QUE A NOSA BOCA SEXA MEDIO DE ACLAMACIÓN DA SABEDORÍA DE DEUS
Descarga o ficheiroLecturas
ESCOITA ACTIVA
Mirar
os acontecementos da nosa historia só cara arriba é propio da maxia. Miralos
cara atrás é propio da superstición. Porén nós, coma cristiáns, temos unha
mirada propia: cara arriba, confiando en Deus; cara ós lados, buscando aos
irmáns; e cara adiante, construíndo futuro con optimismo, coa ledicia de
sabérmonos acompañad@s.
Mais
sempre temos a tentación da mirada máxica ou supersticiosa. A Pascua é tempo de
espabilar, de renunciar a estas tentacións, de liberarnos das cadeas que
escravizan. Busquemos coa mirada a Cristo, miremos ao irmán e comecemos esta
celebración recoñecendo nel a imaxe do Resucitado.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Porque moitas veces caemos na tentación
de desconectar da realidade e pasar de todo, SEÑOR, QUE BOTEMOS RAÍCES DE
FRATERNIDADE.
*
Porque esquecemos que a nosa vida ten
que ser un canto para aclamarte, e non para esquecerte, CRISTO, QUE BOTEMOS
RAÍCES DE FRATERNIDADE.
*
Polo noso costume de botarlle a
culpa do que lle ocorre á Igrexa aos demais, sen facer autocrítica sobre a nosa
falta de ilusión e testemuño, SEÑOR, QUE BOTEMOS RAÍCES DE
FRATERNIDADE.
PALABRA ENRAIZADA
*
A pregunta que se lle fai hoxe na lectura
do libro dos Feitos aos apóstolos, ben se nos podería facer a nós moitas veces.
Porque... canto non temos mirado ao ceo para non comprometernos nunha tarefa
que nos correspondía, deixando que a fixeran outros, cargándolles o traballo?;
cantas veces non temos mirado ao ceo para evitar mirar de fronte a quen busca
en nós unha man que axude, unha palabra que alente ou unha compaña que aparte
da dor e soidade nas que está vivindo?; cantas e cantas veces -teriamos que preguntarnos-
cando miramos para outro lado, cambiamos de conversación ou fixemos oídos
xordos ás voces que nos buscaban e esperaban de nós unha resposta acorde co que
somos: seguidores de Xesús?. Por iso ten sempre tanta actualidade a palabra de
Deus que lemos nas celebracións; por iso non pasa de moda; por iso sempre
podemos atopar nela aspectos que nos axuden a asentar e mellorar a nosa vida.
Máis alá dos costumes ou tradicións nas que temos convertido a fe, ao que nos
chama Xesús sempre e especialmente hoxe, na festa da Ascensión, é a non
desconectar do mundo. Porque é no mundo onde El quere que deamos razón da nosa
fe, das nosas conviccións, da nosa resposta de non quedar mirando cara ao ceo
como se foramos papamoscas. A mellor aclamación que podemos facer a Deus non é
con rutinas nin con oracións repetidas sen pensar no que dicimos, senón cos
nosos feitos cheos de esperanza, alegría e sinceridade. Iso si que move
corazóns e fai preguntarse a aqueles que nos ven de lonxe e sempre están
dispostos a cuestionar o que facemos. Diante disto só hai unha resposta: o
convencemento do que facemos. Responsabilidade, coherencia, honestidade,
solidariedade, xustiza, colaboración... teñen que ser as actitudes que, como
resposta a Xesús, podemos ofrecer para dicir que paga a pena seguir confesando
a fe en Deus, creador e Señor; no seu Fillo Xesucristo e no Espírito Santo. Con
tanta compaña ao noso lado, nunca poderemos dicir que estamos solos e
abandonados por El. Abramos os ollos, limpemos os oídos a ofrezamos as mans.
*
Paulo tentaba de explicarlle
isto mesmo aos cristiáns de Éfeso cando lles dicía que Deus puxo baixo os seus
pés tódalas posibilidades que permiten que o mundo sexa un lugar de inclusión e
non de exclusión; un lugar de encontro e non de soidade; un lugar de diálogo e
non de autoritarismo. Deus puxo ao noso dispor esta capacidade de
transformación e cambio. O que ocorre é que para nós é moito máis doado dar as
costas e buscar autoxustificacións ás nosas covardías, aos nosos
individualismos, ás nosas comodidades... en lugar de saír e buscar, saír e
atopar, saír e construír. O seguimento de Xesús ou é comunitario ou non é.
Porque El o quixo así. Porque El o viviu así. Porque El nolo ofreceu así. De
ninguén máis ca de nós vai depender acollelo e poñelo en práctica para
mostrárllelo aos outros: a quen está afastado, a quen está rebotado, a quen
está decepcionado coa nosa pouca ilusión e convencemento á hora de facer vida o
que dicimos no credo: creo en Xesucristo. O sometemento baixo os seus pés non é
escravitude, senón liberdade para facer posible entendemento e diálogo coa nosa
vida.
*
Hai cincuenta anos, o Papa Paulo
VI, tentando poñerlle rostro ás palabras de Xesús escribiu unha encíclica que
leva por título “Eclesiam suam”, na que chamaba, unha e outra vez, ao diálogo
como medio desde e polo que camiñar cada día no cara dentro e no cara fóra da
Igrexa. Tanto tempo despois, segue en pé e vivo este chamamento. Porque a
Igrexa será verdadeiramente de Xesús se é unha Igrexa dialogante, fraterna e
con capacidade de escoitar e saír ao encontro dos demais, sen ter que pedir
documentos que identifiquen nin “pedrigís”
que nos fagan crer mellores e superiores ca os demais.
*
Só deste xeito, na sinxeleza de quen cre
construíndo encontro e entendemento; e non na imposición de quen se cre
superior e mellor aos demais, seremos capaces de responder ao envío que Xesús
nos fai tamén a nós hoxe: “Ide e
facede discípulos de tódolos pobos”. A universalidade da proposta de
Xesús, a universalidade da proposta cristiá, ten que ser sinxela, respectuosa e
partir sempre da realidade. Sen ideas fixas nin precomprensión excluíntes. Só
deste xeito seremos capaces de comprender que El está connosco.
FRATERNIDADE ORANTE
Presentemos
a nosa oración comunitaria, sabendo que a universalidade da fe lévanos a pensar
non só en nós, senón en tódalas persoas necesitadas da forza da oración e da
man solidaria dos que nos chamamos amig@s de Xesús. Dicimos logo xunt@s:
QUE ONDE ESTEAMOS, LEVEMOS A TÚA PAZ
ü Para que sexamos unha Igrexa que sabe mirar ao mundo
traballando pola xustiza e o ben común; e ao ceo para agradecer a forza da túa
presenza, OREMOS.
QUE ONDE ESTEAMOS, LEVEMOS A TÚA PAZ
ü Para que non cansemos nunca de renovar proxectos, ofrecer
ideas, alentar colaboracións e unir vontades, facendo das nosas parroquias
lugares de entendemento e non de enfrontamento, OREMOS.
QUE ONDE ESTEAMOS, LEVEMOS A TÚA PAZ
ü Para que aprendamos a vivir o noso cristianismo como unha
experiencia de gozo e non como unha carga pesada que nos condena, infantiliza e
nos enche de medo, OREMOS.
QUE ONDE ESTEAMOS, LEVEMOS A TÚA PAZ
Señor, que a festa da Ascensión nos axude a tomar
conciencia do noso compromiso de ser sal que dea sabor e azucre que adoce as
relacións duns cos outros no medio dun mundo que se sabe crispado e violento. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Xesús
marcha, pero quedan tantas cousas por facer! Entón, envía aos seus discípulos
para que continúen a súa obra. Xa anteriormente Xesús mandáraos ás aldeas, porque El non podía chegar a todas.
Xesús deuno todo
para dar a coñecer ao Pai e adiantar o seu Reino. Agora os apóstolos e os
discípulos deben seguir facendo o que Cristo e coma Cristo.
Rematou a hora de
Cristo e agora comeza a hora dos cristiáns e das cristiás; a hora da Igrexa.
(Cáritas, La hermosura de la caridad, p. 244)
CANTO GOZOSO
ð ENTRADA: Ti es camiño e verdade
ð GLORIA
ð LECTURAS: Oh, Señor, escólleme
ð OFERTORIO: O Señor é o meu pastor
ð PAZ: Démonos todos a man
ð COMUÑÓN: Ide e pregoade
Comentarios