O TEMPO QUE PERDECHES POLA TÚA ROSA É O QUE A FIXO TAN IMPORTANTE
(O Principiño)
PÓRTICO
Inmersos nunha cultura na que todo é efémero, na que a todo se lle pon data de caducidade, a Palabra segue a falarnos de constancia, insistencia, esforzo, paciencia... valores todos eles á baixa nesta sociedade de "mercaderes" na que temos convertido o mundo. E claro, a Igrexa, que forma parte del, non queda allea a este mercadeo: todo se rebaixa con tal de non perder número, e en pouco se ten a calidade. Que máis dá se detrás da celebración dun sacramento hai ou non fe!. Que máis dá se a preparación foi pausada, comunitaria, integradora da persoa na vida social e na comunidade cristiá!. Que importa que reduzamos a vivencia da fe a unha pura pastoral funeraria, pero que proporciona moitos e bos beneficios!. Que importa cales son as motivacións que hai detrás e animan a pedir da Igrexa isto ou aquilo!. Que... Deste xeito acabamos tamén nós máis agoniados polo número que pola calidade. Impórtanos máis ser moitos, que ser doutro xeito, ir contracorrente, loitar e esforzarse por outra Igrexa posible. Diante desta tentación, tantas veces consentida, o Señor que nos convoca invítanos á constancia, ao esforzo, á sinceridade das opcións e decisións en todos e cada un dos ámbitos da vida. Que nunca o esquezamos.
O PERDÓN
- Por non ter sabido descubrir que o corazón da xustiza de Deus está na fe e que o núcleo central da fe é a xustiza, SEÑOR, GÁRDANOS Á TÚA SOMBRA.
- Porque moitas veces somos quen de pedir moitas cousas pero non estamos dispostos a dalas, ou se as damos, cobramos xuros e débedas eternas. CRISTO, GÁRDANOS Á TÚA SOMBRA.
- Polas veces nas que os noso arroutos teñen levado tristeza e desasosego a cantos viven ao noso lado, SEÑOR, GÁRDANOS Á TÚA SOMBRA.
REMUÍÑO
Nunha sociedade ferida por tantas inxustizas e abusos, onde medran as silveiras dos intereses e das rivalidades, onde agroman tantos toxos de xenreiras, discordias e agresividade, son necesarias persoas sas que dean outra clase de froitos. A pregunta entón sería: que podemos facer cada un e cada unha de nós para sandar un pouco a convivencia social?. Quizais cómpre empezar por non facerlle a ninguén a vida máis difícil do que xa é. Esforzarnos por vivir de tal xeito que alomenos onda nós a vida sexa máis humana e levadeira. Non envelenar o ambiente co noso pesimismo, a nosa amargura e a nosa agresividade. Crear ao noso redor unhas relacións distintas, baseadas na confianza, na bondade e na cordialidade. Saber acoller e comprender, non xulgar nin condenar sen compaixón. Xunto a nós hai persoas que sofren inseguridades, incomprensión, soidade.... como lle ocorría á viúva do evanxeo, e que precisan abrirse aos demais e que alguén as escoite.
