Trindade 2021

Só aprendendo a comunicarnos rompemos o retrouso do individualismo

Cantos.-

Entrada.-  Con ledicia vimos ( 3)

Lecturas.- Ditosos os que temen ao Señor ( 19)

Ofertorio.- Déixate querer ( 61 )

Comuñón.- Quédate, Señor, connosco (  63)

Mirada de esperanza

O domingo da Trindade, quere ser unha celebración na que nos achegamos á dimensión solidaria e comunicativa da fe. Solidaria porque se nos invita a saír de nós mesmos para camiñar cara aos demais, mais sen converter o camiño en rutina sen forza nin vida. Comunicativa porque ao longo do camiño descubrimos a outras persoas e dámonos conta de que non imos sos, de que nos precisamos. 

Neste sabernos en compañía imos tomando conciencia de que, se queremos, podemos avanzar máis e mellor se nos axudamos, se termamos unhas persoas doutras, se rompemos o retrouso do individualismo. Isto fai que descubramos que, entre todas e todos, imos conformando unha comunidade que busca, escoita, comparte, acolle, invita... unha comunidade que non se illa e que si se comunica. 

Dun xeito parello o Pai, o Fillo e o Espírito Santo son tamén para nós testemuño de comunicación desde a que se nos chama a non pecharnos en nós nin nas nosas teimas, e si a saír, buscar e atoparnos para facer camiño compartido en comuñón.

Participemos desta celebración co ánimo disposto a superar o ti e o eu, para sentírmonos nós: comunidade en comuñón. 

Corazón de misericordia

• Polas veces nas que na nosa vida primamos o eu sobre o nós; SEÑOR, QUE ROMPAMOS CO INDIVIDUALISMO.

• Polas veces nas que o orgullo non nos deixa achegarnos e recoñecer erros; CRISTO, QUE ROMPAMOS CO INDIVIDUALISMO.

• Polas veces nas que non fixemos comunicación para achegarnos, e si silencio para ignorarnos; SEÑOR, QUE ROMPAMOS CO INDIVIDUALISMO.

Palabra proclamada

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS ROMANOS

Irmáns e irmás:

Cantos se deixan guiar polo Espírito de Deus, eses son fillos de Deus. Pois non recibistes un espírito de escravitude, para volverdes ó medo. Non. Vós recibistes un espírito de fillos adoptivos, gracias ó que podemos gritar: ¡"Abbá": Pai! Este mesmo Espírito, xuntamente co noso, dá testemuño de que somos fillos de Deus. E, se fillos, tamén herdeiros: herdeiros de Deus e coherdeiros con Cristo; xa que, se padecemos con el, é para sermos tamén despois glorificados con el. Palabra do Señor.

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Os once discípulos fóronse para Galilea ó monte onde Xesús os citara. E véndoo, postráronse ante el, anque algúns dubidaban. Xesús, achegándose, díxolles:

-Déuseme todo poder no ceo e mais na terra. Ide, pois, e facede discípulos meus a tódolos pobos, bautizándoos no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo; ensinándolles a gardar canto vos mandei. Asegúrovos que eu estarei sempre convosco ata a fin do mundo

Palabra do Señor.

Palabra remoída

• Sabéndonos fillas e fillos de Deus, chámasenos a vivir como corresponde a esta afirmación: aprender e descubrirnos como irmáns e irmás, e a ter unha relación de fraternidade entre nós. Isto quere é poñer de manifesto que somos iguais, que ninguén ha ser tratado nin con desprezo nin de xeito humillante, porque no noso comezo vital non está a nada nin o baleiro, senón que aí atopamos sempre a Deus, no seu amor compartido e ofrecido desde a súa paternidade/maternidade, que en Xesús asume a nosa condición, e no Espírito faise forza, alento e axuda no noso camiño de cada día. 

