Aprender a vivir na unidade desde a diferenza
PÓRTICO
Xa estamos no tempo ordinario. Atrás quedaron o Nadal e as festas que nese tempo celebramos. É hora de que todo o vivido nesas datas teña unha concreción na nosa vida. A Palabra que escoitaremos descúbrenos que tod@s estamos chamad@s a descubrir o noso compromiso como unha vocación ao servizo, como unha chamada persoal no aquí e no agora.
Que sexamos conscientes da urxencia de comprometernos, alí onde nos atopamos, co Reino, coa mensaxe e coa vida de Xesús
O PERDÓN
· Porque son moitas as veces nas que facemos a nosa vontade e non a túa, SEÑOR, QUE SUPEREMOS A TENTACIÓN DE IMPOR O NOSO.
· Porque falamos moito e escoitamos pouco, CRISTO, QUE SUPEREMOS A TENTACIÓN DE IMPOR O NOSO.
· Porque a resposta á túa chamada non é leda nin confiada, SEÑOR, QUE SUPEREMOS A TENTACIÓN DE IMPOR O NOSO.
REMUÍÑO
DEUS FALA: Para que haxa comunicación ten que haber un emisor, un receptor, unha mensaxe e un medio que facilite a transmisión da mensaxe. Si a comunicación falla, pode ser responsabilidade do emisor (non emite, emite mal, non se entende...), pode deberse ao medio (hai interferencias, o medio non é o axeitado...) ou pode ser problema do receptor (sintoniza mal, non interpreta o sinal...). E este esquema tamén nos serve para explicar a comunicación entre as persoas e Deus, na que son moitas veces nas que nos parece que Deus non fala, que garda silencio, que cala.
É fácil dicir que Deus non fala, que non emite; pero non será que nós buscamos en frecuencias equivocadas, que buscamos na nosa frecuencia e non na súa?. Porque se de verdade queremos escoitar a Deus temos que exercitarnos no exercicio de buscalo. E nesta búsquea atopámonos con dificultades, moitas das cales poñemos nós mesmos. Pero Deus fálanos e chama por nós cada día: no traballo, no trato cos veciños, na relación coa nosa familia... E a súa voz, ao principio, chéganos a través de outras persoas: os nosos pais, curas, amigos... Pero non é bo quedar aí, nesa fe “prestada”, senón que temos que saber personalizala, respondendo desde dentro, poñéndonos en movemento, saíndo ao seu encontro. Porque cada un e cada unha de nós somos chamad@s persoalmente polo Señor.
E CHÁMANOS: E neste falar de Deus, somos chamad@s por El para que sexamos os seus profetas e mensaxeiros no medio do mundo. Chámanos tamén cando nos invita a saber acoller a tant@ irm@ns que veñen doutras culturas ou teñen outras conviccións relixiosas, e nos pide que saibamos entendelos, acollelos, escoitalos…facer cousas xuntos compartindo a oración nun Deus que é amor. O encontro de Asís nos anos oitenta, e os que seguiron despois, son unha mostra do que estamos a dicir. Chámanos cando estamos dispostos a pensar menos en nós e nos nosos, e máis nos que son distintos ou pensan de xeito diferente a nós. Sabemos que non é doado, pero aquí ten que estar a diferenza entre un que se proclama seguidor de Xesús, e non o vive e aqueles que non so nos chamamos seguidores do Mestre, senón que nos esforzamos para que a súa mensaxe se converta en realidade, é dicir, se faga vida.
Decatámonos algunha vez de que esta é a encomenda que asumimos cando dixemos libre e persoalmente, quero ser cristián?. Non podemos nin queremos calar diante de situacións que sabemos que non están ben e que lle producen dor e tristeza ás persoas que as sofren. Non podemos ser débiles cos fortes e fortes cos débiles. Non podemos vivir unha vida de rutina e de baleiro, sen tentar darlle un sentido de entrega, de servizo aos outros. Non deixemos pasar a oportunidade de ser luz, paz, sorriso, escoita e alento para todas aquelas persoas irmás nosas que nos necesitan e que precisan que alguén lles diga, vinde e veredes.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Unha vez máis, fasnos caer na conta de que a fe debe ser vivida na relación entre a necesaria unidade, e a lóxica da pluralidade. Dispostos a responder a esta invitación, dicímosche agora xuntos:
QUE AS NOSAS DIFERENZAS NON NOS SEPAREN
ö Que na Igrexa saibamos aceptar a riqueza da súa pluralidade, e evitemos impor solo o que nós pensamos, e favorecer aos que só pensan coma nós, OREMOS.
QUE AS NOSAS DIFERENZAS NON NOS SEPAREN
ö Polas nosas comunidades, por cada un e cada unha de nós, para que descubramos que quen non é capaz de liberarse de todo apego, de toda escravitude, de todo prexuízo, de toda riqueza, de toda vontade de dominio, está pechando a entrada de Xesús na súa vida, OREMOS.
QUE AS NOSAS DIFERENZAS NON NOS SEPAREN
ö Por cada un e cada unha de nós, para que con entusiasmo e sen vergoña, deamos testemuño esperanzado dunha fe comprometida, solidaria e profética, que nos leve a denunciar inxustizas, asoballamentos e explotación, OREMOS.
QUE AS NOSAS DIFERENZAS NON NOS SEPAREN
Grazas, Señor, por convocarnos un día mais ao redor da mesa do pan e da palabra, que saibamos compartilos abrindo o noso corazón sen exclusións nin condenas.P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Salmo do Seguimento
Irei detrás de ti, se ti vés a min
Buscando horizontes máis amplos para voar.
Irei ensinar a todos que ti es liberdade,
que só en ti se atopa o manancial,
a felicidade, a verdadeira paz.
Irei sempre no teu nome, despoxado das miñas cousas,
buscando na noite, sedento do teu amor.
Irei dicirlles a todos que ti es alegría,
a eterna oferta dun amor total.
Irei buscar camiño detrás de cada loita,
onde as persoas sofren o seu choro e soidade.
Irei se ti me chamas a ser sempre o teu amigo
sen importarme nada, pois ti es o meu camiñar.
Irei dicindo a todos, irei contando sempre,
irei entre a xente berrando a verdade
CANTOS
Entrada.- Vinde axiña
Lecturas.-Aquí estou,señor, para facer a túa vontade
Ofertorio.- Grazas, Señor, na mañá
Comuñón.- Deixade esta terra e ide anunciar
Comentarios