confianza desde onde compartir
A diferenza dos Discípulos, que non acababan de fiarse das palabras de Xesús, nós queremos agora poñer toda a confianza nel e dicirlle:
Que sexamos persoas pescadoras de amor solidario
- Para que sexamos unha Igrexa que escoita os berros de quen se sente esquecido, e que sabe poñer os ollos nas persoas e non nos seus propios intereses. Oremos. Que sexamos persoas pescadoras de amor solidario.
- Para que como comunidade colaboremos hoxe coa nosa axuda económica ao traballo de Mans Unidas a prol da dignidade e dos dereitos das persoas máis desfavorecidas e esquecidas. Oremos. Que sexamos persoas pescadoras de amor solidario.
- Para que non nos deixemos vencer pola indiferenza, o derrotismo e a actitude de quen sempre critica o que fan os demais, pero sen facer nada pola nosa parte. Oremos. Que sexamos persoas pescadoras de amor solidario.
Ante Ti, Señor, poñemos a nosa oración comunitaria. Que non nos conformemos con dicir só palabras, senón que nos esforcemos por poñelas en practica. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Reflexión para construír
Ante este compromiso, do que como crentes non podemos fuxir, dinos Francisco:
“Podemos e debemos facer o mellor cos desvalidos. E para iso hai que pasar á acción, de modo que desapareza totalmente o flaxelo da fame. E isto require políticas de cooperación ao desenvolvemento que, como indica a Axenda 2030, estean orientadas cara ás necesidades concretas dos indixentes. É preciso tamén unha particular atención aos niveis de produción agrícola, o acceso ao mercado de alimentos, a participación nas iniciativas e accións e, sobre todo, o recoñecemento de que, á hora de tomar decisións, os países son iguais en dignidade… A loita contra a fame reclama imperiosamente unha xenerosa financiación, a abolición das barreiras comerciais e, sobre todo, o incremento da resiliencia fronte ao cambio climático, as crisis económicas e os conflitos bélicos.” (Francisco)
Comentarios