• E iso só podemos sentilo e experimentalo se nos sabemos irmáns e irmás, e non señores e escravos. Deus non domina, acompaña. Nós non podemos, se queremos ser os seus seguidores, ser dominadores e si acompañantes. A irmandade fainos libres; a escravitude persoas sometidas. Non sexamos entón nós persoas sometidas, pero esforcémonos para que tampouco sexamos das que sometemos, dominamos, impoñemos e impedimos que as demais persoas vivan con liberdade. Este é o noso reto como seguidores/as deste Deus que é comuñón de amor e que hoxe celebramos na festa da Trindade.

• Desde esta mesma comuñón de amor, temos que aprender a mirar a vida e analizar as nosas actitudes nela. E moitas veces todas e todos estamos moi, pero que moi lonxe desta dinámica de amor e recoñecemento das outras persoas coma iguais, á que nos chama Xesús. Pensemos desde ela cal é a nosa actitude, a nosa visión, a nosa toma de postura diante de temas de actualidade nos que cada día se pon de manifesto que falta moito camiño por andar para que o proxecto de amor de comuñón de Deus se faga presente no medio de nós. Pensemos tamén que facemos, ou non facemos, para que este se cumpra ou non. E para baixar ao concreto, sexamos persoas sinceras e reflexionemos sobre: 

• as persoas migrantes (o noso pensar respecto delas é excluínte?), 

• as mulleres explotadas ou maltratadas (a nosa mirada é de empatía, ou o retrouso é: algo faría, as denuncias son falsas, quería liberdade; acaso non somos libres para experimentar esa liberdade? Ou é que nalgún momento nos compran e pasamos a ser mercancía perdendo a dignidade que Deus nos deu?...), 

• a explotación dos traballadores e a precariedade cada día maior (se dicimos algo poden vernos coma revolucionarias, se protestamos ao mellor quedan sen traballo, se...) e moitas máis miradas de concreción poderiamos facer para poñer de manifesto que o amor de comuñón non son palabras sen contido, e si actitudes, comportamentos e miradas desde a realidade. Ao estilo do amor trinitario.

Oración compartida

Desde o Deus comuñón que hoxe celebramos, compartamos a oración, tamén en comuñón, como comunidade reunida, e digamos: QUE O NOSO CAMIÑAR SEXA SEMPRE COMUNITARIO

• Para que Igrexa se esforce por dar testemuño de comuñón, poñendo en práctica o diálogo, a escoita e o recoñecemento de quen pide poder expresarse, inda que sexa de xeito diferente. Oremos. QUE O NOSO CAMIÑAR SEXA SEMPRE COMUNITARIO .

• Para que nas nosas parroquias saibamos recoñecernos, axudarnos e nunca xustificar comportamentos agresivos que fagan aos demais de menos e non respecten a igualdade entre nós. Oremos. QUE O NOSO CAMIÑAR SEXA SEMPRE COMUNITARIO.

• Para que nós non xustifiquemos nunca, nin por acción nin por omisión, comportamentos que humillan e escravizan ás persoas. Oremos. QUE O NOSO CAMIÑAR SEXA SEMPRE COMUNITARIO .

Señor, que traballemos cada día por vencer a tentación do individualismo. Aléntanos para que, a imaxe da Trindade, saibamos vivir dese o amor de comuñón a fraternidade. Amén.

Ecos de esperanza

É a saída dun mesmo para amar ao próximo o camiño de interiorización que nos une a Deus como participación na súa vida relacional e que coincide coa nosa humanización: o nós eclesial no Nós de Deus. En Cristo cada crente está chamado a vivir como normal unha experiencia extraordinaria de Deus, e isto ao longo da súa vida, non só ao final do camiño persoal. Porque temos que superar a fenda entre o cristianismo auténtico e o cristianismo de nome, que só se contenta con cumprir principios ou ritos de practica relixiosa.

         (AA.VV., Ágape y sistemas sociales. Filiación divina y comunión fraterna.100/1)