ONTE, HOXE, MAÑÁ….. GRAZAS PORQUE SABEMOS QUE ACOMPAÑAS SEMPRE O NOSO CAMIÑAR
Descargar o ficheiro
Lecturas 3 Domingo Pascua Ciclo A
ESCOITA ACTIVA
Coma
os discípulos de Emaús, tamén nós
hoxe te recoñecemos ao partir o pan. Un pan que moitas veces está duro, porque
a vida non sempre é doada... pero alí estás Ti. Un pan que noutras ocasións
está aínda sen facer e se converte en pequenos que non son queridos e cuxa vida
non lles vale nada aos maiores que por eles deciden... pero alí tamén estás Ti.
Un pan que noutras ocasións está tan queimado pola dureza da vida, polo
abandono ao ser maiores, pola tristura de estar solos, pola falta de traballo,
polo fracaso de todos os proxectos, pola desilusión que nos causan persoas ás
que criamos amigas, un pan demasiado torrado...pero alí segues estando Ti.
Por iso nesta mañá, non só te
recoñecemos no pan que se fai presente no medio da comunidade, senón que
estamos decididos a levarte dentro de nós para que sigas a ser o alimento que
nunca nos falte e sempre nos ama. Participemos xuntos deste pan.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Renuncias a
pechar as portas da túa casa, da túa mente e do teu corazón, excluíndo a quen
pensa distinto da túa mesa e do teu pan, para considerar ao outro como
compañeir@ que comparte e enriquece?. SI,
RENUNCIO.
*
Renuncias a
seguir vivindo na tristura, no andazo e no medo, para poder camiñar na ledicia,
froito da presenza do Señor na túa vida?. SI,
RENUNCIO.
*
Renuncias a
desacreditar e calumniar ás persoas que seguen crendo, esperando e loitando
pola causa de Xesús, que é a dos pobres e excluídos?. SI, RENUNCIO.
PALABRA ENRAIZADA
MÁIS ALÁ DE FALSAS SEGURIDADES....
·
A nosa vida é unha búsquea
continua de seguridades, de comodidades, de instalación. Queremos ter un bo
traballo, unha vivenda en propiedade, un coche, uns aforriños no banco (por se
acaso)... e ás veces, as máis das veces, queremos que a nosa fe tamén sexa unha
fe de seguridades. Coma os discípulos, tamén nós estamos coas portas ben
pechadas ao novo, ao que chega, ancorados no pasado. É a nosa única
preocupación: as miñas intencións individuais (non vaia ser que o Señor non
salve se a intención é de máis dun), os meus rosarios, os viacrucis, os xoves
eucarísticos.... e, para que?. Para sentir a nosa conciencia tranquila cun
cumpro + minto, cunha morea de prácticas rutinarias, baleiras de sentimento, afastadas
da nosa vida e que non comprometen a nada. Sempre estamos a falar de Xesús,
pero afogámolo por tradicións, costumes e rutinas que o relegan a un segundo ou
a un terceiro plano. Ás veces somos nós mesmos quen o facemos desaparecer:
reunímonos no seu nome, pero non hai lugar para El no noso corazón; dámonos a
paz do Señor, pero reducímolo a un mero saúdo; escoitamos o seu Evanxeo, pero
non deixamos que pouse no noso corazón.
Todo isto fai que os que nos
consideramos crentes vivamos a miúdo, como os discípulos, “ao anoitecer”, “coas
portas pechadas”, “cheos de medo”. Coma os de Emaús, que estaban abatidos por
non ver, por non tocar coas súas mans o soño que tanto esperaron, polo que
traballaron. Hoxe, tamén nós fuximos de Xerusalén (onde seguen traballando os
que esperan) cara Emaús, á casa do descanso. Espertaron, volvéronse realistas,
pasaron esa páxina da súa vida e apuntáronse a outra cousa. Coma nós. As nosas comunidades
están repregadas, ocultas, esmorecidas, sen dar testemuño.
