IIº Domingo despois de Nadal
Cantos
Entrada.- Non vou sóLecturas.- Douvos un mandato novo
Ofertorio.- Pan do ceo
Comuñón.- O amor é o meirande
Mirando as beiras
No camiño da historia de amor de Deus para con nós, imos dando pasos que fan posible que nos encontremos con persoas de distintas experiencias persoais, culturas, realidades sociais, linguas... das que nos separan moitas cousas, pero coas que compartimos unha mesma identidade: a filiación e polo tanto, a fraternidade. Todas e todos somos fillas e fillos de Deus. Que non é un algo afastado e que está lonxe, senón o Alguén que camiña e se nos vai mostrando neste noso camiñar.O Evanxeo de hoxe volve mostrarnos esta idea de que a Palabra fíxose coma nós; asumiu a nosa condición de xeito que tamén nós poidamos asumir a súa condición. Neste camiño de reciprocidade na nosa relación co Deus amor, dispoñámonos a compartir a súa presenza e a agradecer o poder participar plenamente da súa Maternidade – Paternidade ofrecidas e compartidas.
Corazón misericordioso
• Porque os nosos esquecementos fan que nos vaiamos apartando entre nós. Señor, renova en nós a fraternidade .• Porque a nosa preguiza fainos persoas cómodas e despreocupadas. Cristo, renova en nós a fraternidade.
• Porque a diferenza de Ti, cústanos manter a coherencia das nosas conviccións no actuar cotián. Señor, renova en nós a fraternidade.
Palabra encarnada
• Deus entra na vida de Israel non coma un súper heroe, senón coa sinxeleza de quen quere acompañar procesos e alentar proxectos. Por iso acompaña ao pobo de Israel na súa andaina de buscar identidade e espazos nos que ser e desenvolverse. Do mesmo xeito, tamén hoxe, continúa nesta mesma tarefa. Pero desta volta non é Israel, somos nós, a comunidade cristiá, sempre en camiño, a que se sente acompañada nos nosos pasos pola súa presenza. Non unha presenza conceptual e baleira de contido, senón a presenza viva, alegre, esperanzada e verdadeiramente humana: vai no medio de nós, non se afasta. Como acabamos de escoitar, El pon a súa tenda onda a nosa. A súa existencia desenvólvea entre nós,como vimos celebrando nestes días do tempo de Nadal. Non é un Deus de distancias, tampouco dos que se pon de canto para non vernos. El é o Deus que se implica, que non escapada dos problemas e dificultades. El é o Deus que nos treitos da vida faise tamén camiñante ao noso lado, de xeito que nós poidamos tamén camiñar con outras persoas que vemos que non poden avanzar solas. Fíxose d@s nos@s, para que nós nos fixeramos d@s Del. E nesta frase podemos resumir a grandeza do canto queremos celebrar en Nadal; e desde el, cada día da nosa vida. Porque, nin nós debemos camiñar sos nin tampouco permitamos que o faga quen necesite compaña. Solidariedade, entrega, xustiza, coherencia, tenrura... han ser sempre os nosos pasos.• No seu camiñar vainos agarimando coa súa bendición. Para El ninguén lle resulta indiferente nin invisible, ao contrario: tod@s temos nome, identidade, rostro... somos suxeitos e non obxectos a “cousificar”. Desde El, chámasenos, úrxenos, para que tamén poñamos en practica o recoñecemento das persoas como suxeitos; suxeitos que aman, sofren, rin, choran, necesítannos, necesitámolos, téndennos a man, tendémoslla... pero nunca lles damos as costas. Acollamos esta bendición que nos ofrece, sintámonos elixidos , non para ser elite que se aparta e fai da invisibilidade tarefa, senón para ser pobo, persoas, comunidade que asume a vida coma un proceso de cambio e transformación a vivir todo o humano e de xeito máis humano.
• Nesta elección polo visible como elemento de identidade do ser cristiáns hoxe no mundo, estamos chamad@s a ser semente de presenza; semente de froito abondoso; semente que enriquece e aporta, que une e acompaña, que denuncia e non cala ante as inxustizas e a desconsideración das persoas; semente de boa colleita solidaria e con capacidade para non deixar que o xoio do rancor, a violencia, a desigualdade, o abuso... crezan nin nas nosas comunidades cristiás nin na sociedade que , entre tod@s, imos conformando. Sementemos, entón!
Pés no chan e confianza en Deus
Invítasnos, Señor, a ser semente en cada unha das nosas accións, co agradecemento por confiar en nós, dicimos: Que sementemos encontro e non división.• Que a Igrexa, Señor, sexa campo preparado para acoller a túa semente, que nos fai iguais e sen prexuízos, e dar así os mellores froitos .Oremos. Que sementemos encontro e non división.
• Para que sexamos capaces de facer das nosas comunidades campos nos que sementemos e recollamos os mellores froitos da túa colleita: as persoas e canto as fan felices. Oremos. Que sementemos encontro e non división.
• Que saibamos acoller, bendicir e acompañar as persoas que no seu proceso da vida, necesitan mans que as axuden a descubrir que Ti non buscas someternos, senón querernos e facernos felices. Oremos. Que sementemos encontro e non división.
Na confianza de que a nosa oración non vai caer en asco roto, dámosche grazas, Señor, por acompañarnos nos noso camiños da vida. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Latexando tenrura no corazón
Grazas por ensinarnosa vivir coma irmáns.
Grazas por ensinarnos a perdoar
e coidar ás persoas que temos ao redor.
Grazas por ensinarnos como querer,
e darnos o exemplo do amor meirande.
Grazas pola nai que nos deches,
que nos coida e nos acompaña sempre.
Grazas pola túa Palabra
tan clara, tan sinxela e tan chea de vida.
Grazas por invitarnos a seguirte
construíndo un mundo mellor , Casa Común.
Grazas por confiar en nós
e convidarnos a colaborar co teu gran traballo.
Grazas por ensinarnos a sementar
Desde o comunitario e o que busca o ben común.
Grazas, Señor.
Comentarios