CHAMAD@S A SUPERAR A
DIVISIÓN: NIN HELENISTAS NIN HEBREOS....
DE CRISTO E
INCLUÍNTES!!!!!!!!!!
Descarga o arquivo
ESCOITA ACTIVA
Diante da tentación sempre presente en nós de
crer que temos as mellores solucións, polo que non necesitamos nin escoitar nin
atender ao que os demais nos poidan dicir, a celebración de hoxe invítanos a
deixar atrás este xeito de ver as cousas para comezar a pensar dun xeito
inclusivo; é dicir, desde unha perspectiva global, de todos, e non só desde a
nosa. Deste xeito a comunidade veríase enriquecida e fortalecida. Que canto
celebremos hoxe comunitariamente sexa pulo de cambio e transformación de
actitudes nas nosas vidas.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
(Podemos substituír esta parte
pola aspersión á comunidade e o canto, A
auga do Señor)
v Porque nos pode o individualismo e fáltanos capacidade comunitaria, SEÑOR, QUE A DIVISIÓN SEXA ACTITUDE A
SUPERAR.
v Porque non construímos sobre pedra, senón sobre area a nosa vida e as
nosas conviccións, CRISTO, QUE A
DIVISIÓN SEXA ACTITUDE A SUPERAR.
v
Porque coidamos que non temos nada que aprender
dos demais e crémonos mellores e superiores, SEÑOR, QUE A DIVISIÓN SEXA ACTITUDE A SUPERAR.
PALABRA ENRAIZADA
·
Estando divididos, indo cada un ao seu, é moi
difícil poder chamarnos e levar con dignidade o nome de cristiáns. Isto que
entenderon ben os membros das primeiras comunidades cristiás, fáltanos a nós
moitas veces hoxe en día. Pensamos que temos resposta para todo, que nada
podemos aprender dos demais, que os que teñen que someterse ou pasar polo aro
son os outros. Nós?. Facémolo todo ben. Estas actitudes o que van deixando son
regueiros de división, separación e enfrontamento dentro das nosas comunidades,
das nosas parroquias, mesmo dos grupos que imos formando na comunidade. Temos
que caer na conta que só remando na mesma dirección poderemos ser verdadeiros
referentes do seguimento de Xesús e as súas testemuñas, como tantas veces El
ten insistido.
·
E isto por que?. Porque non se pode asentar
sobre bo cimento o que non se constrúe con bos materiais. Se nós fallamos á
hora de entendernos e levarnos ben; se o que nos move é o agradecemento e non o
servizo; se o que nos fai felices é sacar tallada e beneficio, e non a
solidariedade...Se todo isto é así, fallan os materiais que estamos a utilizar
para ser comunidade de referencia. E xa sabemos: cando o material non é bo, o
cimento reséntese, e a construción vense a abaixo. Isto é o que nos está a pasar nas nosas comunidades cristiás de
occidente actualmente: a fe é rito, a convicción está ausente, a sinceridade á
hora de tomar decisións non a hai... Consecuencia: converternos en peza de
museo, de xeito que nos ven raros os que non nos coñecen, e incoherentes os que
esperarían de nós alegría, convicción, ilusión ou esperanza á hora de sementar,
alí onde estamos, presenza viva da mensaxe de Xesús que tanto ilusionou e moveu
corazóns para facer cousas que serviran aos demais e puxeran sorriso e respecto
nos seus corazóns. Por iso, se nos fallan os cimentos, a construción, tardará
máis ou menos, pero acabará por vir abaixo.
·
Pero Deus non é excluínte coma nós. Ao
contrario, El segue, unha e outra vez a ofrecernos oportunidades. Faino sen
cansar e sen desesperar. E faino así porque ten acollida para tod@s e respecto
universal. Podemos ser dun xeito ou doutro, dun lugar ou doutro, falar esta ou
aquela lingua...; pero ao seu carón, na súa casa sempre hai sitio. Sempre
dispón un recunchiño para que ninguén quede ao pairo. Por que a nós nos custa
tanto entender isto?. E se na súa casa hai sitio para to@s, por que nas nosas
non o hai sequera para os que están máis preto?. Non nos damos conta que actuar
así, excluíndo, convértenos en decadentes e mediocres?. Revisemos con
tranquilidade as palabras do evanxeo de hoxe, e fagamos exame de cales son as
cousas nas que estamos a fallar, para pórlle remedio. Só así viraremos de
dirección neste camiño trabucado que non nos leva a Deus, senón que nos fai caer,
unha e outra vez, nas nosas propias rutinas. E, xa sabemos: con rutinas non é
posible construír o reinado de Deus.
FRATERNIDADE ORANTE
Porque Deus chámanos a unir e non a separar, dicimos:
QUE SEXAMOS PEDRAS VIVAS DE ACOLLIDA E
PARTICIPACIÓN
·
Para que na Igrexa, remando na mesma dirección,
aprendamos a respectar a pluralidade de formas, modos, maneiras e expresións á
hora de levar á vida a nosa fe, OREMOS.
QUE SEXAMOS PEDRAS VIVAS DE ACOLLIDA E
PARTICIPACIÓN
·
Para
que nas nosas comunidades fagamos do noso tempo
respecto, pluralidade e cooperación, OREMOS.
QUE SEXAMOS PEDRAS VIVAS DE ACOLLIDA E
PARTICIPACIÓN
·
Para
que saibamos traballar cada día por acoller,
incluír e mostrarnos cercanos uns aos outros, OREMOS.
QUE SEXAMOS PEDRAS VIVAS DE ACOLLIDA E
PARTICIPACIÓN
·
Polas persoas que no eido do ensino tentan
levar a túa mensaxe incluínte e liberadora aos nenos e mozos; para que fagan
sempre este servizo con ledicia, esperanza e responsabilidade, OREMOS.
QUE SEXAMOS PEDRAS VIVAS DE ACOLLIDA E
PARTICIPACIÓN
Porque somos na túa casa, que tamén e a nosa, pedras vivas de
participación, unímonos para reforzar a forza desta fe que hoxe agradecemos
poder compartir. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Vivir é compartir; relacionarse e cooperar.
Vivir é compartir, comunicar, comulgar uns cos
outros.
Vivir é superarse, dar froito, crear.
Vivir é des-vivirse, dar a vida día a día.
Vivir é ser amado e amar: “Son amado, logo
existo”.
Hai algo que vale máis cá vida, como a fe, a
liberdade, o amor, a verdade, a xustiza, a paz... Por estas cousas ou por
persoas, sempre por Deus, pódese dar a vida.
Porque
vivir é saber dicir a quen temos ao lado: grazas irmán, grazas irmá.
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Camiñando pola vida
*
LECTURAS: Misioneiro
*
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá
*
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas
Comentarios