Domud_2010

OS BOS NON SON PERMEABLES Á GRAZA

PÓRTICO

Constancia e perseveranza son dúas palabras que hoxe se escoitan pouco. Para quen está disposto a aprender, a deixarse guiar, a recoñecer que necesita dos demais, estas dúas palabras teñen pleno sentido. Porén, para quen se cre perfecto, seguro, inamovible nos seus plantexamentos e visións, nin a constancia nin a perseveranza son importantes nin teñen valor; para que si xa o ten todo claro?. Pois ben, os textos de hoxe non deixan de repetirnos que só quen é capaz de seguir a pesares de que as dificultades non son poucas; só quen sabe buscar portas abertas e ventás de aire fresco de renovación e cambio; só quen vai descubrindo que a universalidade da fe leva unida a solidariedade dos cristiáns, pode entender por qué, una vez máis, celebramos o día das misións, compartindo gozos e esperanzas cos homes e mulleres que, en situacións e mundos difíciles, están a traballar polo Reino, dándose en entrega xenerosa de vida, tempo e capacidades. Só quen é capaz de entender isto, entende tamén por qué esta mañá estamos reunid@s no nome do Señor para compartir, celebrar e renovar a fe.

O PERDÓN

Por todas esas veces nas que non queremos recoñecerte na mirada de quen nos busca esperando atopar consolo, sorriso, paz, compaña ou axuda, SEÑOR, QUE APRENDAMOS A SERVIR.
Por todas esas veces nas que a nosa soberbia e a nosa autosuficiencia nos impediron poñer a nosa confianza en Ti, CRISTO, QUE APRENDAMOS A SERVIR.
Polas veces en que lle pechamos as portas aos demais, negándolles a amizade, o sorriso, a participación, a igualdade, SEÑOR, QUE APRENDAMOS A SERVIR.

REMUÍÑO

APRENDER A MIRAR: Moitas veces a nosa mirada non é profunda, non busca comprender para poder actuar, senón que é unha mirada de simple curiosidade, unha mirada que non afonda nun mundo cheo de moitas caras, unha mirada na que todo nos escorrega. Nunca é unha mirada que ansía comprender, amar e tender a man. Isto fai que a fe sexa algo superficial, como a mirada, pouco profunda. Podemos sabe-la letra, pero non estamos dispostos a vivir iso que tantas veces temos escoitado. Por iso necesitamos mirar con ollos novos, cos ollos do neno que comeza a descubri-las cousas e se sinte desconcertado, pero con gañas de aprender. Por iso a lectura do Libro do Eclesiástico que vimos de escoitar ten que ser para nós unha invitación a ofrece-las nosas mans, pequenas e que pouco poden, para que unidas a outras moitas mans, axuden a que a mirada supere a curiosidade e comece a ver a necesidade de facer cadeas que posibiliten que onda haxa dor poida comezar a agromar a esperanza. Pois de nada nos vale torcer a cara ou facernos crer que non pasa nada. O mundo que imos construíndo non nos gusta, e temos que dicilo. Pouco se parece ao mundo que quere Deus, que non o esquezamos, non é parcial, senón que ten debilidade polo pobre e o oprimido. Podemos dicir nós o mesmo ou, pola contra, só estamos ao lado dos ricos e poderosos?.

MANTENDO A FE:
E neste camiño no actuar desde a xustiza de Deus nunca podemos estancarnos, declararnos cansos, ou pensar que nós xa fixemos o bastante. Querer vivir no mundo desde a xustiza de Deus, fai que esteamos sempre en actitude de esforzarnos por coñece-la realidade e esforzarnos, xunto con outros moitos, por cambiala, pois só así poderemos, coma Paulo, dicir que temos combatido ben o combate que nos vai levando cara a meta onde ninguén se sinta rexeitado e degradado. Como pretendemos esperar unha recompensa, mentres deixamos ir as cousas por camiños nos que os máis débiles, aqueles que non son triunfadores e non saen na televisión, son ignorados, silenciados ou ninguneados?. Que ao chegar á meta, podamos presenta-lo corazón cheo de compromiso solidario na loita pola defensa dos máis débiles!

TERSE POR XUSTOS, SENTIRSE SEGUROS E DESPREZAR AOS DEMAIS: Nestas tres actitudes céntrase a crítica que Xesús lle dirixe ao fariseo da parábola. E este fariseo e, moi a miúdo, un espello de cada un de nós. É distinto: non é ladrón, adúltero, inxusto.... non é coma os demais. Pero non só non é coma os demais, senón que actúa dun xeito que Deus debe agradecerlle: fai xaxún, dá esmola.... E nós?. Pois tamén damos grazas por non sermos coma el, estamos tranquiliños, aínda que temos moito que rascar. Así, a nivel de Igrexa, non hai demasiadas veces demasiada prepotencia?, a nosa xerarquía non se predica continuamente a si mesma, en lugar de predicar e mirar a e como Cristo?. Nas nosas comunidades, non nos cremos mellores que a parroquia do lado?, non infravaloramos o traballo dos demais, desprezándoos?. E a nivel persoal, non son demasiadas as ocasións nas que vemos a palla no ollo alleo e non nos decatamos da viga no noso?.

Hoxe, xornada do DOMUND, é un bo día para que, coma o publicano, miremos cara dentro do noso corazón e miremos aos irmáns cos ollos de Deus. O día das misións é unha chamada de atención ao primeiro mundo para que abandone calquera tentación de paternalismo, e comece a traballar desde a perspectiva da xustiza e na búsquea da igualdade. Porque os irmáns, todos os irmáns, non podemos facer diferenzas. Se o pan é o mesmo, ¿por que non acabamos de entender que temos que compartilo?. A misión fainos tomar conciencia de que se todos somos Igrexa, non pode haber fronteiras que separen e convertan a uns en bos e a outros en indesexables.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Porque a perseveranza é para Ti, Señor, unha invitación que nos fas cada día, acollémola como actitude persoal e eclesial, e de xeito comunitario dicimos: