5 Manos Unidas

UN MUNDO NOVO, UN PROXECTO COMÚN

(CAMPAÑA LV DE MANS UNIDAS)

Descarga o ficheiro

ESCOITA ACTIVA

Hoxe, segundo domingo de febreiro, nas comunidades cristiás celebramos a Campaña da Fame. Mans Unidas, a O.N.G. católica que traballa no mundo máis empobrecido, dirixe un aldabonazo ás nosas conciencias para que non esquezamos que o mundo ten que cambiar, que o mundo non vai ben. Témolo convertido nunha casa onde cadaquén vai ao seu, deixando non só persoas nas súas beiras, senón, o que é moito máis vergoñoso, tratándoas como se fosen sobrantes, sen contar para nada. Por iso, nesta mañá na que nos xuntamos, somos chamados a abrirnos ao esforzo por facer un mundo novo no que todos aportemos para facer del un proxecto común.

          A fame non é un problema duns poucos senón de tod@s, e cuestiona o noso xeito de vivir e utilizar as cousas. Namentres nós gastamos, outros non teñen nada, o que nos fai tomar conciencia de que o reparto da riqueza depende, única e exclusivamente, das persoas, do noso egoísmo e da capacidade de crearnos necesidades que nos xustifican na nosa comodidade, pero endurecen o noso corazón.

          Seremos capaces de seguir excluíndo a cantos non elixiron ser pobres, e rezando a Deus como se non pasara nada?.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

*        Por non querer caer na conta de que se queremos facer algo polos demais non hai escusas, hai motivos, SEÑOR, ESPÉRTANOS DESTA APATÍA.

*        Porque en demasiadas ocasións, a nosa solidariedade, o noso alento e o noso compromiso son só de palabra, e váisenos a forza pola boca, CRISTO, ESPÉRTANOS DESTA APATÍA.

*        Porque esquecemos moitas veces que a afirmación “somos irmáns”, non son palabras, senón vida, SEÑOR, ESPÉRTANOS DESTA APATÍA.

PALABRA ENRAIZADA

A fraternidade universal ábrenos na celebración a erguer os ollos e mirar ao noso redor moito máis alá do que alcance a vista. A vida que entre tod@s imos construíndo non se esgota no eido das nosas casas nin nas lindes das nosas parroquias. No mundo convivimos moitas persoas, e non todas temos as mesmas posibilidades, polo que é necesario superar a tentación de pensar de que o círculo temos que pechalo ao noso redor, sen preocuparnos dos que quedan fóra del. De aí que agradezamos que. de vez en cando, xornadas coma de hoxe, abaneen a nosa conciencia e nos fagan caer na conta de que, sendo todos iguais, non todos temos nin as mesmas oportunidades nin as mesmas capacidades, o que fai que nos necesitemos uns aos outros. E como ninguén é imprescindible, sempre podemos aportar cara ao común, para que todos saiamos gañando. Só recoñecendo –tomando en serio– a afirmación, tantas veces repetida por Xesús e proclamada nas nosas celebracións, de que somos irmáns, seremos capaces de ir desenvolvendo ese proxecto común que nos achega uns aos outros e evita que nos creamos mellores e salvadores dos demais. 

 E ao falar de fraternidade estamos xa tomando partido claro por un xeito de entender a vida e de facer as cousas. Non podemos dicir que somos irmáns se o que buscamos é aproveitarnos dos máis débiles, practicar a lei do funil cos que menos teñen e saben ou humillar aos que non tiveron posibilidade ou capacidade de crecer e desenvolverse como a tivemos nós. A mellora das condicións de vida, non ha ser só para nós, senón que estamos obrigados a reclamala e esixila tamén para os demais, principalmente para aqueles que non teñen tido oportunidades para que a súa vida puidera ser vivida de maneira digna. Isto supón a posta en práctica, sen buscar réditos, de condicións económicas e políticas que teñan á persoa como centro, sen caer na tentación de convertela en medio para outros intereses puramente egoístas. En Xesús os cristiáns atopamos sempre un berro que nos chama a non calar nin a deixar que os poderosos, os que oprimen, deciden e impoñen, sexan os que triúnfen e esmaguen aos pequenos. Temos que aprender a nadar contracorrente e non calar diante deste tipo de comportamentos. Como di o papa Francisco, a antropoloxía da indiferenza, na que pouco a  pouco nos deixamos ir, é o gran pecado do que non só temos que arrepentírmonos, senón ao que tamén temos que facerlle fronte desde a antropoloxía de fraternidade solidaria. O “cada vez que lle fagades isto a un dos máis pequenos” que nos di Xesús ten hoxe unha real e fonda concreción na invitación a abrir ben os ollos e a non deixarnos enganar pola liorta que provocan os que non lles importan as persoas, senón o seu propio interese.

No mundo globalizado, e no que hai tanta especulación e engano, os cristiáns estamos chamados a ser:

o   Voz que clama e busca o ben común

o   Palabra que defende e non cala ante a manipulación

o   Cabeza que é capaz de pensar e non deixarse engaiolar pola superficialidade do efémero, que se presenta en papel moi bonito por fóra e que non contén nada –pensamento líquido– dentro.

o   Mans que non dubidan en lavar feridas e curar dores que, indo máis alá do físico, deixan “tocados” a tantos dos nosos irmáns.

Que esta xornada na que se nos invita a non ter medo de mirarnos aos ollos uns aos outros, esperte en nós o compromiso de non esquecer nunca aos que xa non contan para os que mandan e impoñen.

FRATERNIDADE ORANTE

Deus non é unha construción teórica que nós facemos para tranquilizar a nosa conciencia, senón a presenza viva e solidaria no irmán que nos chama a darlle a man para camiñar na busca de proxectos comunitarios. Respondendo a esta invitación dicimos:

SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN

• Para que saibamos ser Igrexa universal e solidaria, ofrecendo o que temos e renunciando a canto non necesitamos, OREMOS.

SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN

• Para que saibamos ser parroquia en comuñón, preocupándonos dos veciños que están solos, o están a pasar mal ou non teñen quen os escoite, OREMOS.

SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN

• Para que saibamos facer da nosa vida un camiño de encontro humanizador e esperanzado con quen se sente excluído, explotado e maltratado, e non calemos nunca diante de calquera intento de aproveitarse das persoas, OREMOS.

SEÑOR, QUE ABRAMOS A MAN AO IRMÁN

Señor, que nunca perdamos a frescura que nos aporta a fe ao invitarnos a recoñecerte nos irmáns, especialmente nos tristes e que imos esquecendo, mesmo ata consideralos sobrantes. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DE ESPERANZA

O compromiso por colaborar na creación da civilización do amor comeza por nós mesmos. Podemos pensar en pequenos cambios na nosa vida que fagan que o mundo creza. As divisións rachan con calquera intento de desenvolvemento. Podemos ver como traballar pola reconciliación e o verdadeiro diálogo nos nosos ambientes familiares, laborais e sociais. O camiño é longo, moitas veces non vai ser doado, pero non estamos solos. El vai connosco, chámanos e invítanos a crear comuñón. Porque só desde ela é posible ir facendo da nosa relación unha experiencia verdadeiramente comunitaria.

(Sobre un idea da catequese de Mans Unidas para os adultos)

CANTO GOZOSO

• ENTRADA: Amig@s nas penas e na festa amigos
• LECTURAS: Benaventurados
• OFERTORIO: Todos xuntos
• COMUÑÓN: Non vou so