Ir al contenido principal

3 Domingo Pascua Ciclo A


ONTE, HOXE, MAÑÁ….. GRAZAS PORQUE SABEMOS QUE ACOMPAÑAS SEMPRE O NOSO CAMIÑAR
Descargar o ficheiro
Lecturas 3 Domingo Pascua Ciclo A


ESCOITA ACTIVA
Coma os discípulos de Emaús, tamén nós hoxe te recoñecemos ao partir o pan. Un pan que moitas veces está duro, porque a vida non sempre é doada... pero alí estás Ti. Un pan que noutras ocasións está aínda sen facer e se converte en pequenos que non son queridos e cuxa vida non lles vale nada aos maiores que por eles deciden... pero alí tamén estás Ti. Un pan que noutras ocasións está tan queimado pola dureza da vida, polo abandono ao ser maiores, pola tristura de estar solos, pola falta de traballo, polo fracaso de todos os proxectos, pola desilusión que nos causan persoas ás que criamos amigas, un pan demasiado torrado...pero alí segues estando Ti.




          Por iso nesta mañá, non só te recoñecemos no pan que se fai presente no medio da comunidade, senón que estamos decididos a levarte dentro de nós para que sigas a ser o alimento que nunca nos falte e sempre nos ama. Participemos xuntos deste pan.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*        Renuncias a pechar as portas da túa casa, da túa mente e do teu corazón, excluíndo a quen pensa distinto da túa mesa e do teu pan, para considerar ao outro como compañeir@ que comparte e enriquece?. SI, RENUNCIO.
*        Renuncias a seguir vivindo na tristura, no andazo e no medo, para poder camiñar na ledicia, froito da presenza do Señor na túa vida?. SI, RENUNCIO.
*        Renuncias a desacreditar e calumniar ás persoas que seguen crendo, esperando e loitando pola causa de Xesús, que é a dos pobres e excluídos?. SI, RENUNCIO.
PALABRA ENRAIZADA
MÁIS ALÁ DE FALSAS SEGURIDADES....
·      A nosa vida é unha búsquea continua de seguridades, de comodidades, de instalación. Queremos ter un bo traballo, unha vivenda en propiedade, un coche, uns aforriños no banco (por se acaso)... e ás veces, as máis das veces, queremos que a nosa fe tamén sexa unha fe de seguridades. Coma os discípulos, tamén nós estamos coas portas ben pechadas ao novo, ao que chega, ancorados no pasado. É a nosa única preocupación: as miñas intencións individuais (non vaia ser que o Señor non salve se a intención é de máis dun), os meus rosarios, os viacrucis, os xoves eucarísticos.... e, para que?. Para sentir a nosa conciencia tranquila cun cumpro + minto, cunha morea de prácticas rutinarias, baleiras de sentimento, afastadas da nosa vida e que non comprometen a nada. Sempre estamos a falar de Xesús, pero afogámolo por tradicións, costumes e rutinas que o relegan a un segundo ou a un terceiro plano. Ás veces somos nós mesmos quen o facemos desaparecer: reunímonos no seu nome, pero non hai lugar para El no noso corazón; dámonos a paz do Señor, pero reducímolo a un mero saúdo; escoitamos o seu Evanxeo, pero non deixamos que pouse no noso corazón.
Todo isto fai que os que nos consideramos crentes vivamos a miúdo, como os discípulos, “ao anoitecer”, “coas portas pechadas”, “cheos de medo”. Coma os de Emaús, que estaban abatidos por non ver, por non tocar coas súas mans o soño que tanto esperaron, polo que traballaron. Hoxe, tamén nós fuximos de Xerusalén (onde seguen traballando os que esperan) cara Emaús, á casa do descanso. Espertaron, volvéronse realistas, pasaron esa páxina da súa vida e apuntáronse a outra cousa. Coma nós. As nosas comunidades están repregadas, ocultas, esmorecidas, sen dar testemuño.
...TEMOS QUE DAR TESTEMUÑO DA RESURRECCIÓN NO NOSO MUNDO