Pero, por desgraza, entendemos que estas cousas non pertencen ao eido da fe. Así, se analizamos ben o sentir común de moitos cristiáns, decatarémonos de que cos seus feitos dan a entender que a moral cristiá é unha moral que esixe cousas moi afastadas da vida cotiá e da xustiza. As cousas ordinarias, as realidades diarias, as tarefas e as implicacións sociais ou persoais… quedan fóra desta fe que, para eles, é outra cousa. Así, moitos pensan que as obrigacións das leis de tráfico son unha cuestión civil; pero non moral. Moitos tentan defraudar e mesmo defraudan a facenda na súa declaración da renda, porque isto, como ben sabemos, non ten que ver en absoluto coa moral cristiá. A corrupción administrativa e xurídica, as recomendacións de calquera tipo, o tráfico de influenzas, as inxustizas nos procedementos administrativos e legais tan comúns no noso mundo e nos nosos días, teñen como protagonistas a cristiáns que din ter a conciencia tranquila, porque a moral é outra cousa. As relacións laborais (cheíñas de abusos), o compromiso político, o paro, a fame no mundo, o subdesenvolvemento, o maltrato á muller, a discriminación… son cuestións irrelevantes desde o seu punto de vista, porque… a moral cristiá refírese a outras cousas. O resultado?. Un auténtico caos. Moitos cristiáns acúsanse compunxidos de faltar á Misa un domingo, mesmo de ter actuado contra do sexto mandamento; porque é a estes dous aspectos ou a dun deles aos que relegan a moral cristiá. Así, non consideran inmoral explotar aos demais, non tomar en serio o seu compromiso, non formarse máis alá do cristianismo infantil no que están situados, non dar testemuño, non compartir bens e talentos, non participar na vida da Igrexa, non traballar pola igualdade de xéneros…Desgrazadamente, resúltanos doado casar fe e sacramentos, fe e actos de piedade, fe e relixión... pero non fe e xustiza, cando resulta que son dúas realidades parellas.
Hoxe, a palabra que vimos de escoitar invítanos, unha vez máis a que nunha oración pausada, reflexiva, sinxela, descubramos que o Deus no que cremos é:
- apoio dos pequenos fronte do poderosos
- xenerosidade, tenrura, festa...
- gratuidade dos desacougados
- esperanza dos que son ninguneados
- afecto dos que se senten oprimidos
- alento dos que son silenciados
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Invítasnos hoxe a descubrir a paciencia, que non é submisión, como virtude fundamental no desenvolverse da nosa vida. Dispostos a poñela en práctica, e sabendo aprender de cantos foron capaces de ila vivindo con cada un e cada unha de nós, dicímosche:
QUE EVANXELICEMOS COA NOSA VIDA
- Oramos como Igrexa, que sempre disposta a que se faga a túa vontade, traballa arreo para liberar das súas cangas a todas as persoas que se senten atenazadas pola dor, a tristura, a desesperanza, o desamor, OREMOS.
QUE EVANXELICEMOS COA NOSA VIDA
- Oramos para que no medio das nosas comunidades aprendamos a ser pacientes, reflexivos, respectuosos, solidarios, alegres… e sempre dispostos a aprender dos que teñen vivido sen desesperar nin deixarse levar do interese e da obtención de beneficios e do engano dos veciños, OREMOS.
QUE EVANXELICEMOS COA NOSA VIDA
- Oramos para que nós saibamos valorar e aprezar o tempo de calidade que levou ás persoas que nos queren a, con paciencia e sen angustia, irnos mostrando o rostro de Deus do que nos fala Xesús: ledo, agarimoso, esperanzado, solidario, sinxelo, cheo de amor… a través do seu xeito de facer as cousas e darse aos demais, OREMOS.
QUE EVANXELICEMOS COA NOSA VIDA
Grazas, Xesús, por poñer diante de nós a túa Boa Nova de salvación que nos dá vida e ilusión no noso camiñar cotián. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
Eu xa te busquei
cando o mundo era pedra intacta,
cando as cousas buscaban os seus nomes,
eu xa te buscaba.
Eu xa te chamei
cando só a voz do vento soaba,
cando o silencio chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.
Eu xa te procurei
no comezo dos mares e das chairas,
cando Deus procuraba compañía,
eu xa te procuraba.
Eu xa te chamei
cando só a voz do vento soaba,
cando o silencio chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.
Eu xa te namorei
cando o amor era unha folla branca,
cando a lúa namoraba os altos cumes,
eu xa te namoraba.
Sempre,
desde a neve dos tempos.
Sempre
na túa alma.
(C.Emilio Ferreiro)
CANTOS
- ENTRADA: Vinde axiña
- LECTURAS: Escoita ao Señor
- OFERTORIO: Sede o sal
- COMUÑÓN: No colo da miña nai
Comentarios