Domingo V da Coresma
9 de marzo de 2008
PÓRTICO
Nun mundo coma o que nos toca vivir, no que a rendibilidade convértese nunha nova divindade que hai que adorar, todo é obxecto de explotación: a natureza….e tamén a mesma persoa: o seu traballo, a súa vaidade, o seu egoísmo, as súas necesidades, a súa ambición… ata o seu medo. Porque… que renda tan fabulosa se obtén do medo!. Por medo a perder un soldo, un emprego, un nome, un prestixio, unha popularidade…renunciamos ao que somos (persoas libres), vendémonos como escravos e preferimos non pensar na inxustiza que sufre o noso próximo; na mentira coa que enganan ao irmán, na opresión que padece o veciño polo simple feito de ter nado noutro país; ou na fame daqueles que camiñan con nós.
Por iso como cristiáns e cristiás, temos a esixencia de anunciar a mensaxe de vida e resurrección de Xesús coma unha oportunidade de liberación dos medos. Que a celebración deste derradeiro domingo da coresma sexa un aldabonazo para revisar e renovar a nosa conduta a fin de ver se realmente estamos traballando pola vida.
O PERDÓN
Ti sentiches a dor da morte do teu amigo Lázaro. Porque o noso corazón en moitos casos é un corazón de pedra, incapaz de doerse diante da traxedia de tantos e tantos irmáns e irmás nosos que teñen que deixar atrás o seu país, a súa cultura, a súa familia… para buscar un futuro mellor, SEÑOR, QUEO PODER NON NOS DESHUMANICE.
Ti buscaches consolo en Marta e María. Porque en demasiadas ocasións a nosa autosuficiencia e a nosa soberbia impiden que compartamos os nosos problemas e preocupacións coa nosa familia, cos amigos, coa xente que nos quere, CRISTO, QUE O PODER NON NOS DESHUMANICE.
Ti disnos “Eu son a resurrección e a vida”. Polas veces nas que o noso pesimismo nos impide descubrir tantas e tantas sinais de vida que pos a mans cheas ao noso redor, SEÑOR, QUE O PODER NON NOS DESHUMANICE.
REMUÍÑO
Abrirei os vosos sepulcros. Son hoxe moitas as situacións polas que pasamos, polas que pasan moitas persoas, e que son coma sepulturas, escuras, sen saída, tapiadas: situacións de exclusión, de abandono, de soidade, de pobreza, de analfabetismo… Para eles especialmente vai dirixida esta palabra de Ezequiel. Por iso sempre estamos chamad@s a ser esa man que axude a levantar desas situacións, unha man que rompa sepulturas, que leve aire fresco en tanto ambiente enrarecido e crispado, que poña ilusión e esperanza no futuro no medio de tanta incertidume e pesimismo. Xa o di o Señor: “Eu dígoo e fágoo”. Sexamos pois nos os seus ollos, as súas mans e os seus pes nesta tarefa.
Porque a vida de cada un e cada unha de nós é un continuo claro-escuro, chea de contrastes, de sinais de vida (amor, servizo, solidariedade…) e de morte (soberbia, envexa, inxustiza…). Así, somos capaces de sentir mágoa por alguén a quen queremos; pero moitas veces volvémonos de pedra cando ese alguén que sofre non ten un rostro cércano, cando non nos chega de perto, cando ten outra cor de pel, cando fala outra lingua ou posúe outra cultura. Nestes casos rapidamente vemos nesta persoa un inimigo, alguén de quen debemos desconfiar porque nos ven quitar o pan. Pero… cando daremos entendido que nós, habitantes do primeiro mundo, somos os que estamos consentido que tantos e tantos irmáns nosos teñan que arriscar as súas vidas deixando atrás familia, cultura, costumes…. para ir na busca dun futuro mellor?.
Por iso hoxe o Señor chámanos a cada un e cada unha de nós, coma a Lázaro, para que saiamos das nosas sepulturas:
ð Da sepultura da rutina na que vivimos mergullad@s, demasiado afeitos aos nosos ritos relixiosos, demasiado ben estruturados, demasiado esquematizados…. Deixémonos sorprender!.
ð Da sepultura da desesperanza. Vivimos no desencanto, sen lugar para as utopías. Atrevámonos a soñar!.
ð Da sepultura do medo e da incapacidade. Parécenos que xa non podemos, que xa non servimos, que non conectamos… Recuperemos a ilusión e a fe en nós mesmos… e nos demais!.
ð Da sepultura das nosas tristuras e dos nosos illamentos, que nos fan mediocres e infelices. O Señor é unha festa interminable, descubrámolo!.
ð Da sepultura do egoísmo, respirando o aire fresco da multiculturalidade, da alteridade. Contamínate c@s irmáns!.
Desde que Xesús nos dixo “Eu son a resurrección e a vida”, todo ten un novo sentido, todo se pode esperar, todo se pode soñar… mesmo o imposible.
Iso foi o que lle aconteceu a Marta na pasaxe evanxélica que vimos de proclamar. Ela estaba morrendo de pena e de dúbidas, e por iso “sae ao encontro de Xesús”. E Marta resucitou… porque confesou e creu…. Non só sabía servir, senón tamén escoitar a Palabra…. E non só creu, senón que soubo comunicarlle a súa fe e a súa esperanza á súa irmá.
E nós, estamos dispost@s a saír das nosas sepulturas para resucitar?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Xesús hoxe, coas súas bágoas polo pasamento de Lázaro, móstranos cal debe ser o noso camiño: o da cercanía e o servizo. Por iso dicimos confiad@s:
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Pola Igrexa, para que este tempo de graza que é a coresma nos axude a reflexionar sobre tantas sinais de morte que hai no noso camiño: intolerancias, intransixencias, busca de prestixio, protagonismo e poder…. para que sexa quen de resucitar a unha vida nova, na que sexa verdadeiramente servidora, participativa, humana, democrática, humilde, pacífica e pacificadora, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Polas nosas comunidades, para que non permanezamos indiferente diante dos horrores da guerra, da violencia de xénero, do antiecoloxismo, da fame, do racismo, da migración, do paro, das mortes nas estradas... senón que pola contra, teñamos un corazón quente diante de tanto sufrimento, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Por cada un e cada unha de nós, que hoxe estamos chamad@s a exercer o dereito de elixir aos nosos representantes nas institucións públicas, para que o fagamos desde a liberdade e coa responsabilidade que supón ser protagonistas e actores da historia, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Grazas, Señor, por chamarnos a unha vida nova de plenitude e felicidade. PXNS. AMEN.
PARA A REFLEXIÓN
Nos momentos duros, míranos con misericordia.
Cando somos tentados e fraqueamos, míranos con misericordia.
Cando estamos cegos e ofuscados, míranos con misericordia.
Cando somos capaces do peor, míranos con misericordia.
Cando tropezamos e caemos, míranos con misericordia.
Cando non recoñecemos os nosos erros, míranos con misericordia.
Cando facemos sufrir ao irmán ou á irmá, míranos con misericordia.
Cando nos facemos sufrir a nós mesmos, míranos con misericordia.
E cando pasamos pola noite, axúdanos coa túa misericordia.
Cando entramos no deserto, axúdanos coa túa misericordia.
Cando buscamos sedentos, axúdanos coa túa misericordia.
Cando subimos ao monte, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos pesa a cruz, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos pesa o irmán ou a irmá, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos morde a crítica ou un bico traizoeiro, axúdanos coa túa misericordia.
Cando xa non podemos máis, axúdanos coa túa misericordia.
CANTOS
ENTRADA: Arrepentido
LECTURAS: Na noite escura
OFERTORIO: Canta o sol, canta o mar
COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos
Comentarios