...TEMOS QUE DAR TESTEMUÑO DA
RESURRECCIÓN NO NOSO MUNDO
- Porén, a experiencia de Xesús é abrírmonos á súa presenza, sentir a súa proximidade. E desde aí estamos chamad@s a ser referencia para @s afastad@s que están ao noso lado de que a fe paga a pena, Deus está aquí compartindo o noso camiño, agarimándonos coa súa compaña, alentándonos co seu Espírito, alumeando as nosas tebras. Só así seremos auténticas testemuñas do Reino, do mundo novo construído co respecto, a colaboración, a solidariedade, a paz. Cómpre volver de novo a partir o noso pan, aínda que sexa pouco, cómpre sementar, abrir as nosas portas. Así coma os primeiros cristiáns, tamén nós seremos lévedo no medio da masa. Coma os de Emaús, tamén nós hoxe somos invitados a recoñer a Xesús, compañeiro de camiño, neste pan que imos partir e compartir. Un pan que quere ser forza e alimento contra toda desesperanza, individualismo e calquera outra actitude derrotista. Nisto consiste afirmar que cremos que a morte non é o final do camiño. Ela, inda que aparentemente o poida parecer, non manda; é a vida á que se nos abre e á que se nos invita. A que esperamos para testemuñalo?
FRATERNIDADE ORANTE
A Xesús, que
acompaña o noso camiñar e parte para nós o seu pan, dicímoslle esperanzad@s e
convencid@s:
GRAZAS POR
QUEDARES CONNOSCO
ü Pola Igrexa, para que saiba ser sempre no noso
mundo testemuño do Resucitado para todas aquelas persoas que buscan, coma os
discípulos de Emaús, un sentido para o seu esforzo, para a súa loita, para a
súa dor e para os seus fracasos na procura dun mundo máis xusto e humano,
OREMOS.
GRAZAS POR
QUEDARES CONNOSCO
ü Polas nosas comunidades, para que sexan lugares de
encontro co Resucitado na Palabra, na fracción do pan e no compromiso cos
pobres, OREMOS.
GRAZAS POR
QUEDARES CONNOSCO
ü Por cada un e cada unha de nós, para que
descubramos que a fe é o motor que pon sal, ilusión, ganas e ilusión na nosa
vida, e así nunca caiamos na doada tentación de deixar o camiño inacabado, sen
ganas para novos proxectos, OREMOS.
GRAZAS POR
QUEDARES CONNOSCO
ü Hoxe queremos ter presentes na nosa oración dun
xeito especial ás nosas nais, a todas as mulleres que están a levar adiante o
coidado da vida, escoitando a voz do Señor e dando a luz unha sociedade nova,
máis humana, máis xusta, máis fraterna. Por todas elas, para que o seu papel primordial
na sociedade sempre sexa recoñecido, valorado e protexido, OREMOS.
GRAZAS POR
QUEDARES CONNOSCO
Grazas por acompañar o noso
camiñar cotián. Que coma os de Emaús nós tamén saibamos descubrirte coma
compañeiro e coma libertador. PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Tamén nós imos pola vida coma os discípulos de
Emaús:
pensando que a vida non ten sentido, crendo que
todo é negro,
incapaces de ver cos nosos ollos a claridade do día
e as estrelas da noite;
coa tentación de crer que a dor é máis forte cá
vida;
dicindo que isto non ten saída, que non hai quen o
amañe;
facéndonos demasiadas ilusións.
Señor, non poderías saír hoxe ao camiño e pasear
connosco?,
non poderías levantar a nosa esperanza,
quedar a comer e quentar o noso corazón frío;
non poderías facer algo para descubrir a túa
presenza?
Non poderías repetir aquela escena de Emaús na nosa
vida?.
Non poderías, Señor, non poderías…?
Si, sabemos que podes…
Quizá é que hoxe estamos coma daquela,
cos ollos mergullados na cegueira e nubrados de
tristura
diante da dor que nos rodea.
Pero si, sabemos que podes….
Por iso, unha vez iluminados, mantémonos á túa
espera.
CANTO GOZOSO
ð ENTRADA: Camiñando pola vida
ð GLORIA
ð LECTURAS: Acharte presente na vida
ð OFERTORIO: Pan do ceo
ð PAZ: Démonos todos a man
ð COMUÑÓN: Quédate Señor connosco
Comentarios