Coidar e curar unha tarefa na coresma e sempre
Cantos
Entrada.- Camiñarei na presenza ( 12 )
Lecturas.- Señor Xesús, bendito sexas ( 52 )
Ofertorio.- No colo de miña nai ( 49)
Comuñón.- Grazas, Señor, graciñas ( 50)
Sinal
de Coresma
Engadimos
no taboleiro unha nova palabra desde a que ir preparando a coresma. O noso
corazón esta semana invítanos da camiñar desde a reflexión sobre as persoas
enfermas.
Oídos
atentos
Neste
terceiro domingo de coresma e ao abeiro da festa da Anunciación, tentamos facer unha mirada do noso mundo desde o si ao
respecto e coidado da vida. Respecto e coidado, si, porque a vida non é só
nacer, senón que o nacemento prolóngase
no acoller, querer e implicarse para que non haxa vidas esquecidas,
silenciadas, maltratadas, abusadas ou suprimidas, e sempre desde o respecto á
casa común, onde a vida se desenvolve e
crece. O que fai que o noso si á vida como seguidores de Xesús vaia
creando en nós a conciencia de que toda vida é igual, e para que isto poida ser
son necesarios: traballo, casa, terra e recoñecemento, sempre; non só cando
interesa e convén. Non é unha cuestión
que nos enlee en discusións
políticas, senón pura e simplemente ten que ser un compromiso de humanidade e
da humanidade. Que este novo domingo de
coresma non pase de xeito rutineiro por nós. A mirada, desde que hoxe imos
celebrar, ha ser unha mirada de coidar e coidar vidas. Tódalas vidas.
Corazón
misericordioso
· Por
non coidar a nosa maneira de relacionarnos uns cos outros. Señor, que non descoidemos ser coidadores
de vida.
· Por
non poñer o noso empreño en coidar a Casa común na que crecen e viven as nosas
vidas. Cristo, que non descoidemos ser
coidadores de vida.
· Por
calar ante a dor violenta na que se desenvolven as vidas das persoas máis débiles e necesitadas . Señor, que non descoidemos ser
coidadores de vida
Palabras
para remoer o corazón e orientan o noso actuar
· Porque
a vida é un permanente coidado de amor, é tarefa dos seguidores de Xesús
traballar cada día para que o seu / noso actuar mostre o convencemento do que
afirma/mos e expresa coas súas /nosas palabras. A aposta for facer da vida
compromiso e testemuño, non está nin en berrar alto nin en desautorizar a quen
non mantén unha mesma visión ante a
mesma situación, senón na capacidade de atender, escoitar e mirar a quen se
dirixe a un, para buscar entender canto di – non só a través das súas palabras, senón desde a súa
vida, o sufrido e o incomprendido. Porque moitas veces as tomas de postura ante
cuestións da vida son froito da dor experimentada e incomprendida – e fai. Esta
é unha tarefa permanente na que os cristiáns
nos temos que mover cando falamos da vida, sen buscar colocar a nosa resposta feita, sen ser
capaces de facer o esforzo por prestar atención ao sufrimento e incomprensión
de tantas persoas ás que a vida non ten
sido doada, senón máis ben todo o contrario. De aí que, hoxe máis que en ningún
outro tempo, é necesario educar no discernimento e non na imposición normativa
universal, sen ter en conta ás persoas e todo canto elas viven ou viviron. A
vida, a diferenza dos siloxismos gregos, non se fai en BARBARA – universal e
afirmativo – como se tódalas vivencias e experiencias fosen iguais para tod@s e
ao mesmo tempo. Como di Francisco: “ o
tempo é superior ao espazo”, polo que toda causa e situación debemos
vela en perspectiva, sen esgotala nun feito. Entre negros e brancos hai sempre
moitas tonalidades de grises. E cando falamos da vida, é necesario non
esquecelo. O casuísmo quedou xa moi atrás; necesitamos camiñar, construír e
asumir a pedagoxía da opción fundamental que avanza sen xulgar, e madura sen
xustificar.
· Amar
a vida supón entón ser construtores de vida sempre, non só cando falamos dos
demais, pero logo somos incapaces de aplicárnolo. Ninguén quere sufrir nin
facer da dor vieiro da súa vida; e se houbera alguén que o quixese facer,
ninguén llo vai impedir, pero non ha
supor impoñer o seu criterio aos demais . Deus chámanos polo noso nome,
coñécenos e quérenos, non a eito, senón de xeito persoal . Por iso tamén
podemos dicirlle que nos deixamos seducir por El, porque non nos coloniza senón
que nos respecta e acompaña. E desde aquí é onde a vida se fai verdadeiro valor
a coidar e coidar . Que non enfrontar e impoñer. Deus salva, pero a súa non é
unha salvación de quen manda para que outros obedezan, senón unha salvación que
fai da experiencia de cada día un encontro de solidariedade e compromiso pola
persoas, por tódalas persoas.
· E
como o amor non é un arrouto, senón unha aprendizaxe, temos que esforzarnos,
con honestidade , por facer da vida camiño e proceso de crecemento. Fronte a
unha cultura que moitas veces non distingue nin diferenza, senón que mestura e
despersonaliza. O si á vida ha ser sempre un camiño de crecemento, e maduración, onde non todo da igual nin é o
mesmo. Traballemos logo para que en nós o si á vida sexa aprender a estar
sempre ao lado dos pequenos e sinxelos. Os preferidos do “mestre”.
Confianza
desde onde compartir
Deus
fíxose un do nos@s ao asumir a condición humana, facendo que tódalas vidas
foran iguais e merecedoras do mesmo coidado e respecto. Co agradecemento co que
acollemos este comprimise de amor, dicimos: Señor, que sexamos coidadores e curadores de vida.
· Para
que entre tod@s construamos unha Igrexa fiel ao Evanxeo e comprometida coas
causas das persoas empobrecidas do noso mundo. Oremos . Señor, que sexamos coidadores e curadores de vida.
· Para que a nosa opción
pola vida non sexa só unha frese, senón un compromiso por coidar, respectar,
favorecer e acoller toda vida e tódalas vidas, sen desprezar nin excluír
ningunha. Oremos. Señor, que sexamos
coidadores e curadores de vida.
· Para
que traballemos as actitudes persoais e sociais , e así facer posible un
compromiso a favor dos máis débiles e indefensos do noso mundo. Oremos. Señor, que sexamos coidadores e curadores
de vida.
· Para
que maiores, enfermos e persoas indefensas sexan sempre prioridade no noso
compromiso a favor da defensas da vida.
Oremos. Señor, que sexamos coidadores e curadores de vida.
Señor e Deus da vida encarnada no proxecto de amor de
Xesús. Alenta sempre o noso compromiso na defensa da dignidade de tódalas
vidas. Ti que vives e reinas por sempre eternamente. Amén.
Aquecendo o corazón
“... Un novo suxeito
eclesial está nacendo, é un suxeito que complementa, que reforza as
accións de toda a Igrexa, en alianza con tódalas mulleres e homes de boa vontade,
con organizacións dos pobos orixinarios, con organismos internacionais e rexionais,
para dicir: Necesitamos un cambio!”. Podemos dicir ao
respecto que o Sínodo para a Amazonía é unha oportunidade especial para animar cambios
profundos sobre a maneira na que a Igrexa pode acompañar e responder aos sinais
dos tempos actuais que ameazan a vida dos biomas, o futuro dos pobos
orixinarios e as súas culturas, e aquilo que pon en risco ás futuras xeracións...
é un grito de vida, un grito ante o cambio...queremos que teña
un eco global, acompañando ao Papa Francisco e afirmando que a
Laudato Si simplemente non pode morrer, simplemente non
podemos permitir que se apague e ten que converterse nun elemento orgánico da
nos propia identidade. Por todo iso,é imprescindible acompañar este
camiño para tamén responder a estas conversións tan urxentes,
incluíndo a conversión pastoral”
( Secretario da REPAM - Rede Eclesial Pan Amazónica- )
Comentarios