UN MUNDO NOVO, UN PROXECTO COMÚN
Descarga o ficheiroESCOITA ACTIVA
Hoxe,
segundo domingo de febreiro, nas comunidades cristiás celebramos a Campaña da
Fame. Mans Unidas, a O.N.G. católica que traballa no mundo máis empobrecido,
dirixe un aldabonazo ás nosas conciencias para que non esquezamos que o mundo
ten que cambiar, que o mundo non vai ben. Témolo convertido nunha casa onde
cadaquén vai ao seu, deixando non só persoas nas súas beiras, senón, o que é
moito máis vergoñoso, tratándoas como se fosen sobrantes, sen contar para nada.
Por iso, nesta mañá na que nos xuntamos, somos chamados a abrirnos ao esforzo
por facer un mundo novo no que todos aportemos para facer del un proxecto
común.
A fame non é un problema duns poucos
senón de tod@s, e cuestiona o noso xeito de vivir e utilizar as cousas.
Namentres nós gastamos, outros non teñen nada, o que nos fai tomar conciencia
de que o reparto da riqueza depende, única e exclusivamente, das persoas, do
noso egoísmo e da capacidade de crearnos necesidades que nos xustifican na nosa
comodidade, pero endurecen o noso corazón.
Seremos capaces de seguir excluíndo a
cantos non elixiron ser pobres, e rezando a Deus como se non pasara nada?.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Por
non querer caer na conta de que se queremos facer algo polos demais non hai
escusas, hai motivos, SEÑOR, ESPÉRTANOS
DESTA APATÍA.
*
Porque
en demasiadas ocasións, a nosa solidariedade, o noso alento e o noso compromiso
son só de palabra, e váisenos a forza pola boca, CRISTO, ESPÉRTANOS DESTA APATÍA.
*
Porque
esquecemos moitas veces que a afirmación “somos irmáns”, non son palabras,
senón vida, SEÑOR, ESPÉRTANOS DESTA
APATÍA.
PALABRA ENRAIZADA
A
fraternidade universal ábrenos na celebración a erguer os ollos e mirar ao noso
redor moito máis alá do que alcance a vista. A vida que entre tod@s imos
construíndo non se esgota no eido das nosas casas nin nas lindes das nosas
parroquias. No mundo convivimos moitas persoas, e non todas temos as mesmas
posibilidades, polo que é necesario superar a tentación de pensar de que o
círculo temos que pechalo ao noso redor, sen preocuparnos dos que quedan fóra
del. De aí que agradezamos que. de vez en cando, xornadas coma de hoxe, abaneen
a nosa conciencia e nos fagan caer na conta de que, sendo todos iguais, non
todos temos nin as mesmas oportunidades nin as mesmas capacidades, o que fai
que nos necesitemos uns aos outros. E como ninguén é imprescindible, sempre
podemos aportar cara ao común, para que todos saiamos gañando. Só recoñecendo
–tomando en serio– a afirmación, tantas veces repetida por Xesús e proclamada
nas nosas celebracións, de que somos irmáns, seremos capaces de ir
desenvolvendo ese proxecto común que nos achega uns aos outros e evita que nos
creamos mellores e salvadores dos demais.
E
ao falar de fraternidade estamos xa tomando partido claro por un xeito de
entender a vida e de facer as cousas. Non podemos dicir que somos irmáns se o
que buscamos é aproveitarnos dos máis débiles, practicar a lei do funil cos que
menos teñen e saben ou humillar aos que non tiveron posibilidade ou capacidade
de crecer e desenvolverse como a tivemos nós. A mellora das condicións de vida,
non ha ser só para nós, senón que estamos obrigados a reclamala e esixila tamén
para os demais, principalmente para aqueles que non teñen tido oportunidades para
que a súa vida puidera ser vivida de maneira digna. Isto supón a posta en práctica,
sen buscar réditos, de condicións económicas e políticas que teñan á persoa
como centro, sen caer na tentación de convertela en medio para outros intereses
puramente egoístas. En Xesús os cristiáns atopamos sempre un berro que nos
chama a non calar nin a deixar que os poderosos, os que oprimen, deciden e
impoñen, sexan os que triúnfen e esmaguen aos pequenos. Temos que aprender a
nadar contracorrente e non calar diante deste tipo de comportamentos. Como di o
papa Francisco, a antropoloxía da indiferenza, na que pouco a pouco nos deixamos ir, é o gran pecado do que
non só temos que arrepentírmonos, senón ao que tamén temos que facerlle fronte
desde a antropoloxía de fraternidade solidaria. O “cada vez que lle fagades isto a un dos máis pequenos” que nos di
Xesús ten hoxe unha real e fonda concreción na invitación a abrir ben os ollos
e a non deixarnos enganar pola liorta que provocan os que non lles importan as
persoas, senón o seu propio interese.
No
mundo globalizado, e no que hai tanta especulación e engano, os cristiáns
estamos chamados a ser:
o
Voz
que clama e busca o ben común
o
Palabra
que defende e non cala ante a manipulación
o
Cabeza
que é capaz de pensar e non deixarse engaiolar pola superficialidade do
efémero, que se presenta en papel moi bonito por fóra e que non contén nada
–pensamento líquido– dentro.
o
Mans
que non dubidan en lavar feridas e curar dores que, indo máis alá do físico,
deixan “tocados” a tantos dos nosos irmáns.
Que esta xornada na
que se nos invita a non ter medo de mirarnos aos ollos uns aos outros, esperte
en nós o compromiso de non esquecer nunca aos que xa non contan para os que
mandan e impoñen.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus non é unha
construción teórica que nós facemos para tranquilizar a nosa conciencia, senón
a presenza viva e solidaria no irmán que nos chama a darlle a man para camiñar
na busca de proxectos comunitarios. Respondendo a esta invitación dicimos:
SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN
- Para que saibamos ser Igrexa universal e solidaria, ofrecendo o que temos e renunciando a canto non necesitamos, OREMOS.
SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN
- Para que saibamos ser parroquia en comuñón, preocupándonos dos veciños que están solos, o están a pasar mal ou non teñen quen os escoite, OREMOS.
SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN
- Para que saibamos facer da nosa vida un camiño de encontro humanizador e esperanzado con quen se sente excluído, explotado e maltratado, e non calemos nunca diante de calquera intento de aproveitarse das persoas, OREMOS.
SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN
Señor,
que nunca perdamos a frescura que nos aporta a fe ao invitarnos a recoñecerte
nos irmáns, especialmente nos tristes e que imos esquecendo, mesmo ata
consideralos sobrantes. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
O compromiso
por colaborar na creación da civilización do amor comeza por nós mesmos.
Podemos pensar en pequenos cambios na nosa vida que fagan que o mundo creza. As
divisións rachan con calquera intento de desenvolvemento. Podemos ver como
traballar pola reconciliación e o verdadeiro diálogo nos nosos ambientes
familiares, laborais e sociais. O camiño é longo, moitas veces non vai ser
doado, pero non estamos solos. El vai connosco, chámanos e invítanos a crear
comuñón. Porque só desde ela é posible ir facendo da nosa relación unha
experiencia verdadeiramente comunitaria.
(Sobre un idea da catequese de
Mans Unidas para os adultos)
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Amig@s nas penas e na festa amigos
- LECTURAS: Benaventurados
- OFERTORIO: Todos xuntos
- COMUÑÓN: Non vou so
Comentarios