Coidémonos mutuamente
Cantos.-
Entrada.- Moito me alegrei
Lecturas.- Cantádelle ao Señor unha cántiga nova
Ofertorio.- Eiqui están Señor
Comuñón.- O amor é o meirande
Mirada de esperanza
A Igrexa hoxe, 9 de maio, celebra a Pascua do enfermo, que este ano ten como lema «Coidémonos mutuamente». Porque para unha persoa crente en Xesús de Nazaret, o coidado non é individual, senón recíproco.
Coñecemos moitas persoas que experimentan o cansazo e a soidade ante a enfermidade. Fagámolas hoxe presentes na nosa oración, especialmente ás que coñecemos, e pidamos por aquelas que, por ter que coidar dos seus enfermos, non poden participar da nosa celebración. Que Cristo Resucitado sexa sempre pulo nesta fermosa misión.
Corazón de misericordia
· Por non ter sido presenza balsámica ao lado das persoas enfermas. SEÑOR, AFASTA OS NOSOS MEDOS.
· Por non poñer como prioridade do noso ser cristi@s a preocupación polas persoas enfermas,CRISTO, AFASTA OS NOSOS MEDOS.
· Porque os nosoS pasos poñen distancia entre nós e as persoas enfermas, que tanto valoran ser visitadas. SEÑOR, AFASTA OS NOSOS MEDOS.
Á escoita da Palabra
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS
Cando Pedro ía entrar, foi Cornelio á porta e botándoselle os pés, postrouse. Pero Pedro levantouno, dicíndolle: ‑Érguete, que eu tamén son un home.
Tomou entón Pedro a palabra e dixo: ‑Abofé, vexo que Deus non fai distinción de persoas, senón que acepta ó que lle é fiel e practica a xustiza, sexa da nación que sexa. Aínda Pedro estaba a dicir estas cousas, cando o Espírito Santo veu sobre tódolos que escoitaban a palabra. Tódolos crentes da circuncisión, que viñeran con Pedro, ficaron cheos de asombro, ó veren que o don de Espírito Santo tamén se espallaba sobre os pagáns, pois sentíanos falar en linguas e louvar a Deus. Entón Pedro dixo: ‑ Pode alguén negarlle a auga do bautismo ós que recibiron o Espírito Santo o mesmo ca nós?
E mandou que os bautizasen no nome de Xesús Cristo. Entón pedíronlle que quedase con eles algúns días. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Dilles Xesús ós seus discípulos: Coma me amou o Pai, así vos amei eu: permanecede no meu amor. Se gardáde-los meus mandamentos, permaneceredes no meu amor, coma eu gardei os mandamentos de meu Pai, e permanezo no seu amor. Díxenvos estas cousas, para que a miña alegría estea en vós, e a vosa alegría sexa plena.
Este é o meu mandamento: que vos amedes uns a outros coma eu vos amei. Ninguén ten amor meirande ca este: que un dea a súa vida polos amigos. Vós sodes amigos meus, se facedes canto eu vos mando. Xa non vos chamo servos, que o servo non sabe o que fai o seu señor: a vós trateivos de amigos, pois todo o que lle oín a meu Pai déivolo a coñecer. Non me escollestes vós a min, senón que vos escollín eu a vós; e púxenvos para que vaiades e levedes froito e o voso froito permaneza; de xeito que todo o que lle pidades ó Pai no meu nome, volo conceda. Mándovos isto: que vos amedes uns a outros. Palabra do Señor
Palabra remoída
· O libro dos Feitos dos Apóstolos vainos narrando como foi o acontecer daqueles/las primeiras testemuñas de Xesús no comezo da vida comunitaria; no seu descubrirse e sentirse Igrexa. E vemos que non foi nada doado. Todo o contrario. Prohibicións, persecucións, encarceramentos... foron vivindo/ padecendo todas e todos eles; pero estas dificultades non as levaron nin ao desánimo nin á perda de ilusión. O seu convencemento de que todo canto compartiran con Xesús tiña que ser coñecido, porque era proposta de esperanza gozosa e de vida plena, levábaos a non deixarse vencer polas dificultades. Dous mil anos despois, tamén nós seguimos sendo persoas invitadas a dar testemuño desta mesma fe; a non deixarnos abater polas dificultades, mesmo polas incomprensións; a non caer na tentación de facer da vida de fe rito accesorio e prescindible. Por iso, nesta mañá de domingo, na que celebramos a Pascua das persoas enfermas, non esquezamos que a pesares das nosas fraquezas e debilidades, nin Xesús nos deixa ao pairo nin a súa esperanza desaparece das nosas vidas. Traballemos logo para integrala no noso vivir solidario, servizal e humanizador.