  • Porén, a experiencia de Xesús é abrírmonos á súa presenza, sentir a súa proximidade. E desde aí estamos chamad@s a ser referencia para @s afastad@s que están ao noso lado de que a fe paga a pena, Deus está aquí compartindo o noso camiño, agarimándonos coa súa compaña, alentándonos co seu Espírito, alumeando as nosas tebras. Só así seremos auténticas testemuñas do Reino, do mundo novo construído co respecto, a colaboración, a solidariedade, a paz. Cómpre volver de novo a partir o noso pan, aínda que sexa pouco, cómpre sementar, abrir as nosas portas. Así coma os primeiros cristiáns, tamén nós seremos lévedo no medio da masa. Coma os de Emaús, tamén nós hoxe somos invitados a recoñer a Xesús, compañeiro de camiño, neste pan que imos partir e compartir. Un pan que quere ser forza e alimento contra toda desesperanza, individualismo e calquera outra actitude derrotista. Nisto consiste afirmar que cremos que a morte non é o final do camiño. Ela, inda que aparentemente o poida parecer, non manda; é a vida á que se nos abre e á que se nos invita. A que esperamos para testemuñalo?
FRATERNIDADE ORANTE
A Xesús, que acompaña o noso camiñar e parte para nós o seu pan, dicímoslle esperanzad@s e convencid@s:
GRAZAS POR QUEDARES CONNOSCO
ü  Pola Igrexa, para que saiba ser sempre no noso mundo testemuño do Resucitado para todas aquelas persoas que buscan, coma os discípulos de Emaús, un sentido para o seu esforzo, para a súa loita, para a súa dor e para os seus fracasos na procura dun mundo máis xusto e humano, OREMOS.
GRAZAS POR QUEDARES CONNOSCO
ü  Polas nosas comunidades, para que sexan lugares de encontro co Resucitado na Palabra, na fracción do pan e no compromiso cos pobres, OREMOS.
GRAZAS POR QUEDARES CONNOSCO
ü  Por cada un e cada unha de nós, para que descubramos que a fe é o motor que pon sal, ilusión, ganas e ilusión na nosa vida, e así nunca caiamos na doada tentación de deixar o camiño inacabado, sen ganas para novos proxectos, OREMOS.
GRAZAS POR QUEDARES CONNOSCO
ü  Hoxe queremos ter presentes na nosa oración dun xeito especial ás nosas nais, a todas as mulleres que están a levar adiante o coidado da vida, escoitando a voz do Señor e dando a luz unha sociedade nova, máis humana, máis xusta, máis fraterna. Por todas elas, para que o seu papel primordial na sociedade sempre sexa recoñecido, valorado e protexido, OREMOS.
GRAZAS POR QUEDARES CONNOSCO
Grazas por acompañar o noso camiñar cotián. Que coma os de Emaús nós tamén saibamos descubrirte coma compañeiro e coma libertador. PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Tamén nós imos pola vida coma os discípulos de Emaús:
pensando que a vida non ten sentido, crendo que todo é negro,
incapaces de ver cos nosos ollos a claridade do día e as estrelas da noite;
coa tentación de crer que a dor é máis forte cá vida;
dicindo que isto non ten saída, que non hai quen o amañe;
facéndonos demasiadas ilusións.
Señor, non poderías saír hoxe ao camiño e pasear connosco?,
non poderías levantar a nosa esperanza,
quedar a comer e quentar o noso corazón frío;
non poderías facer algo para descubrir a túa presenza?
Non poderías repetir aquela escena de Emaús na nosa vida?.
Non poderías, Señor, non poderías…?
Si, sabemos que podes…
Quizá é que hoxe estamos coma daquela,
cos ollos mergullados na cegueira e nubrados de tristura
diante da dor que nos rodea.
Pero si, sabemos que podes….
Por iso, unha vez iluminados, mantémonos á túa espera.
CANTO GOZOSO
ð  ENTRADA: Camiñando pola vida
ð  GLORIA
ð  LECTURAS: Acharte presente na vida
ð  OFERTORIO: Pan do ceo
ð  PAZ: Démonos todos a man
ð  COMUÑÓN: Quédate Señor connosco

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel