14 domingo do tempo ordinario 2020
Cantos
Entrada. Vinde axiña
Lecturas. As túas palabras, Señor
Ofertorio. Na nosa Terra
Comuñón. No colo da miña nai
ABRINDO OS OLLOS AO MUNDO
Adentrandonos xa no mes de xullo, e ante este verán de desesescalada, non deberiamos esquecer dúas palabras nas que se resume a nosa andaina neste novo tempo: liberdade e responsabilidade. Liberdade para decidir, para non deixarnos coaccionar polo medo, para non instalarnos na pasividade paralizante de quen renega de construír futuro. E responsabilidade de quen ten memoria e non esquece nin as persoas que se foron nin a dureza dun tempo no que, metidos na casa, escoitabamos novas tristes e desalantadoras. Por iso, para non volver a ese tempo, é fundamental a responsabilidade dos que, querendo camiñar desde este presente ao futuro que está por vir, estamos dispostos a facelo coa responsabilidade de quen non baixa a garda, ao estilo de Xesús, pero non se deixa tampouco dominar polo medo, que sempre impide o actuar libre.Que a celebración que agora comezamos, Reactive en nós este dobre compromiso de saber conxugar liberdade e responsabilidade.
ACOLLENDONOS Á MISERICORDIA
- Para que non nos deixemos paralizar polo medo. Señor, que os nosos sexan pasos de liberdade.
- Para que saibamos ser responsables, pensando en nós e nos demais. Cristo, que os nosos sexan pasos de liberdade.
- Para que non nos deixemos levar da tentación do illamento. Señor, que os nosos sexan pasos de liberdade.
ENCHOUPADOS NA PALABRA
O profeta Zacarías invita a aledar o corazón, a non permitir que, como diciamos no momento de compartir a misericordia de Deus, nos deixemos arramplar polo desacougo, o pesimismo permanente nin pola tentación do illamento. Porque o Deus de Xesús é sempre un Deus de comuñón;un Deus de compartir;un Deus de mans tendidas e camiños compartidos. O que leva a que nunca nos síntamos sos, e que aprendemos a descubrir a súa presenza en quen de xeito libre e responsable, loita e traballa por levar o seu tempo, a súa palabra, o seu sorriso, a súa dispoñibilidade para quen a precise. O que sempre produce ledicia;a ledicia de ofrecer e acompañar;a ledicia de quen non mira ao malo que pasou, senon que, sen esquecelo, se vai esforzándo por abrir camiños de futuro e esperanza.
O que nos fai tomar conciencia de que nin estamos sos nin tampouco debemos caer na tentación de alistarnos no grupo dos desacougados permanentes. E iso e así porque a forza do Espírito de Deus vai con nós. E tal é así que mesmo a súa presenza vai facendo que compartamos, colaboremos e fagamos do noso dia a día unha experiencia de traballo compartido e agradecido. Por iso nos aledamos, tamén, de xeito comunitario , e celebramolo reunindonos no seu nome.
Sabermos xunt@s no nome do Señor, deixarnos acoller na súa tenrura e romper os muros que nos illan e poñen de costas aos demais, non só e motivo de ledicia;tamén o é de agradecemento. Un agradecemento, como nos di Mateo no Evanxeo que acabamos de ler, que habitantes de enchoupar toda a nosa vida, para que vaia facendo de nós, persoas ledas no corazón,nos ollos a no xeito de achegarnos aos demais. O que fará que o vai amosa mostrando coa ledicia de facer as cousas pensando sempre nos demais, e asumindo que esta ledicia, porque non é aparente, nos leva a actuar con liberdade e desde a responsabilidade de quen toma en serio o mundo e todo o queno nel ocorre.
ACOLLENDO O CLAMOR DA FRATERNIDADE
Acheguemonos comunitariamente a compartir a oración, dicindo: Grazas, Señor, por aledarnos.- Para que sexamos unha Igrexa que sabendo estar no mundo, non esquece que este é casa de traballo comunitario e busca de ben común. Oremos. Grazas, por aledarnos.
- Para que construamos parroquias ledas, con capacidade asociativa e buscando o ben de tod@s.Oremos.Grazas, Señor, por aledarnos.
- Para que sexamos persoas crentes con espírito renovado e comprometidas no esforzo de unir e buscar sempre o que poidamos compartir. Oremos. Grazas, Señor, por aledarnos.
PALABRA PARA AGRADECER
Señor, agasallachesnos cos campos de flores
que enchen o aire de recendo e frescor,
Cubriche os ceos de fulgores inmensos
e deches aos mares o teu eterno Bruar.
O teu Amor resplandece sempre;
A Terra proclama sempre a túa Glória;
No medio estes himnos que xermolan desde o mundo,
Eu quero erguerche a miña voz de pracer. -Amado Nervo-
Comentarios