· E esta tarefa só podemos desenvolvela se poñemos o amor no centro de canto imos facendo e da nosa relación con quen nos imos atopando no camiño da vida. Como di o papa Francisco: “Xesús, nefeuto, ensinou aos seus discípulos a ter a súa mesma predilección polas persoas enfermas e polas que sofren, transmitiulles a capacidade e a tarefa de seguir dispensando no seu nome e segundo o seu corazón alivio e paz”. Aquí está hoxe o reto que temos as persoas que queremos responder, tamén desde o amor, a esta tarefa de non deixar a ninguén nas beiras e a superar a tentación de darlle as costas no canto de tenderlle a man. Porque cada vez que a nosa man se abre cara unha persoa enferma, e o noso sorriso, con ou sen máscara, agroma ao achegarnos a quen vive na dor; estámonos a achegar e sorrir ao mesmo Xesús, tal e como El nos deixou dito (Mt 25,31ss)
· No mundo no que vivimos, nunca tanto coma hoxe, é preciso poñer sorrisos, tender mans, facer presencialidade ante a dureza na que tantas persoas viven cada día por non ter saúde, amizades, traballo... que lles axuden a descubrir que a dignidade non é unha palabra oca, por moito que se repita, e si a clave para que as persoas crentes non esquezamos nunca que ninguén ha ser tratado coma estraño, invisible ou inferior. A fraternidade non se predica, vívese!
Oración compartida
Compartamos a nosa oración comunitaria e poñamos en Deus a nosa confianza. Facémolo na mediación de María, saúde dos enfermos, dicindo:
PAI, EN TI CONFIAMOS
— Pola Igrexa: para que non deixe nunca de acoller no seu colo ás persoas que se senten soas, e faga presente o consolo de Cristo. Oremos.
— Polas persoas enfermas: para que, experimentando a dureza da dor, sintan tamén a presenza de María. Oremos.
— Polas persoas contaxiadas polo virus, polos seus familiares, polas que están en corentena e por quen que ven afectada a súa atención pola prioridade en atallar a pandemia, para que reciban a forza de María e sexan para nós exemplo de acompañamento. Oremos.
— Pola nosa comunidade cristiá, a nosa parroquia: para que saibamos estar sempre preto das necesidades das familias con persoas enferma, e sexamos verdadeiro fogar de acollida, acompañamento e servizo para elas. Oremos.
Escoita, Pai, a nosa oración e danos un corazón compasivo coma o de María, para que nosmostremos sempre máis atentos ás necesidades das persoas que sofren e nos comprometamos, sen medo, a acompañalas. P.XN.S. Amén.
Ecos de esperanza
María, Ti resplandeces sempre no noso camiño como sinal de salvación e esperanza. Nós encomendámonos a Ti, saúde dos enfermos, que diante da Cruz quedaches asociada á dor de Xesús mantendo firme a túa fe. Ti, Salvación de todos os pobos, sabes o que necesitamos e estamos seguros de que nos acompañarás para que, como en Caná de Galilea, poida regresar a alegría e a festa despois deste momento de proba. Axúdanos, Nai do Divino Amor, a conformarnos coa vontade do Pai e a facer o que nos di Xesús, que tomou sobre si os nosos sufrimentos. E tomou sobre si as nosas dores para levarnos, a través da Cruz, ao gozo da Resurrección. Amén ( Francisco)
Comentarios